Ilona Kooistra schreef op zondag, 7 maart 2004, 0:56:
> Het is voor allebei de partijen gewoon echt heel erg frustrerend
> als het in de basis gewoon niet klikt!
Hoi Ilona,
Ook mee eens.
Het grappig is bij mij dat ik vroeger (als kind van een jaar of 15) het liefst een "spring-in-'t-veld" had. Het kon mij niet gek genoeg. Ik bereed ook alles wat op een paard leek. Of het nu klein of groot, hengst of merrie, wild of tam was, het maakte me geen moer uit. Liefst wat wilder om eerlijk te zijn. Zo eentje die al begon te dreigen als je bij hem kwam. Het gaf mij een kick als ik uiteindelijk een vriendelijk paard naast me had, en eentje die "luisterde".
Overigens een zweep, sporen, hard stampen waren (en zijn) voor mij taboe. Kennelijk "had" ik vroeger wat met paarden, dat zei iedereen ook, maar ik heb me er nooit zo in verdiept destijds. Ik weet wel dat ik paarden kon berijden waar de meesten zo naast lagen.
Als ik er toen eentje gekocht zou hebben, dan werd het er ook zo eentje (wild en "ontembaar").
Maar tijden veranderen. Ik hou nu helemaal niet meer van die paarden. Geef mij nu maar een rustige brave (om op te rijden dan). Eentje waar je een band mee op kunt bouwen en die niet voor het kleinste ding er vandoor sjeest. Dus kennelijk veranderen wij mensen ook door de loop der jaren.
Het vervelende in mijn geval is echter dat de manege-eigenaar mij nog kent als diegene die je overal op kunt zetten en daar nu ook weer vlijtig mee bezig is. Ten eerste bouw ik zo geen band op met een paard en ten tweede merk ik dat ik gewoon bang begin te worden, beter gezegd onzeker. En daarmee verlies ik het plezier in het rijden.
Vanwaar die ommekeer bij mij ... ik heb geen idee.
Maar het is maar goed dat ik destijds niet zo'n spring in het veld had gekocht, want die zou nu helemaal niet meer bij me passen.
Groeten,
Ingrid
Warboel
