Hoi,
Ik ben het met Petra eens dat je een paard niet kunt veranderen.
Je kunt het wel willen natuurlijk, maar je houdt toch van je paard zoals hij of zij is. Met sommige ongemakken van dien.

Ondanks dat de mijne erg enthousiast kan zijn met het rijden, is het soms een ramp en hebben wij een hele vervelende rit. Maar ja dat weten we en dan nemen we maar voor lief. Ze is dan niet vooruit te branden, echt zo van ach we komen er wel een keertje.

Maar van dat angstig zijn en niet moeten veranderen ben ik het niet helemaal mee eens. Want vooral in het verkeer kan dit vervelend situaties opleveren. Een angstig paard moet je wel veranderen, of je moet er niet mee "de wijde wereld" in willen. Eigenlijk hoef je alleen maar zijn vertrouwen te winnen. En is dit echt veranderen, nee. Je leert het paard jou te vertrouwen en daarmee de angst weg te nemen.

Simpel gezegd natuurlijk. Maar ik zou met een angstig paard absoluut niet aangespannen het verkeer in willen.
Nu heb ik makkelijk praten met die "muts" van mij, want al rijdt een vrachtwagen haar bijna uit het tuig, dan draait ze alleen maar even een oortje om hoor (haha; niet altijd overigens, dat maakt het toch weer spannend hoe zal ze vandaag reageren).

groeten,
Ingrid

Karen Koomans schreef op Sun, 7 Mar 2004 03:02:29:


---Helemaal mee eens! Tamara was in het begin ontzettend nerveus en angstig, dit is allemaal verandert. Tuurlijk, als je paard ineens ergens van schrikt kun je dit niet tegenhouden. In zo'n geval kun je beter de lijn laten vieren i.p.v. je paard proberen tegen te houden... maar angstige paarden leren omgaan met de angst en deze dan vervolgens onder controle houden is heel goed mogelijk. Zo goed mogelijk dat het hele gedrag zelfs 'afgeleerd' kan worden en inderdaad op basis van alleen liefde


---Wederom helemaal mee eens!!!

Groetjes,
Linda

Karen schreef:
mijn hoede" krijg dan is mijn uitgangspunt tegenover het dier; "Ik begrijp
dat je nu angstig bent, en dat accepteer ik en respecteer ik. Maar ik zal
er - met alle geduld en alle liefde - allles aan proberen te doen om jou te
helpen te veranderen, zodat je niet meer zo angstig zult zijn (en je je
daardoor gelukkiger zult voelen).

Dat is toch wat ik ook bedoel?! Ik schreef immers:
"Wat je wel kunt doen, is het erkennen en lief te hebben, door als het ware
tegen je paard te zeggen "Je mag er zijn". Want dan pas kun je er wat mee!
Dan pas geeft je het oprecht en met alle liefde de tijd, de ruimte en de
mogelijkheden om zich te ontwikkelen, te groeien en te overwinnen. En dan
heb je heel wat meer bereikt dan wanneer je het wilt "afleren" en dus
bevecht."

Jij noemt het echter "afleren" en "veranderen", ik noem het helpen
ontwikkelen en groeien. Iemand hulp bieden is heel wat anders dan iemand
willen veranderen. Ik vind namelijk dat wanneer je een ander (paard of mens)
wilt veranderen, dat je dan jouw probleem bij de ander neerlegt. Je wilt dan
dus dat de ander verandert, zodat jij het leuker of makkelijker hebt o.i.d..
En die intentie vind ik niet goed.
Wanneer je het probleem bij jezelf houdt, ben je ook in staat om te kijken
wat je bij jezelf kunt veranderen, wat je ZELF kunt doen, leren en
ontwikkelen.

