Na 12 jaar lang een ziek paard gehad te hebben eindelijk een gezond paard zou een zegen moeten zijn. Ik heb het een tijdje heel anders ervaren....
"Wat zul je blij zijn dat je eindelijk een gezond paard hebt"
Ik antwoordde dan met een volmondig "JA" terwijl ik inwendig wel kon huilen....
Met Indy moest ik altijd rekening houden, ik deed het graag, zij kon er immers niets aan doen. Maar op het laatst merkte ik dat ik het wel erg bont maakte en gefixeerd raakte op alles wat problemen zou kunnen veroorzaken. Voordat ik met haar ging wandelen fietste ik de beoogde weg af, op zoek naar obstakels, slechte ondergrond zoals gaten en steentjes. Op een gegeven moment stelde mijn vriend met verbazing vast dat ik met een bezem in de hand weer teruggefietst kwam. Ik had even een stukje weg (10 meter
)schoongeveegd twee kilometer bij mijn huis vandaan en ik vond het nog doodnormaal ook......
Indy kon van elk steentje of ongelijk liggende tegel een hoefzweer krijgen (en dat in 90% van de gevallen ook inderdaad kreeg) en ik had mijn fietstochtjes er graag voor over, wat kon mij het schelen wat mensen dachten. Hoofdzaak was dat Indy geen hoefzweren kreeg. Alles was aangepast. Rond het verharde stukje voor de stal lagen rubbertegels, zodat ze niet tegen de verharding stootte en er grote stukken uit haar hoeven braken. Elke dag zocht ik weiland en bak af op stenen of andere dingen die voor haar gevaarlijk waren. Een kraai had een keer een stuk bot in het weiland gegooid. Indy had dat ding vastgetrapt in haar hoef: hele straal weg, diep gat in de witte lijn en gigantisch kreupel.
Toen ik hoefschoenen voor haar aangeschaft had, kon de bezem thuisblijven en hoefde ik niet meer de wegen te verkennen. Ze kon nu over iedere ondergrond. Op een gegeven moment waren haar hoeven zo goed, dat ik hoefschoenen alleen meenam voor het geval we over wel erg scherpe steentjes moesten. Toen Indy ook problemen kreeg met haar achterhand door een val in het weiland, begon ik weer panisch op te letten. Ze kon niet meer voldoende bewegen om haar schouder sterk te houden. Onderweg is een keer haar schouder uit de kom gegaan. Ik weet niet hoe ik met haar thuis gekomen ben. Toen zat haar knie enkele keren vast en hebben we een eeuwigheid over een halve kilometer gedaan. Telefoon natuurlijk leeg....
. Toen begon een periode van extreme zorg voor Indy. Ze kreeg steeds meer kwaaltjes en ik was steeds meer met haar bezig. Af en toe ging het erg goed en dan sloeg de hoop weer toe dat het weer helemaal goed zou komen. Het gat waarin ik viel als het daarna nog slechter ging, werd steeds groter. Steeds tussen hoop en vrees - Indy is menigmaal erg ver heen geweest, maar redde het op het laatste nippertje toch - het ging op het laatst niet meer, ik kon niet meer, was volledig uitgeblust, volledig op, maar ik moest door, voor Indy, want zij wilde nog verder.
Toen Indy er niet meer was, had ik me voorgenomen een nieuw begin te maken. Ik wilde niet meer met zoveel spanning door het leven. Ik zat altijd met gekromde tenen op mijn werk omdat ik gewoon aanvoelde dat het weer mis was bij Indy. Wilden we een keer een dagje weg, dan had Indy geheid iets. En mijn vriend accepteerde het gewoon, dan maar niet weg. Ik verwonder me daar nog steeds over, dat geduld van hem.
Lily is inmiddels 2,5 jaar bij me. Het ging de eerste tijd erg goed. Ik genoot van het feit dat ze zo moeiteloos kon draven, prachtig om te zien hoe ze met Kim speelde. Echter, ineens stond ik stijf van de zenuwen en ik lette weer op steentjes, ongelijke tegels, ik durfde niet meer in de berm als het gras niet kort was, want dan kon ik niet zien of ergens een gat was. Wat als dit paard ook wat krijgt, kan ik het wel aan, ze is nog zo jong, zal zo ook met zoveel pijn aan haar eind moeten komen als Indy.........
Ik werd er stapelgek van en durfde op het laatst niet meer met haar op pad. Ik deed het toch maar, tanden op elkaar en hoopte dat het over zou gaan, maar ik was de hele rit misselijk. En als er nu noemenswaardige dingen gebeurden... na wat aanvankelijke stuurproblemen gewoon fijn samen op pad met een paard wat normaal kan lopen en nauwelijks ergens van schrikt.
Mensen verklaarden me voor gek. Daarom sprak ik er maar met niemand meer over en hoopte dat het vanzelf minder zou worden. Ik probeerde mezelf te overtuigen dat ik me onnodig druk maakte, maar de gedachte dat ze in een gat zou stappen en iets zou breken kon ik niet van me af zetten en was altijd aanwezig.
Via een vriendin vond ik een aardige mevrouw die mij wilde helpen Lily opnieuw te beleren, want dat was hard nodig. Ze had algauw door dat ik toch wel erg veel spanning met me meedroeg. Na wat geboor van haar kant heb ik toch maar verteld wat mijn probleem was. Zij vond het wonder boven wonder helemaal niet gek. Na een goed gesprek hebben we een aantal sessies gehouden waarbij ik op Lily buiten reed en zij om me heen fietste en me vertelde hoe Lily liep en als ze een keer struikelde dat er niets aan de hand was. Als zij op Lily reed, moest ik haar vertellen wat ik zag. Dit stomweg analiseren van haar manier van bewegen heeft mij ontzettend geholpen. Ik was er nog niet helemaal vanaf, maar ik bleef tenminste zitten en reed door als Liltje een keer struikelde en weer door wilde lopen omdat er immers niets aan de hand was. De opkomende misselijkheid zakte snel weer af en ik kon doorgaan zonder allerlei doemscenario's in mijn hoofd. Eerder stapte ik af en liep ik naar huis, met de vreselijkste voorstellingen in mijn hoofd.
Inmiddels heb ik er helemaal geen last meer van. Natuurlijk let ik wel op als de weg slecht is. Zie ik glas liggen of scherpe stenen, stuur ik haar er langs, voor de rest doet ze het zelf.
Zoals jullie weten ben ik al een paar keer met mijn buurvrouw op stap geweest. Zij is ontzettend bang voor passerende vrachtwagens en tractors en zou Liltje het liefst in haar broekzak stoppen zodat ze daar niet van schrikt.
Haar vorige paard ging er namelijk altijd vandoor. Het geeft een fijn gevoel dat ik haar nu over haar angst heen kan helpen. Ik vertel haar hoe Liltje staat / kijkt als de vrachtwagen of de tractor passeert (helemaal niet onder de indruk...
) en ik zie mijn buurvrouw dan ontspannen. Ze vond het eerst vreselijk stom van zichzelf dat ze die angst nog steeds met zich meedroeg. Ik vind het niet stom, ik ben blij dat ze het zegt, dan kunnen we proberen er wat aan te doen!
Prachtig om samen met Liltje zorgeloos door de natuur te rijden, ik kan er eindelijk van genieten!
Monique
Warboel
