Vooral de eerste paar maanden dat ik m'n mannetje had gekregen had ik er af en toe slapeloze nachten van. Het is nogal een mooie meneer (draaft vaak uit zichzelf verzameld en meer van dat soort showdingetjes), en dat vinden vele anderen ook, dus tijdens ritten krijgen we nogal eens complimentjes. Leuk, maar ook zorgelijk. Dat ik hem een week of twee had stopte er een man, die er ietwat onguur uitzag, z'n jeep naast ons en vroeg van alles, hoe groot ie was, hoe oud, wat ik er mee deed etc etc, en dat ik er maar goed voor moest zorgen. Ik gelogen over z'n leeftijd, en z'n knieblessure flink aangedikt. Bij thuiskomst dik slot om de poort gelegd, en briefje aan het hek dat Pad nooit meer helemaal 'sound' zou zijn, gechipt is en een vriesmerk heeft voor "loss of use" (oh ja, m'n paard is helemaal niet
ijzervrij, voor de rest van z'n leven heeft hij een hoefijzertje op z'n rug
).'s Nachts m'n bed uit en maar weer langs de weide fietsen om toch nog heel eventjes te checken...
Godzijdank is de angst dat Pad gestolen zal worden inmiddels wel wat afgenomen, helpt ook dat hij passanten langs z'n wei echt compleet negeerd.
Die ongure man in de jeep bleek trouwens een hartstikke aardige vent te zijn..
Maar ja, ook ik haal dus nog steeds elke keer opgelucht adem als hij er nog staat, en in volle gezondheid :)
En ik laat nog steeds iedereen meteen zijn vriesmerk zien...
* * *
Paddy, mijn held op blote voeten
Warboel
