Zaterdag ben ik met een buurvrouw samen met Lily op pad geweest. Zij heeft jarenlang een pony gehad en ze mist het rijden ontzettend. Aangezien ik altijd alleen op pad moet en niet iedere keer Klaas kan vragen om mee te gaan wilde ik bij haar nog eens een poging doen. Mijn buurvrouw heeft een tijd geleden ook al eens op Lily gereden, maar dat ging helemaal niet. Te eigenwijs, niet luisteren, ik deed dat zo met mijn pony dus met Lily moet dat ook zo, dat moet zo op de manege, dit is niet de standaardmanier van rijden, ik kan niet met de teugels los rijden, ik moet drijven met elke stap, volgende keer moet er een bit in.... Bleeeeeee......Nee dus. Of op mijn manier of helemaal niet. We hebben het toen een tijd laten rusten. Lily wordt zo niet gereden.

Haar pony had heel wat meegemaakt bij vorige eigenaars en was erg moeilijk en heftig. Gekocht als een mager onderdanig scharminkel, na enkele maanden veranderd in een heftige en agressief reagerende pony. Ze kon hem niet uit het oog laten als hij op het weiland stond. Hij reageerde agressief op kinderen die voor het hek stonden, rende fietsers achterna. Na heel wat vervelende gebeurtenissen en een gebroken heup durfde ze het niet meer aan en heeft ze hem verkocht aan iemand die met hem wilde springen en endurance rijden. Veel beweging maakte hem rustig en hanteerbaar. Ze hoopt dat de nieuwe eigenaar hem die beweging kan geven en dat hij daar nog een paar jaar mag blijven/heeft mogen blijven, al is ze bang dat hij iemand aangevallen heeft en dat hij al niet meer leeft.

Zaterdag gaf ze aan dat ze het rijden toch erg miste en of we het nog een keer konden proberen. Ze wilde helemaal opnieuw beginnen en of ik haar dan wilde leren hoe ze Liltje moest rijden. Prima, dus nog maar eens een poging. Het begon goed: Geen gezeur van haar kant over bitten, drijven en strakke teugels maar een buurvrouw die goed luisterde en probeerde het in de praktijk om te zetten. Ze vroeg nog wel wat Lily zou doen als ze haar op een andere manier zou rijden. Dat Lily dan niets zou doen, daar kon ze niet bij, dat was immers de “normale” manier van rijden en zou ieder paard begrijpen. Voor Lily is een andere manier “normaal” geworden.

De heenweg heb ik Lily gereden en mijn buurvrouw uitgelegd hoe het werkt, wanneer ze pas teugel of been in mag zetten. Dat was erg moeilijk voor haar, zij is gewend gelijk teugel en been in te zetten, anders was haar pony gewoon niet te sturen of te stoppen. Lily daarentegen reageert voornamelijk op stem, reageert ze niet, zeg ik haar naam en vraag nog een keer, weer geen reactie dan volgt pas teugel of been.

Aangekomen op een rustige plek, hebben we gewisseld en wat oefeningen gedaan. Lily was eerst niet van plan naar haar te luisteren en bleef dicht bij me staan. Ik ben even meegelopen, heb haar begeleid en toen ging het. Toen mijn buurvrouw zelf weg wilde stappen ging het absoluut niet. Ze zat er met een gespannen gezicht op en worstelde met de teugels, haar benen en de verschillende commando’s. Lily stapt weg op een simpel “walk”. De buurvrouw was echter met haar tong aan het klakken en met haar benen aan het duwen: geen reactie. Toen ik haar vroeg wat ze aan het doen was antwoordde ze dat ze haar pony altijd zo reed. He?!... alweer?! Toen ik aangaf dat we die discussie al een keer gehad hadden en dit MIJN paard is en dat IK beslis hoe Liltje gereden wordt, keek ze even vreemd op.

Lily is nu aardig licht te rijden, ik wil niet terug naar die enorme druk op teugels en dat gehak met benen. Ik heb haar nog een keer uitgelegd hoe de bedoeling is met het verzoek zich daar ook aan te houden, omdat ze anders kan afstappen en dat dit anders de laatste keer is. Daar schrok ze wel even van en beloofde beterschap. Natuurlijk heb ik er begrip voor dat ze ontzettend vastgeroest is in rijden met veel druk dat het moeilijk voor haar is dat los te laten, maar dan nog een keer aanvoeren dat ze altijd zo reed, en ook nog stug daarmee doorgaan, daar heb ik absoluut geen begrip voor. We hebben afgesproken dat ik haar vertel wat ze moet doen en dat ik haar er door help totdat het voor haar “normaal” geworden is. Geen eigen initiatief met veel druk of vreemde commando’s. Lily is erg gemakkelijk te sturen, je hoeft bijna niets te doen en dat is gek genoeg erg moeilijk voor mijn buurvrouw.....

