Hennie van Oosten schreef op maandag 13 juni 2011, 19:26:


Ok bedankt voor de info.

Het nadeel van stripbegrazing vind ik de beperkte beweging die ze dan krijgen. In ieder geval als je stripje voor stripje recht toe recht aan pakt.

Vorig jaar konden wij geen creatieve oplossing maken vanwege de shet en dientengevolge behoefte aan veel draden boven elkaar met stroom.
Omdat de wei feitelijk te groot is voor twee paarden en een minionderdeur, hebben we dus gewoon stripbegrazing gedaan.
Een groot nadeel vond ik het feit dat de paarden daardoor continue op de nieuwe strip stonden te vreten (tja koudbloeden he) en voor de rest zo weinig mogelijk bewogen.

Nu de winter dit jaar voorbij was, zag ik de paarden, toen Rappa eenmaal weg was (met haar als leidmerrie werd er aanmerkelijk minder gelopen omdat ze zelf niet graag liep), de hele wei doorstruinen (6 ha, afwisselend gras, kruiden, stukjes 'bos' etc) , maar ... ook de aanleg om weer te dik te worden.
We hebben dit keer, zonder shet, de wei creatief afgezet. Dus drie grote stukken afgezet in verschillende delen van de wei, zodat ze wel helemaal naar achteren kunnen, maar toch beperkt voer hebben.
We gooien niet stukjes open, om het stilstaan op strookjes tegen te gaan en omdat ze meer dan genoeg op het huidige stuk hebben.
Dat open gooien komt pas in het najaar, deel voor deel.
Als we niet zo vroeg sneeuw krijgen als dit jaar, kunnen ze dan een eind vooruit.

Een belangrijk voordeel vind ik echt dat ze nu veel bewegen. Ze trekken regelmatig naar achteren en racen zo nu en dan in volle galop van achteren naar voren, toch een aardig eind.
Omdat er geen strookjes komen, blijven zo ook alles afstruinen naar lekkere hapjes.
Voor ons is dit de ideale oplossing.

Moet er wel bij zeggen dat we 'oud' gras hebben en zeer afwisselende vegetatie in de wei.
Geen rijk koeiengras dus.

Maria Delavega schreef op dinsdag 14 juni 2011, 21:59:


http://www.paardnatuurlijk.nl/cgi-bin/fotoserieshow.cgi?parent_id=1415

(hoop dat de link werkt?)

nadeel van stripbegrazing is voor mij het punt dat de paarden veel te veel stilstaan op die strip en niet meer door de wei struinen, op zoek naar hapjes.

Frans Veldman schreef op woensdag 15 juni 2011, 9:39:


Ik denk dat het een rol speelt dat onze paarden koudbloeden zijn. Die strip moet tot in de grond kaal, voordat ze zich moeite getroosten om weer in beweging te komen. Ze scharrelen dan nauwelijks rond
(vorig jaar iig) maar staan meer te wachten op de volgende strip.

Denk dat het weidebeheer dan wellicht ook erg afhankelijk is van het soort paard wat je hebt?

Nu zo in de opengestelde stukken grazen, lopen ze meer te zoeken naar de lekkere hapjes en komen ze van tijd tot tijd in volle galop over het pad naar voren. Het is lang geleden dat ik de paarden dat zag doen
(vrees wel dat Rappa's onwil om te bewegen daar ook een rol in speelde. Silja en Hälga zijn hele dikke vriendinnen en struinen heel wat af)

jennet schreef op woensdag 15 juni 2011, 11:43:

Ik denk dat we allemaal af en toe bewust of onbewust door onze paarden worden getraind

Over het stoppen op een 'goed moment'
Dat is inderdaad iets wat veelal wordt geadviseerd en ik ken ook Piets versie hierop.
(en die van Baily dus)
Gezien Baily een zeer gedreven en kundig dierentrainer was, zal hij ook hierin gelijk hebben.
Maar voor mij speelt een ander aspekt mee en misschien is dat ook voor anderen zo.

Als ik stop op een moment waarop het goed gaat, voelt dat voor mij goed. Dat betekent dat ik de keer erna met meer optimisme aan een training begin en dat waarschijnlijk ook uitstraal naar mijn paard.

Stel bijvoorbeeld dat de training puin is. Niets gaat zoals bedoelt aan aan het eind van het verhaal lig ik gewikkeld in de leadrope op de grond te brullen en staat mijn paard met rollende ogen mijn target te vermoorden... ik noem maar iets...
Stop ik op dat moment, dan zie ik meer op tegen een volgende training en heeft negatieve gedachte zich in mijn hoofd gevestigd.
Ontworstel ik mij echter van de touwen, veeg mijn tranend gezicht droog, weet mijn splinternieuwe target in stukjes tussen de tanden van mijn paard te peuteren, die duidelijk maakt dat hij mij een miezer vindt, en ga ik een simpele oefening doen zoals bijvoorbeeld stapje achterwaarts of stilstaan tijdens het eten van een wortel (wederom... ik noem maar iets) en kan ik die goed afsluiten, dan komt dat mij ten goede en begin ik de volgende training met iets meer optimisme.
En dat heeft dus altijd zijn uitwerking op mijn houding. Die kan ik nl niet faken. Althans niet tegenover een paard.

ik bedoelde dus dat ik Piets (en Baily's) VISIE hierop ken.
(dat het niet uitmaakt wanneer je stopt)

Nu heb ik ook altijd geleerd dat het paard zijn rug beter gebruikt als de achterhand beter wordt ondergebracht en dat het ten gunste komt van zijn draagkracht.

Het gaat daarbij niet zozeer om het feit dat de achterbenen dan zoveel meer gewicht dragen, alswel om het feit dat bij het verder ondertreden van de achterbenen de buikspieren aanspannen en dientengevolge de rug beter ondersteunen, wat er op zijn beurt weer voor zorgt dat de rug het gewicht van de ruiter beter kan dragen.

Dus in die zin geloof ik niet dat het een simpel gewichtsverdelingsverhaaltje is, maar een kwestie van optimaal buikspier gebruik en ondersteuning van de rug, ten einde de ruiter beter te kunnen dragen.
Uiteindelijk is een paardenrug niet gemaakt om een mens te dragen.

Vergelijk als je zelf op voeten en handen gaat staan (of knieen en handen anders krijg je zo'n schuine rug en is het experiment niet mogelijk) en iemand gaat op je rug zitten.
Het iets aanspannen van de buik, zorgt ervoor dat de rug minder geforceerd wordt door het gewicht.
Iets dergelijks stel ik mij dan ook voor bij achterhand/achterbeen gebruik van het paard.

Maar jullie mogen mij corrigeren als ik hier en denkfout maak. Ik ben zonder meer bereid om het van alle kanten te bekijken.