Gisteren zijn we fijn met Lily en Kim op pad geweest. De kinderverjaardag in onze straat was wel een uitdaging voor Lily. Kim liep er gewoon langs, wel even kijken naar al dat gekrioel, maar niet de moeite waard. Lily liep eerst ook gewoon door, maar plotseling voelde ik haar verstarren: ze bleef als een blok staan en begon te trillen. Een jongetje met een brede glimlach kwam zwaaiend met een takje naar Kim toe en vroeg of hij haar mocht aaien. Lily had alleen oog voor het takje, begon te piepen en onrustig te trippelen, ze wilde het liefst omkeren. Ik kon haar gelukkig gerust stellen en ze bleef staan, wachtend totdat het kereltje klaar was met aaien (Kim haar staart en achterbenen werden geaaid, want de voorkant is eng, daar zitten tanden... ) Met Kim kun je dit doen, maar ik heb het kereltje wel even uitgelegd dat dat eigenlijk niet de bedoeling is. Zijn vader vond het volgens mij maar onzin, want onze paarden zijn "lief"......

Het kereltje wilde Lily niet aaien, die vond hij te groot. Lily vond het al lang wel best dat hij op afstand bleef. Toen verscheen nog een kereltje op een driewieler luid brullend "Auch aaaaiijjjjjj". Zijn moeder kon nog net voorkomen dat hij zo tegen de achterbenen van Lily aanreed. Ik vond het zo langzaam genoeg, de rest van de kinderen zwermde onze kant op met de hoop dat er ritjes gemaakt konden worden. Liever maar weer verder, ik wilde graag nog een stukje verder met onze dames en niet eindigen op een kinderverjaardag. Dit was een goede les voor Lily. Zien dat Kim geaaid wordt door een kind met een stokje, terwijl zij er niets om geeft en er is niets met haar zelf gebeurd. Over een paar dagen wil ik een buurmeisje met stokje vragen mij te helpen met Lily, zodat ze ziet dat de combinatie kind + stokje niet automatisch slaag betekent.

Ons uitstapje is verder lekker ontspannen verlopen. Lily heeft er steeds meer plezier in. Grote landbouwmachines zijn niet eng en worden nieuwsgierig bekeken. De Duitse versie van de spandoeken "Wij gaan weer naar school" worden volkomen genegeerd, we zijn er ook onderdoor gekomen, niets aan de hand. Rennende kinderen achter een heg zijn interessant maar niet eng. We hebben een heel stuk gedraafd, Klaas rende met Kim de ene keer voorop, dan weer achter ons aan. Lily draafde mooi rustig, ondertussen ontspannen om zich heen kijkend. Kim genoot ook, liep keurig mee, pastte haar tempo aan die van Klaas aan en deed voor de verandering geen kunstgreep (even in je achterwerk knijpen bijvoorbeeld met ondeugende oogjes).

Onderweg nog twee brommers tegengekomen. Lily laat ze nu gewoon passeren. De tweede brommer dacht erg galant te zijn: uitzetten, wachten tot we bijna bij hem waren en dan zich zelf met roeiende bewegingen voortduwend langs de damens. Nou, dat vonden ze wel erg vreemd. Kim was er door gefascineerd en wilde er wel even achteraan. Lily wist niet hoe ze dit moest plaatsen en besloot er maar geen aandacht aan te besteden. Hij had beter gewoon langs kunnen rijden. Ach, hebben ze dat ook gezien.

Ik vond het wel heel erg hoe Lily op de combinatie kind + stokje reageerde. Wat hebben ze in hemelsnaam met haar uitgespookt op die kindermanege...

Monique

Gaat Klaas daar harder van rennen ?
Ja, en dan te bedenken dat het geen grote stok was, toch? Bah, je wil het niet weten. Is het alleen stokken of ook andere objecten trouwens?
Ik merk hier bij Tofik dat hij nu de enige is zich niet op het gemak voelt bij de plastieken blad/krabhark. De anderen doen er een moord voor. Ik word steeds doller op dat ding. Je kan achter het paard staand zowat het hele paard bereiken. Als je een beetje tegen de kont leunt kun je vanaf de hals tot aan staart komen. Zelfs Flame die normaal niet zoveel moet hebben van dat gepruts aan z'n lijf komt vragen.
Ik moet dan vaak aan Lily denken, wat zou fijn het zijn dat haar stokken angst zo weg zou zijn dat ze ook van zoiets zou kunnen genieten. Bij Tofik gaat het rap. Het ding wordt snel lekkerder dan eng

Wat dapper en goed van jullie, om daar langs die verjaardag te gaan!! Goede oefening voor Lily idd.
Ik ben altijd erg onaardig voor kinderen onderweg, als ze aan komen rennen stop ik ze op afstand met mijn dodelijke blik (moet ik met Pip voor oefenen, bij kinderen werkt ie feilloos )
En als ze al durven vragen of ze mogen aaien zeg ik meestal "nee, hij bijt!"o.i.d.