Lily zette zich braaf bij “walk” in beweging. Ze volgde mij eerst stug en kroop bijna op mijn bagagedrager. Na een paar honderd meter lukte het haar Lily opzij te sturen en liep ze naast me. Lily vond het prima en liep rustig door. Toen een stukje draven. Bij Lily is dit een keer klikken, snelheid opvoeren is nog een keer klikken, langzamer draven is “laaaaangzaaaaam”. Wat was de buurvrouw aan het doen: Lily de oren volklikken. Geen reactie bij Lily. Zij is gewend aan een enkele klik en reageert gelijk. De buurvrouw begon wanhopig te kijken en probeerde haar benen in te zetten en maakte vreemde acrobatische toeren, want ze kon er niet bij, haar benen waren te kort. Lily aan de teugel gepakt en laten stoppen. Nog een keer doorgenomen wat te doen, stappen, Lily een paar meter met rust laten en nog een keer proberen aan te draven ZONDER acrobatische toeren. Deze keer gaf ik de klik en Lily draafde aan. De buurvrouw zeer verrast. Toen weer terug naar stap. Ik kon nog net voorkomen dat ze aan de teugels ging hangen. Gewoon weer “walk” en Lily ging onmiddellijk terug naar stap. De buurvrouw weer zeer verrast, dat je een paard met zo weinig druk/kracht kunt rijden en dat een paard BIJ JE BLIJFT aan een losse teugel en ook nog zomaar onmiddellijk terug naar stap gaat ZONDER aan de teugels te trekken. Ik wil niet weten hoeveel druk ze bij haar pony moest gebruiken.....

Daarna geoefend, draven, stappen, draven, stappen, halt houden, stappen, enz. het lukte steeds beter, de buurvrouw zag ineens “het licht” en toen ging het wonderbaarlijk goed. Lily reageerde prima en genoot, de buurvrouw genoot ook, prachtig. De buurvrouw heeft in die 1,5 uur erg veel geleerd en stond er versteld van hoe ontspannen paardrijden kan zijn. Nou ja, ontspannen.... ze liep aardig o-benig naar huis.

Volgende zaterdag willen we waarschijnlijk weer een poging doen. Ik hoop dat ze het meeste onthouden heeft en dat we daarop verder kunnen borduren.

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 29 augustus 2011, 12:27:

Gelijk heb je, your way or the highway... Ongelooflijk dat dat er maar niet in wilde, zelfs niet terwijl ze dus op jouw paard zat.

Zoiets merk ik ook wel vaker, mensen hebben erg veel moeite niet constant aan teugels te trekken. Alsof het paard in no time tegen een boom loopt als ze het stuur los laten... En een onafhankelijke zit is ook vaak ver te zoeken.

Gaaf dat het dan eindelijk toch nog gelukt is. Je zou er bijna moedeloos van worden.

Ben erg benieuwd... wellicht dat het helpt dat ze het nu aan den lijve zelf heeft ervaren...

Mooi verhaal!
Geeft toch duidelijk weer hoe moeilijk het is om om te switchen vooral als je die keuze niet zo zelfbewust maakt en er eigenlijk toe "gedwongen" word door je buurvrouw.
Goed van jou dat je het zo voor elkaar hebt gekregen hoor!

Martina schreef op maandag 29 augustus 2011, 13:01:


Op een gegeven moment had ik wel even zoiets van: nog even en je gaat lopen.....

Monique

Marlies Sanders schreef op maandag 29 augustus 2011, 13:18:


Ik ben ooit geswitcht omdat ik wel moest: Mijn vorige paard had een gat in de tong precies waar het bit zou komen te liggen. Anders was ik daar niet eens aan begonnen, denk ik. Waarom ook, gaat toch prima?

Zo kreeg ik ook de opmerking: Je hebt nu een gezond paard, dan kun je nu ook met bit gaan rijden. Wat een opmerking....

Ik heb haar er inderdaad toe gedwongen en ik vind dat is mijn goed recht. Op mijn paard wordt volgens mijn regels gereden en anders niet. Lily krijgt nooit weer een bit in. Het zou niet eens kunnen, dan zou haar ene hengsttand getrokken moeten worden. Wat een onzin, een gezonde tand trekken omdat de ruiter er last van zou hebben. Dat ding gaat er pas uit als Lily er last van heeft.

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 29 augustus 2011, 16:30:

Jazeker is dat jou goed recht! jou paard, toch? vind ik ook hoor!

Recentelijk is de vorige eigenaar van Banjer hier geweest. Hartstikke aardige meid, die heel netjes rijdt (zit beter dan ik in ieder geval), maar wel tradi. We zouden een ritje door het bos maken, maar aangezien ik Banjer beloofd heb dat hij nóóit meer een bit hoeft, ook nu dus géén bit. Ik zag voor vertrek toch wel enige nerveusiteit op haar gezicht, maar na een tijdje in het bos vroeg ik haar wat ze nou van bitloos rijden vond....."goh, helemaal vergeten, je merkt er eigenlijk niks van"
Na een tijdje stappen kwamen we op een mooi stukje voor een galopje. En ook ik geef tempowisselingen aan met een stemcommando. Alleen was ik vergeten dat te vertellen.... Ik had wel gevraagd of ze een galopje wilde en ook gekeken of ze er klaar voor was, maar toen ik het stemcommando gaf, zag ik toch wel enige schrik op haar gezicht toen de pony's accuut vertrokken. Oeps....sorry...

