Peter Donck schreef op zondag 12 juni 2011, 13:18:


Ja, als alles goed gaat. Maar sommige paarden krijgen slappe mest van hooi, misschien dat er bij die paarden wat mis gaat?

Frans

Myriam schreef op zondag 12 juni 2011, 10:53:


Nou, ik las het precies zo als Frans... observatie ok, conclusies mallotig.
En nee, ik heb Frans nog nooit een keer naar de bek geschreven.

Frans Veldman schreef op zondag 12 juni 2011, 13:51:


deze vraag is toch zo uit de losse hand onmogelijk te beantwoorden? Het blijft speculeren.

Bij katten blijkt dat het voeren van droge brokjes niet als gevolg heeft dat de kat genoeg gaat drinken om het tekort aan te vullen. (een kat is van nature geen grote drinker) Dit kan op termijn ernstige nierproblemen veroorzaken. Bij katten is de totaal onnatuurlijke manier van voeden door de mens (een grote bak droge brokken altijd ter beschikking) dus zeer ongezond. Hooi is in feite ook onnatuurlijk voedsel en misschien zal het paard niet altijd de juiste benodigde hoeveelheid water drinken. (denk niet dat dit de oorzaak van de diarree is, maar dat terzijde)

Frans Veldman schreef op zondag 12 juni 2011, 13:51:


Nogal duidelijk dat er "wat" mis gaat lijkt me. Maar "wat" kom je met gissen niet achter.

Vooral oppassen voor invalide gelijkstellingen - iets droogs eten en meer drinken omdat je van dat droge eten dorst krijgt is chemisch NIET HETZELFDE als het van oorsprong nattere "gelijke" materiaal (in het vergelijk van gras en hooi).
Niet alleen is de physische chemie anders maar ik verwacht dat de organische chemie ervan ook deels anders verloopt.

"Wat" er bijvoorbeeld vrij vaak mis gaat is, denk ik, een tekort aan constante. Oftewel te afwisselde fourage. Daar kunnen dieren als paarden en konijnen slecht tegen. Zo simpel kan het in praktijk zijn (zonder dat we iets over de moleculair inhoudelijke kant weten).

Te afwisselend is ALLES wat anders is, dus niet alleen die emmer wortels die per ongeluk een keer opgesnoept wordt, maar ook verschillende rollen, verschillende partijen hooi en vooral als dat gewikkeld is omdat iedere rol, zelfs van hetzelfde veld en dezelfde oogst een individueel rijpingsproces doormaakt wat als niet-gewikkeld "echt hooi" veel minder het geval is. Daarom wil ik veel liever echt hooi als ik het kopen kan.

Lees alles met belangstelling!

Gisteren kreeg ik een tip van iemand die nog een groot verschil in hooi en gras zag, namelijk het chlorofyl. (Bij zoeken daarnaar kwam ik ook weer hier terecht trouwens, daar is op het forum al eerder over gesproken).
Belangrijk bestanddeel van chlorofyl is magnesium. Ik kan niet vinden hoe chlorofyl wordt afgebroken en wat er van overblijft in het veranderen van gras naar hooi. Maar het lijkt me dat het magnesium i.i.g. in het hooi aanwezig blijft.

Wat als: het magnesium gemakkelijker/beter opneembaar is uit hooi dan uit gras, omdat het losgekoppeld is van chlorofyl? Magnesium kan positief werken voor paarden met HB-gevoeligheid en het werkt (behalve als er een tekort aan is in het individu) ook nog eens laxerend.

Overigens, mijn hooi komt van hetzelfde land als waar de paarden grazen. Ik heb tijdenlang stripbegrazing toegepast, maar dat maakte voor de HB-gevoeligheid van Willem niets uit. Boully staat nu de hele dag op een relatief kortgevreten land en daar gaan de shetjes ook iedere dag een paar uur op. Soms 's morgens, soms 's middags. Willem komt al ca. 2 jaar niet meer op het gras en heeft in die tijd nooit meer gevoelig gelopen.

Els.
***Medicus curat, natura sanat***

Els Kleverlaan schreef op zondag 12 juni 2011, 15:25:


Yep dat weet ik nog heel goed.


Goed voorbeeld van hoe ingewikkeld dat wat we niet weten is.
Tuurlijk, Frans hamert er ook altijd op, dat de minerale elementen blijvend zijn.
Maar dat zegt nog helemaal niets over de opneembaarheid en/of de werking.

Els Kleverlaan schreef op zondag 12 juni 2011, 15:25:


Chlorofyl is een eiwit, het heeft dezelfde soort opbouw als rode bloedlichaampjes, een kern van magnesium met daaromheen een ring van stikstofatomen. (bij bloed is de kern ijzer) Afhankelijk van het soort chlorofyl zit er nog een hele staart waterstofatomen aan de kernstructuur.


