Bedankt allemaal voor de leuke reacties.
Voor veel mensen is een buitenritje (nota bene in stap) niets bijzonders, maar voor mij is het echt heel wat.
En als ik dat zo lees, zie ik dat veel meer mensen stapje voor stapje die weg opbouwen.
Leuk om te lezen!
Ik ben dus niet de enige.
Ik heb het overigens ook stap voor stap opgebouwd en heb eerst veel met haar op straat gelopen, eerst alleen poortje in en uit, daarna op straat gaan staan, daarna stukje lopen etc.
Toen ik wist dat het met leiden geen enkel probleem meer was (na die 2 km) durfde ik ook aan een bosrit te beginnen, met in mijn achterhoofd dat ik altijd kon afstappen als het niet ging omdat ik wist dat het aan de hand geen probleem was.
En dat gaf mij voldoende moed om zelfs een paar moeilijke momentjes, waarbij Hälga op de hakken wilde omdraaien omdat ze het ook spannend vond, goed het hoofd te bieden en te vertrouwen op mijn eigen rijervaring.
Het speelt mee dat Hälga gewoon een goudeerlijk en stabiel paard is. Tuurlijk had ze het ff moeilijk op twee spannende punten. Ze was tenslotte al maanden niet meer alleen buiten geweest en we waren eerder nog niet op deze manier op elkaar aangewezen. Maar ik kon toch steeds haar vertrouwen terug krijgen, gewoon door even rust te nemen en te wachten.
Maar als ze schrikt van iets, bevriest ze eigenlijk alleen maar even. (op die twee keer na dan, dat ze echt ff niet door durfde en rechtsomkeer wilde maken/weg wilde) Ze raakt niet in paniek en is cool in d'r hoofd. Goed voorwaarts, maar ook goed te controleren.
Gewoon paardje met gouden randje. Kan niet zeggen hoe blij ik met haar ben..
En vanaf hier wordt het vast alleen nog maar leuker....
Warboel
