Nils Vellinga schreef op woensdag 16 maart 2011, 21:38:

Juist! en als je het dan nog combineerd met daarna wat zwaars dragen en/of de spieren een beetje resistentie belasten .. nou dan val je er nog mooi mee af ook.

2 jaar geleden In 6 weken ongeveer 2/3 uur per dag met de hondjes wandelen en elke dag trappie op trappie af en mijn autootje vol laden en weer uitladen met verhuisdozen ... 12 echt overtollige kilo's weg ! en maar 4 weer terug ge-overbeloond! En wel moe - maar geen spierpijn.

En voor deze zomer begint weer

Nils Vellinga schreef op woensdag 16 maart 2011, 21:15:


In de oude levels met dvd's...
Daarna hebben ze haar er weer uitgegooid, ieg uit de pakketten...

Sandra van Bommel schreef op woensdag 16 maart 2011, 15:22:


Maar dan wel gezellig bij de paarden ok?

Ilma Meijer schreef op donderdag 17 maart 2011, 0:58:


Jep. Als ze mij tenminste mijn snoep niet afhandig proberen te maken. Toen we verleden jaar een bbq hadden in de wei, zat sil met d'r hoofd in de aardappelsalade.

Heel erg leuk om zoveel reacties te lezen.
Natuurlijk schrijft iedereen vanuit de eigen beleving en ik denk ook dat het voor ieder weer anders werkt.
Maar ik put wel veel ideeen en moed uit de reacties en het zet mij goed aan het denken.
Op een paar punten kan ik wel ingaan.

Het joggen en sporten is voor mij waarschijnlijk geen goede optie. Ik heb vroeger zeer fanatiek gesport, dagelijks, en was daarin hetzelfde als het meeste. Het MOET altijd beter, sneller, etc.... ik vrees dat het een karaktertrek van mij is.
Als ik ga joggen, ga ik eisen aan mijzelf stellen. Dat weet ik. En de eisen die ik aan mijzelf stel, zijn niet altijd redelijk.
(moest ik mijn paarden eens mee aankomen... de zouden me vermoorden )

Lichamelijk werk is goed. Ik ontwijk dat vaak omdat mijn rug naar de knoppen is (en ik ben niet eens rijpaard geweest) en mijn gewrichten vaak niet meewerken (artrose), maar paarden flink schrobben, wat poep ruimen, draad dagelijks controleren en dat soort dingen moet goed kunnen. Hoe meer ik zit, (en ik zit veel voor mijn werk) hoe lammer ik wordt en hoe meer problemen mijn rug en de rest van de handel oplevert.

Parelli heb ik de cursuspakketten van gehad (idd had ik daar dat boekje van... jammer dat ze dat niet meer doen. Ik vond d'r goed) en twee jaar mee bezig geweest. Veel van geleerd en het ging prima met oude toontjes en de twee shetters.
Silja dacht anders over parelli en voelde een onweerstaanbare neiging om de carrotstick daar te planten waar het licht niet schijnt.
Er is niets mis met de methode, maar ze is niet geschikt voor ieder persoon met ieder paard, iig niet na een schriftelijke cursus. Ligt vast aan de persoon in kwestie, maar het is gewoon een feit.
Ik vond silja dan ook moeilijk en gecompliceerd totdat ik Amber leerde kennen.

Maar een ding is duidelijk. Ik moet uuuughhh wil van het 'moeten' af. Alleen al om logische reden. Als ik het gevoel heb dat de dingen 'moeten' en er eigenlijk geen zin in heb, hoe kan ik dan enthousiasme van mijn paarden verlangen. Ze zijn niet gek.
Bovendien heeft Rappa lichamelijk problemen en pijn zorgt voor chagrijn en ziet Silja er absoluut niet het nut van in om een rondje om iemand heen te lopen, om zomaar iets te doen zonder ergens heen te gaan of om een oefening te doen gewoon vanwege de oefening. Dan wordt ze dwars en sjaggie. Ga je echter bv leeg met haar mennen of de bossen in, dan schieten de oren naar voren. En eigenlijk is ze dan ook niet altijd de gemakkelijkste, maar dat valt niet zo op omdat mijn man dat niet zo boeit en hij minstens even eigenwijs is als zij

Maar het is dus duidelijk... ik moet voor mijzelf duidelijk krijgen wat ik wil en van dat hele 'ik moet longeren' ik 'moet met de dubbele teugel werken' ik 'moet grondwerken' etc vanaf.
Iig in zoverre dat ik het alleen doe omdat ik denk dat het moet.

Weer gewoon van de simpele dingen genieten, zoals Lettie uitlegde, is belangrijk en noodzakelijk. Weer gewoon terug naar de tijd dat het gewoon leuk was om bij de paarden rond te hangen.