Ik vind dat je een bere geduld hebt , Chappau
Wel heel leuk, welk effekt het uiteindelijk heeft
Gaat vast goed komen met je buurvrouw.

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Leuk is dat toch he, die reacties.... op het bitloze, op stemcommando's, het maakt niet uit op wat.
Toen ik ging proefrijden op de arab achter ons, had ik mijn eigen hoofdstel bij Dat zaaide even paniek en verbazing dat ik dat zomaar durfde.....
Van het weekend heeft iemand nog datzelfde kopstuk aan het ontleden geweest en mompelde er telkens "mmm interessant" bij
Ik zou zelf wel willen dat Player meer reageerde op stemcommando's, als het om versnellen gaat, heeft ze niet veel nodig, moet in het bos het woord galop maar achteloos laten vallen en ze vertrekt al. Terug naar draf kost wat meer moeite al weet ze heel goed wat ik vraag.

Juist op die manier zien/voelen mensen dat het anders kan.
Daarom is het fijn als iemand geduld op kan brengen, zoals Monique, om het die mensen bij te brengen. Valt niet altijd mee.

Nu ben ik hier echt wel een vreemde eend in de bijt. Veel paarden om ons heen, maar ik ben de enige die bitloos rijdt. Krijg ik ook veel vragen over.
En dan doe ik ook nog zoiets mafs als clickeren, grondwerk, wandelen etc.
Dus af en toe blijft een buur staan en kijken wat ik nu weer voor raars doe met mijn paarden.
Maar de reacties zijn eigenlijk altijd geinteresseerd en leuk.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 30 augustus 2011, 11:20:


Nee, dat valt ook niet mee. Dit kon ik nog net opbrengen. Anderen zijn niet eens zover gekomen om op Lily te mogen zitten, dat was aardig snel bekeken. Voor de gein aan haar snor trekken en dan bulderen van het lachen kan ik helemaal niet waarderen. "Als die draaft heb je zeker gaten in de grond". "Als ik daar opzit scheur ik uit m'n broek". Liltje is nu eenmaal geen elegant rijpaard, maar een harig trekpaard met een halve snor in de winter. Voor de gein even op die mamoet voor een geinige foto of om te laten zien wie de baas is, gaat hier niemand op Lily zitten.

Tot dusver voelt het goed bij de buurvrouw, ze heeft ervaren dat het anders kan, was hevig onder de indruk. Het enige wat denk ik nog problemen op kan leveren is de snelheid. Ik kan moeilijk lichtrijden met mijn knie. Een paar keer opstaan lukt, dan gaat mijn knie op slot en tja.... ziet er dan fraai uit. Daarom heeft Lily geleerd een basissnelheid aan te houden.

Mijn buurvrouw haar pony was een racemonster, die schoot er gelijk vandoor, zij aan de teugels hangen om te voorkomen dat hij in gallop zou gaan, ik zie het voor me...... Lily haar basissnelheid vond ze wel erg langzaam en ik betrapte haar er een paar keer op dat ze haar sneller wilde laten gaan, gewoon uit gewoonte, bang dat Lily terug zou vallen in stap. Het heeft veel moeite gekost Lily een basissnelheid bij te brengen, ze schoot er in het begin steeds als een speer vandoor, altijd haast haast haast, snel snel voordat je klappen krijgt, geen druk meer? dan abrupt stoppen voordat er aan de teugels gerukt wordt. (ze is met een zweep als "ondersteuning" gereden...... wat kunnen mensen het toch mooi brengen.... ). Vandaar dat ik niet wil dat ze drijft. Valt Lily terug, kun je haar gewoon weer met een klik op snelheid brengen.

Ik ben benieuwd hoe het volgende keer gaat. Ik ben streng.....
Als mijn buurvrouw een keer aan de snelheid gewend is, zal ze merken hoe ontspannen het is en dat je ook nog normaal een gesprek kunt voeren. Maar het is aan Lily. Zij geeft aan of ze het goed vindt dat de buurvrouw op haar zit, vindt ze er niets aan dan houden we er mee op.

Monique

Jacqueline v d Berg schreef op dinsdag 30 augustus 2011, 10:38:


Heel herkenbaar!
Toen mijn dochter voor het eerst op de club bitloos verscheen kreeg ze te horen "wat dapper, dat je dat durft....." Mind you, op haar eigen pony en in een afgesloten bak!
En wat dacht je van de volgende opmerking: "hoe is het toch mogelijk dat jouw pony aan de teugel loopt, hij heeft niet eens een bit in.....".

Monique Meijer schreef op dinsdag 30 augustus 2011, 11:59:

Lees het heel graag, dus hou ons op de hoogte!