Het chlorofyl blijft in zijn geheel als eiwit aanwezig. Hoeveelheid chlorofyl is in elke plant verschillend.

joop schreef op zondag 12 juni 2011, 18:55:


Hmm, als "een" eiwit OK. Is dat niet enorm gevoelig voor oxidatie dan, met al die waterstofatomen? Er hoeft maar een waterstofje naar een andere plaats te springen in dat molecuul om mogelijk een totaal andere stof te krijgen.
Ik roep nu maar wat hoor, heb hier echt geen verstand van

e m kraak schreef op zondag 12 juni 2011, 19:02:


C55H72O5N4Mg oftewel chlorofyl a. Koolstof 55, waterstof 72, zuurstof 5, ring stikstof 4 met 1 magnesium atoom erin. Eiwitten zijn vrij stabiel, wel afhankelijk van de pH.


denaturatie door verhoging van temperatuur. Misschien bij grote broei in hooi zal er chlorofyl denatureren. Denatureren betekent dat de structuur van het eiwit uiteenvalt waardoor het zijn functie verliest.

joop schreef op zondag 12 juni 2011, 19:37:


pH daalt naarmate het kuileriger wordt, toch?


Ik weet wat denatureren is
Kan trouwens ook heel goed via een verdringingsreeks. Zo, of iets dergelijks, werkt dat colloïdaal zilver denk ik; zou heel goed op de zwavelbruggen kunnen plakken.

Maar terug op chlorofyl, als dat zo stabiel is (verkuiling even daar gelaten) hoe komt het dan dat hooi al dan niet (soms wel, soms niet, hangt behoorlijk van de droogomstandigheden af) de groene kleur verliest?

Misschien voor verder niemand interessant maar voor mij nu eens wel, als je er meer over kunt vertellen.

o, dat heb ik me ook wel eens afgevraagd, waarom hooi de ene keer groener blijft dan de andere keer. Mijn voorlopige theorie is dat stengeliger hooi minder groen blijft dan hooi met veel blad.

Moniek

e m kraak schreef op maandag 13 juni 2011, 0:13:


geen zwavelbruggen in chlorofyl. Eiwitten zijn bij hun ideale pH het minst makkelijk oplosbaar. Het lichaam gebruikt enzymen om eiwitten af te breken en aminozuren her te gebruiken voor andere eiwitten. Zo vergaat het ook chlorofyl.


Kleur verliezen door invloed van licht. Net als haren verbleken in de zon. Licht doet structuren aan de oppervlakte veranderen waardoor de kleur (reflexie van licht) verandert. Welke structuren in gras zo precies veranderen dat het gras verkleurt weet ik niet. Het is niet de verandering van concentratie van chlorofyl.

Chlorofyl gehalte van planten kan je meten. Je kan ook de concentratie van chlorofyl in mest van dieren meten, een gedeelte van de chlorofyl blijkt in de mest weer naar buiten te komen. Vraag me niet om hoeveelheden

hmm, interessant om te volgen. blijft een ingewikkelde zaak, waarom sommigen diarree van hooi krijgen en niet van gras. Ik snap het niet, behalve als er idd (dit zei iemand al eerder) ook sprake is van zandopname.
Het enige wat ik op het gebied van diarree bij paarden weet is een oud middeltje wat iemand op een vorige stal/plek gebruikte. Deze meneer had twee fjorden, die 24/7 op het weiland liepen. De ene had prima mest, de andere regelmatig hele dunne flatsen. Hij gaf de laatste een mengsel van 2/3 basterdsuiker, 1/3 zout en dat hielp erg goed. zou dat dan weer met dat vochtgehalte te maken hebben, dat lijkt me aannemelijk.
Uiteraard lijkt het me niet zo'n goed idee een paard suiker te geven, ik heb ook geen idee wat basterdsuiker dan zou doen in de vertering anders dan andere suikers, maargoed. Wilde het toch even melden.

A horse doesn't care how much you know, but he
knows how much you care !

e m kraak schreef op maandag 13 juni 2011, 0:13:

Info die ik er tot nu toe over verzameld heb:

CHLOROFYLLASE

Chlorofyllase, een enzym dat gewoonlijk wel aanwezig is in alle planteweef-sels, katalyseert de reactie waarbij chlorofyl (bladgroen) wordt wordt omgezet in chlorofyllide. Het enzym heeft een hoge optimumtemperatuur (77°C). Het wordt gebruikt om beter de kleur van groene groenten te behouden. Chlorofyl wordt namelijk door geringe hoeveelheden zuur gemakkelijk omgezet in een grauw-bruine kleurstof, terwijl chlorofyllide veel beter bestand is tegen deze bruine verkleuring.

Bron: ODF over enzymen in planten.

Green grass leaves contain enzymes such as chlorophyllase, peroxidase, and polyphenol oxidase that cause degeneration such as the fading of the vivid green color of green leaves.

Bron:
http://www.surechem.org/index.php?Action=document&docId=572576&db=EPB&tab=desc&lang=&db_query=0%3A%3A0%3A%3A0%3A&markupType=all

Dried lucerne leaves contain several green pigments in addition to chlorophyll. One of these, pheophorbide-alpha, causes photosensitization, causing skin lesions in albino rats. Exposure to light in the visible range is sufficient to cause lesions in these rats and other whit animals, given a lucernt-leaf-protein concentrat. The P-alpha is formed bij breakdown of chlorophyll under the influence of chlorophyllase, during processing. There is a higher activit of this enzyme in legume forages than in grass, which might account for an absence of dermatitis associated with green grass products.

Bron: Boek: Equine Nutrition and Feeding  Door David Frape

Afbraak chlorofyl uit rye-grass
p3835885324/" target=_blank>http://www.springerlink.com/content/w886gp3835885324/

Ben er dus nog lang niet uit en moet nu weer even over tot de orde van de dag, studie roept!

Els.
***Medicus curat, natura sanat***