Maar ook Piet heeft een punt. Al die tips om beter in het vel te zitten zijn prima en ik zal er zeker iets mee doen, maar mijn grootste probleem is toch de angst. En als ik aan al die andere dingen ga werken, ontwijk ik weer het belangrijkste punt; het overwinnen van die angst.
Daar moet ik dus zeker mee aan de slag. Stapje voor stapje, zoals meer mensen omschreven.
Typisch trouwens... als de paarden bv eten, willen ze sil weleens wegjagen en klieren, zodat ze niet naar haar hooizak durft te gaan. (nja, nu dus alleen rappa, maar eerder modig en rappa) en dan ga ik zonder probleem tussen haar en de andere paarden instaan en merk ik ook dat ze zich veilig voelt achter mijn rug en durft te gaan eten.
Ik durf ze ook in de wei zonder probleem weg te sturen als ze druk zijn en ik heb zelfs een keer werkelijk achter een paard aan gezeten toen ze te ver ging (was amber destijds... viel een ander paard aan)
Misschien is dat een goed begin punt.
Het probleem begint bij het werken met.... Maar wellicht heeft het te maken met het chagrijnen van de dames en het wel degelijk af en toe lichten van een pootje om eerder genoemde reden... ik doe het omdat het 'moet' . Waarom zouden zij het dan leuk moeten vinden?
Rijden is ook een issue, voortkomend uit een ongeluk in een grijs verleden. Dat moet gewoon stapje voor stapje worden aangepakt. Te beginnen met idd gewoon erop zitten onder veilige omstandigheden.

En idd... misschien moet ik Rappa gewoon met rust laten, op poetsen en knuffels na. Wellicht af en toe een spel in de wei met wegsturen en weer terug laten komen, zodat ze beweegt, zonder dat cirkeltje en met voldoende afstand. Ook al zou gym beter voor haar zijn. Als ze bij een ruiter terecht was gekomen als de voorgaande, die haar probleem niet had opgemerkt, was ze slechter af geweest. Vlgs de chiropraktor zit ze op het randje van volledig kapotgereden. (schade is er natuurlijk al)

Ik zal voor mijzelf moeten uitmaken wat ik precies wil met de paarden en dan idd een stappenplan moeten maken.
En mijn voornemen is deze zomer de bossen in. Met paard.
En potverdorie... ik zal het ook doen ook.

Je bent nu al gegroeid.
En je eindzin is de beste!

Heel veel respect voor jouw eerlijke posts Sandra.
Leven met en willen omgaan met paarden als je er een bepaalde angst voor voelt, ligt zeker niet voor de hand. Begin van nul, ga voetje voor voetje en laat al je verwachtingen en eisen die je aan jezelf stelt los. Op zo'n punt in je leven moet je eerst je kinderlijke naïviteit en nochalance terug vinden. Doe helemaal even niets met hen (ook zonder ons zijn zij gelukkig als ze buiten en in kudde leven), of enkel die dingen die je geen angsten inboezemen. En geef jezelf de tijd en de kans om stillaan te groeien, je paarden komen je dan wel ergens tegemoet.

En toch zie je dat niet goed. Het werken aan jezelf kan je op verschillende manieren doen. Juist beweging als je veel stil zit kan goed doorwerken. Als je al een veel lichamelijk in beweging bent, doe dan juist wat met je gedachten etc.
Omdat sporten bij sommige mensen wel goed kan doorwerken kan het juist heel goed werken aan de dingen die je in het dagelijkse leven onderneemt een aanvulling zijn. Ik schreef het al eerder door disipline krijg je controle, controle over je gevoelens je denken en kan dat daardoor, beter in goede banen leiden. We laten ons teveel meeslepen en gaan te vaak mee in een bepaalde stemming. Juist zorgen om niet mee te gaan maar het zo vervormen dat het er beter van wordt. Dat heeft allemaal te maken met hoe sterk je in je schoenen staat.
Ben je er tegen opgewassen om die stap te maken. Hoe meer je jezelf kent en gevoelens kan analiseren, hoe komt het en wat kan ik eraan doen om het te veranderen.
Het ene vloeit door in het andere. Wat vinden we belangrijk in het leven waar hechten we waarde aan, Je geweten, waarden en normen. Iedereen heeft er zijn eigen gevoelens bij. Blijf bij jezelf en laat je niet meeslepen door omstandigheden.
Op wat voor manier je dan ook controle krijgt over je gevoelens, dat is bij ieder persoon anders, maar daar ligt wel de essentie. Hoe je zelf in het leven staat zorgt ervoor hoe je handeld in moeilijke situatie's, ook die oren in de nek kan je beter op anticiperen, omdat je er open voor staat, je bent zelf opgeruimd. Kan daardoor helder nuchter en doordacht nadenken, vanuit een rustige ontspannen basis.
Ik hou er over op, ik ga joggen

Cindy Helms schreef op donderdag 17 maart 2011, 8:14:

Op zo'n

Artists Way is daar op gebazeerd en het werkt. Ook zou ik misschien toch de Doctor's home cure for arthritis lezen. Een dieet verandering heeft ook heel positieve gevolgen op die rug en botjes (ook uit eigen ervaring )

Voor de rest - ik denk nog steeds dat dit een heel goed topic is met veel postieve reakties waar iedereen nog wel iets uit kan halen.