Het is niet zo dat ik denk dat je bijv. een paard niet van z'n angsten af
kunt helpen. En dan bedoel ik dus ook HELPEN, niet het wezen van het paard
VERANDEREN of hem een emotie AFLEREN.
Mijn paard heeft zich in de anderhalf jaar dat ik haar heb, ontwikkeld van
een angstig, nerveus, gespannen en onzeker paard tot een relaxed, ontspannen
paard met meer (zelf)vertrouwen. IK heb haar niet "veranderd" hoor, dat
heeft ze echt zelf gedaan. Ik heb haar echter wèl geholpen, door allereerst
met mezelf te beginnen en zelf te veranderen: het was aan mij om in mijn
rust te komen, begrip en geduld te hebben en vertrouwen te geven. Ook was
het aan mij om (anders) met haar angst om te gaan. En met dit alles, dit
proces in mezelf, heb ik haar automatisch geholpen zich te ontwikkelen.

En nog iets: Ik ben er van overtuigd dat het paard je intentie aanvoelt.
Wanneer je hem benadert, met hem omgaat of rijdt met de intentie om hem iets
af te leren, is er bij voorbaat al verzet, van beide kanten. Toen ik enkele
jaren geleden op de manege kwam, waren er mensen die behoorlijk in strijd
lagen met hun paard (de één had dit "probleem" met z'n paard, de ander dat)
en toen ik daar wegging, waren die "problemen" alleen maar groter of zelfs
verveelvoudigd. De oorzaak hiervan ligt in mijn beleving puur in het niet
accepteren van het karakter, gedrag en emoties van je paard (dus afwijzen,
bestrijden, onderdrukken, bevechten).

Dus wat mij betreft: begin bij jezelf.
groet, Petra

ps: Ik vind trouwens dat je het leerproces van honden en paarden niet altijd
maar met elkaar kunt vergelijken.

Petra schreef op Sun, 7 Mar 2004 20:51:23:


Helemaal mee eens,
Groeten, Ellen

ik noem het
Wat vinden jullie dan? Is het haasje over wat ilona gaf als tip afleren of helpen?
Kijk, ik denk dat wij, zowel Chip als ik, een probleem hebben.
Ik heb inmiddels wel begrepen dat het kortzichtig is om gelijk te roepen dat ik hem dat moet afleren en heb nogal nagedacht dit weekend over wat er rpecies gebeurde op het cruciale moment dat Chip ervandoor vloog.
Vanuit mijn vroegere ervaringen met mijn eigen pony, een dravertje die bij elke bocht (bijna) omviel zodra die harder werd genomen dan in een rustig drafje, voel ik een angst als een paard hard een paar bochten neemt. Totaal onterecht want Chip is een ex-barrelrace paard dus als er 1 scherpe bochten kan draaien dan is hij dat wel. Mijn probleem is dus dat ik me niet kan ontspannen en alleen maar denk van OOOHH die bocht!!!! Het was ook echt gevaarlijk wat er gebeurde maar ik denk dat als ik mezelf rustig kan houden dat dat had geholpen... Ik ga dan ook veel passengergame doen in galop om die panische reactie te onderdrukken.
Chip zijn probleem is dus dat hij niet ingehaald wil worden, wat soms gewoon onvermijdelijk is. Ik vind het wel degelijk belangrijk om eraan te werken dat hij die drang minder voelt. Juist in gevaarlijke situaties zou het prettig zijn als mn paard tenminste nog bestuurbaar was. Ik vind ook eigenlijk niet dat de zgn "wedstrijddrang" een karaktereigenschap van Chip is. Mij lijkt zulk gedrag gewoon aangeleerd. Chip zijn baas is er een die haar paard (Chip is dus niet echt van mij) flink door laat stappen en laat dribbelen, waardoor Chip altijd voorop loopt.
Een paar van jullie hebben al gezegd dat je het karakter moet liefhebben, etc. Maar kan je je paard niet ermee helpen door hem te leren dat het helemaal niet erg is om achteraan te lopen. Of zou je paard daar altijd alleen maar doodongelukkig van worden.

groeten sandra