Op zich is Pip vriendelijk en nieuwsgierig naar kinderen, maar Joe heeft er een hekel aan. Vooral als ze ook nog lopen te schreeuwen en druk doen. Hij heeft ooit tot zijn grote verdriet een dik jaar op een manege vertoeft, in een kleine stal waar hij denk ik ook niet goed weg kon als ze hem per se zo nodig wilden aaien.(hij was toen niet van mij, voor de duidelijkheid!)

Hij kan er op zich wel tegen om er langs te lopen, is alleen geirriteerd en wantrouwig.Ik ga het daarom ook niet met hem oefenen ofzo. Maar bij Lily ligt dat anders, met zulke waarschijnlijk hele nare ervaringen. Arme dier.

The horse is never wrong

Martina schreef op maandag 22 augustus 2011, 12:51:



Wat betreft Lily haar stokken angst: ik kan heel veel bij haar maken. Ik heb ook zo'n fijne hark en Lily heeft ontdekt dat daarmee krabben heerlijk is. Ik krab daarmee zelfs tussen haar oren en achterbenen. Ook als andere mensen ermee rondlopen / zwaaien kijkt ze nauwelijks meer, maar ik moet er wel bij zijn, anders trekt ze zich terug. In paniek ervan door gaat ze niet meer.

Ik stond er daarom echt van te kijken dat Lily zo extreem reageerde op dat kleine takje in de handen van dat jongetje. Kim had meer zoiets van "Is dat eetbaar?".

Zaterdag heb ik naar een erg leuk tafereeltje gekeken: Mijn moeder was bezig een plant die de bak in gewoekerd was eruit te trekken en Lily kwam heeeeel stilletjes naar haar toe lopen. Moeder had niets in de gaten, Lily stond pal achter haar met haar hoofd laag te kijken wat ze daar nu aan het doen was. Lily besloot in haar haar te snuffelen. Mijn moeder in de lucht aan het meppen en mopperen "rotvliegen". Lily bleef staan en snuffelde weer. Mijn moeder weer in de lucht meppen, had ze ineens Lily haar neus beet. Ze kijkt omhoog en valt van schrik achterover, zo tussen de benen van Lily. Die maakte van de gelegenheid gebruik even fijn met haar neus in het gezicht van mijn moeder te snuffelen. Ik heb dubbel gelegen. Een spartelende moeder die tussen de voorbenen van een nieuwsgierig snuffelend paard ligt. Kim ontbrak er eigenlijk nog aan.

Monique

Klaas gaat daar niet harder van rennen maar maakt wel fraaie sprongen.

Fem schreef op maandag 22 augustus 2011, 13:37:


Dan zal hij ook wel het nodige meegemaakt hebben. Is ook niet leuk, opgesloten, geen kant op kunnen en al die handjes die aan je zitten.....

Ik ben blij dat ik Lily zover heb kunnen krijgen dat ze gewoon stil bleef staan. Eerder draaide ze om als haar iets teveel werd en ging het in ferme stap naar huis. Op hol slaan in stap: geen kans om eraf te vallen, maar niet te stoppen tot we bij huis waren. Ik heb er wel eens opgezeten met de armen over elkaar, er was toch niets tegen te doen. Zolang er geen auto o.i.d. in zicht was heb ik haar laten lopen en af en toe geprobeerd of er weer contact mogelijk was. Dit doet ze gelukkig niet meer.

Met Lily wil ik wel oefenen, ik vind het erg vervelend voor haar dat ze zo bang is voor een simpel takje in kinderhanden.

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 22 augustus 2011, 13:47:

Dat ik dat nooit eerder bedacht heb. Heb die harken al jaren Blijft bij de manen alleen soms irritant daarin hangen.
Goed plan dus inderdaad om een ander te laten komen met een stokje. Of is ze dan vooral bang voor die andere persoon en niet zo zeer het stokje? Net als voor de dierenarts die laatst het signalement kwam doen, bedenk ik me ineens?
Jammer dat je zoiets dan net niet op film hebt... leuk voor familiefeestjes
Ik vind dat ook altijd wel grappig hoe die grote beesies zo stil kunnen lopen. Jack (1,76m) heeft zo ook onderweg over het asfalt menigeen schrik aangejaagd hahaha. Iedereen verwacht natuurlijk het klik-klak van ijzervoeten bij een paard. Zelf zie je dat al aankomen en soms kuchte ik als ik bang was dat de schrik 'dodelijk' kon zijn

Fem schreef op maandag 22 augustus 2011, 13:37:


Onze Nexor had ook een hekel aan aaien, vooral in de buurt van zijn hoofd. Hij heeft zeer lang zijn hoofd weggetrokken en je zag telkens angst in zijn ogen. Van aaien en veel lichamelijk contact moest hij niet weten (hij werd ook wel een asociaal paard genoemd en velen moesten hem niet op de manège)).