En wat de angst betreft - ik lees dat er spontaan geen angst is - alleen als je er weer over na gaat denken, dus dat knopje uitzetten.

Paarden spiegelen en die willen ook niet dat jij bang bent voor ze, mijn Maya stond er dan op zo'n moment echt geshokeerd en beledigd bij.

Er is gewoon een paardentaal begrijpen hiaat op het moment. Komt allemaal goed.

Maar vooral veel plezier ermee, ga maar lekker BBQ'en en zien wat voor maffigheden ze nu weer uithalen, want het zijn grapjassen als het op stelen aankomt.

Ook voedsel beloningen met opzet verstoppen is een leuk spelletje. Ze zijn slim.

Helaas zo slim dat mijn Maya net heeft uitgevogeld dat je het tuinhek open kan maken

Dus ik ga daar maar even achterna.

Heel veel plezier voor jullie allemaal vandaag.

terug vinden.

Sandra, ik heb bewondering voor je open en eerlijk verslag. Been there, done that....

Wat Cindy hierboven schrijft, heeft mij uiteindelijk geholpen. Ik was maar zo mijn best aan het doen, denken, denken, denken. Ik ben een denker.... Bij paarden moet je doen. Gewoon op je gevoel. Net zoals (jonge) kinderen dat doen.
Het allermooiste vind ik nog altijd kijken naar de omgang tussen paard en kind. Ik zie het bij mijn eigen dochter, ik zie het op de manege. Hele jonge kids (puppy's van 4-5 jaar) op hele grote tinkers. Of op lastige paarden. Die dan helemaal niet lastig zijn, niets uitvreten en uiterst lief en geduldig met zo'n jong ding op hun rug rondlopen. Terwijl ze in lessen met ouderen van alles uithalen.

Weet je nog mijn verhalen ongeveer een jaar geleden? Dat ik maar op de wei zat te kijken naar Liz en verder niets? Dat was goed. Pas toen ik mezelf dingen ging opleggen ging het mis.
Ik heb na de aankoop van Liz de eerste 8 maanden niets met haar gedaan. Pas toen ik vertrouwen had en rust ben ik begonnen. En toen ging het goed.

Laat het los, geniet van het kijken naar je paarden. Zij hebben het goed, ook zonder jou. En dan komt vanzelf het moment dat je voelt dat je iets met je paarden wilt gaan doen.

Het lukt je wel. Weet ik zeker.

Anita Cats schreef op donderdag 17 maart 2011, 8:49:


In mijn geval ben ik bang dat gaan joggen averechts werkt. Het is overigens niet nieuw voor me. Ik heb enorm veel aan hardlopen gedaan, smorgens voor het ontbijd... kilometers.

Mijn probleem is echter niet zelfdiscipline, want die heb ik. En nog niet zo zuinig ook niet. Ik leg mijzelf heel wat verplichtingen op.
Mbt mijn werk is dat nodig. Maar ik voer het ook door in de dagelijkse dingen. Ik denk zelfs dat dat mijn grootste probleem is.
Gaan joggen betekent dat ik dan van mijzelf vind dat ik dat minimaal X keer per week moet doen, zus en zo moet opbouwen etc en ik weet dat ik daar dan niet van afwijk, no matter what.
En daarmee leg ik mij dan dus een nieuw 'moeten' op.

Om die reden zal het voor mij niet werken. Dat wil niet zeggen dat er iets mis is met joggen. Voor veel andere mensen werkt het wel. Voor jou werkt het. Voor mij niet.
Maar je insteek is goed. Je bedoeling ook.

Beweging is daarentegen weg goed, maar in mijn geval zal ik het moeten hebben van wat vaker met de honden eruit en klussen.

Marianne Gomes schreef op donderdag 17 maart 2011, 8:56:

Heb je d'r gevangen
Ik zal eens kijken of ik er iets van kan vinden.
Doe momenteel ook tai chi, via dvd, speciaal voor gewrichtsproblemen. Lekker ontspannend ook. Dwingt me tot rust en het voelt lekker.

De chinees die de dvd's heeft ontwikkeld heeft ook een boek over voeding en artrose. Tzt zal ik mij daar ook eens in verdiepen.
Maar eerst maar mijn eerste punten aanpakken, voordat ik weer alles wil veranderen, tegenlijkertijd.
Want dat is meestal juist mijn probleem.

En ja... ik ga voorlopig eerst eens gewoon lol maken.