Suzanne Graauw schreef op dinsdag 12 juli 2011, 19:17:


Gewoon positief blijven totdat het tegendeel onomstotelijk bewezen is!
Trek je niets aan van die ene DA die het negatief ziet; als ik dáár in mee gegaan was, was Banjer er niet meer geweest!
Damien is dan misschien volgens z'n paspoort 18, zeker niet in z'n koppie en overig gedrag.

Suzanne Graauw schreef op dinsdag 12 juli 2011, 22:51:


Nee, dat helpt, zeker weten, uit eigen ervaring hier!!

Ans Jondral schreef op dinsdag 12 juli 2011, 22:55:


Ik vind het, maar jij mag daar anders over denken, een groot verschil of een pony alleen z'n voetje terug trekt of naar je slaat. Dat laatste is nl een daad van agressie. En een pony die agressie toont, al is het maar op één vlak, heeft dat kennelijk toch in zich; IK zou dáár niet mee willen fokken, eens te meer daar we hier spreken over een pony, iets waar toch overwegend kinderen mee in de weer zijn. Maar dat is mijn fokvisie.

Ans Jondral schreef op dinsdag 12 juli 2011, 23:34:


Het verhaal van Jamaica is mij bekend, althans wat je er hier over geschreven hebt.
Kinderen hebben met dat verhaal niets te maken.
Mijn opmerking in dat verband (lees maar eens terug) was enkel de link dat pony's doorgaans voor kinderen bestemd zijn.

Victor (de pony van mijn dochter, heel wat mensen hier kennen hem inmiddels) was doodsbang voor álles toen wij hem kregen. Als je naar zijn voet reikte om die te pakken, raakte hij in totale paniek. Hij heeft daarbij echter nooit geslagen, enkel geprobeerd te vluchten (wegtrekken been en proberen afstand te nemen). Het heeft 3 maanden geduurd voordat zijn angst overging in vertrouwen als je zijn voetje vastpakte, 3 maanden van geduldig blijven en liefde geven, door een meisje van toen 8!
Ik vind het nogal een verschil, de wijze waarop een angstige pony reageert in paniek, tw slaan (= agressie) of vluchten.
Maar goed Ans, ik vind wat ik vind. En ik schreef al eerder dat je het niet met mij eens hoeft te zijn. Pak het niet zo persoonlijk op.

Het filmpje van Arabesk, waarvoor mijn complimenten , waarin heel goed in beeld is gebracht wat ik ook "onvertraagd" meende te zien, heb ik (in de discussies met tradi's) toch ook nog een vraag die ik niet kan beantwoorden. Misschien kan iemand hier het uitleggen:
Er zijn paarden/pony's die mét bit gereden worden, die hun ruiter via de teugels zowat uit het zadel trekken. Ik bedoel dan geen paarden/pony's die "in verzet komen" of ergens van schrikken, maar die ergens enthousiast/druk van worden, bv als ze in het bos zijn en graag willen gaan rennen.
Het lijkt niet alsof ze het bit op een of andere manier "vastgepakt" hebben, dus dat zou betekenen dat ze zichzelf vol de druk op de kaaklagen/in het geheemelte aandoen. Vaak wordt dit gedrag van het paardje ook nog "beantwoord" met een ferme ruk aan de teugels (dus ook het bit), hetgeen de pijn dus alleen nog maar heftiger maakt. En toch "leren" deze paardjes er ogenschijnlijk niet van, want ze blijven dit doen.
Dus mijn vraag: waarom doen ze dat en waarom "geven ze niet op".

Ik zit, met een aantal toch wel schrikkerige pony's, eigenlijk onbewust vaak de omgeving te scannen. Je weet immers op een gegeven moment wel wat ze eng zouden kunnen vinden. Maar ook dan verrassen ze mij nog regelmatig
Als er iets spannends is, probeer ik zo laag mogelijk te ademen en zo ontspannen mogelijk te zijn, en er zonder te vertragen of te versnellen zo dicht mogelijk bij/langs te gaan. Reageren ze niet, dan reageer ik ook niet. Reageren ze wel, dan doe ik hetzelfde als diverse anderen hiervoor al schreven: laten aanraken en belonen met een snoepie of lekkere krabbel.
Toch ligt het ook heel erg aan het karakter van het paard, iets waarbij ik mij "neergelegd" heb na het lezen van het boek "Paardentypen" van Eric Laarakker (een aanrader hoor!). Met een aantal echte "waterpaarden" (vol, of in ieder geval met een hoog water-aandeel), zal het schrikken voor zaken waarvoor ze al 100x gedesensibileerd zijn, nooit overgaan.
Dus dan zorg ik maar gewoon dat ik voorbereid ben door op tijd de "scannen".

e m kraak schreef op dinsdag 2 augustus 2011, 13:05:


Jouw redenatie klopt, echter de start van mijn vraag is anders. Bij de leeuwen of andere negatieve prikkels kan ik mij inderdaad doorstellen dat een paard de pijn voor lief neemt en maar één ding wil, nl vluchten.
Maar hier gaat het over het initiatief van het paard om iets voor hem leuks te gaan doen, bv als ze tijdens een buitenrit op een plek komen waar ze lekker kunnen sjezen. Oortjes gaan erop en ze willen lekker gaan rennen en gek doen. Het eerste wat ze dan tegenkomen als ze gaan trekken is dat bit. Als ik paard was zou ik dan dus niet meer zo nodig hoeven als ik die pijnprikkel tegenkwam, laat staan als die door de ruk aan de teugel nog erger werd. Mijn vraag was dus waarom ze dan toch doorgaan (terwijl ik denk dat de "lol" er dan waarschijnlijk toch al af is).
Let wel, ik ben inmiddels overtuigd bitloos ruiter, maar loop hier tegenaan in de discussies met tradi's die ik probeer over te halen dat bit ook af te zweren.

Ach Jacqueline, ik lees dit nu pas.
Nu weet je dat ze inderdaad echt iets onoverwinbaars had en dat je je niet voor niets zo veel zorgen hebt gemaakt.
Sterkte met het een plaatsje geven, dat staat los van wat je in je weide hebt lopen.
En ook een steun-knuffel voor Player!