We hebben dat toch langzaam kunnen omvormen, heel rustig en met zeer kleine stapjes (voor een stuk onbewust). Intussen vindt hij het heerlijk als we met onze handen stevig over zijn voorhoofd wrijven, of zachtjes zijn oren of het plekje erachter masseren. En als zijn oog wat geïnfecteerd is, kan hij met beide ogen dicht staan genieten van die koude spons die over dat oog wrijft. Of een (blijkbaar) heerlijke staartmassage, vooral de zij- en onderkant.

Gisteren zo nog bezig geweest, manlief en ik tegelijkertijd. Mijn man zei nog: "weet je nog...?"
Voor ons alledrie heerlijke momenten.

Dus ja, ik heb wél zoiets van: ga er mee aan de slag, op het tempo van het paard (geen 10 kinderen tegelijk uiteraard), de beloning op (lange) termijn is zo mooi...

Lena
(grandioos bitloos )

Martina schreef op maandag 22 augustus 2011, 14:18:


Het kwam door de pen van de dierenarts. Toen de pen weg was, veranderde ze naar hem toe. Het gaat vooral om kleine stokjes in handen van vreemden die naar haar wijzen of die heen en weer bewogen worden. Mijn dierenarts ziet ze niet zo vaak, die is dus ook een vreemde. Lily heeft vooral problemen met mannen en kinderen. Vrouwen accepteert ze veel sneller.

Binnenkort gaan een buurvrouw en ik samen met Lily op pad: fiets mee en afwisselend rijden. Ze kan goed met paarden overweg, heeft zelf een paard gehad en Lily kent haar ook. Eens kijken hoe ze met een "saaie" tinker overweg kan, haar eigen paard was een racemonster. Ze verheugt zich er al op, eindelijk een gesprek kunnen voeren tijdens het rijden.


Ja jammer he..... Mijn dames staan te eten of te suffen als ik er met een camera aan kom. Heb ik dat ding net weggelegd moeten ze ineens wat raars doen. Nog een geluk dat ik ze ooit heb kunnen filmen toen ze gek deden in de sneeuw.




Nou, ik zou ook wel even schrikken als er zo'n groot paard plotseling achter me zou staan.

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 22 augustus 2011, 15:23:

Injectienaalden...? Je gaat van alles verzinnen...
Hoe gaat dat als Klaas met stok(jes) bij haar komt? Die is zeker ook een bekende en niet zo eng...?
Nèèh, vast niet van onze Jackie, onze ambassador of love Alleen als je al een slecht geweten hebt, zoals de jongen van het vrijende stel bij het meisje voor de deur. Die schoof ineens 2 meter naar achteren

Martina schreef op maandag 22 augustus 2011, 15:46:


Klaas zijn stokjes zijn leuk om mee te spelen.


Ambassador of love...

Monique Meijer schreef op maandag 22 augustus 2011, 13:47:



Myriam

Monique Meijer schreef op maandag 22 augustus 2011, 13:48:

Camera mee dus

Monique Meijer schreef op maandag 22 augustus 2011, 15:53:

Goed dat je daar meervoud van gemaakt hebt
Issie eg, schootpaardje in een groot lijf. Iedereen groomt met hem, de nieuwelingen ook meteen (incl. de buurvrouw) Als ik 'm 's ochtends zie word ik meteen happy.

Ben net terug van een stukje op de mountainbike. Onderweg wilde ik afstappen en ff naar een beekje, maar dat lukte niet... Ik heb van die schoenen voor clickpedalen op de fiets. Daar zit een ijzeren plaatje onder, precies onder de bal van je voet. Ik gleed daarmee steeds van de stenen af...
Zou een beslagen paard zich zo voelen, bedacht ik me ineens. De berg op fietsen als het te zwaar wordt is toch makkelijker dan lopen.... je glijdt namelijk steeds uit bij het afzetten, over dat metalen plaatje...
Je zou eigenlijk elke paardeneigenaar die er ijzers onder laat timmeren hier een stukkie moeten laten wandelen met een soort "schoenijzer" onder... Dat maakt het echt zwaarder en kan je behoorlijk in je rug schieten.

Martina schreef op maandag 22 augustus 2011, 17:45:


Misschien maak ik kans op een helmcamera voor mijn 40e verjaardag volgend jaar....
Klaas eens lief aankijken, misschien mag ik hem nu al wel....

Monique