Ilona Kooistra schreef op vrijdag 14 oktober 2011, 12:46:
> Moeders hebben ook gevoel! Gewoon ALLEBEI op dezelfde plaats laten, met
> alleen een lint ertussen zodat veulen niet meer kan drinken maar ze nog
> wel bij elkaar kunnen zijn. Ik vind het zo ontzettend triest he, dat de
> merries iedere keer weer (vaak jaarlijks) ineens pats boem hun lief kwijt
> zijn. Ze zijn onafscheidelijk, het is echt te zielig om ze zomaar van
> elkaar te scheiden. Als je ze gradueel scheidt en ze beiden een kans geeft
> om rustig te wennen zonder elkaar en weer een leven op te bouwen met ook
> andere paarden, is dat veel paardwaardiger.
Geeft dat vaak juist niet meer stress als moeder en kind elkaar kunnen zien/horen?
Op de melkerij vond ik dat toch altijd een hectisch gedoe als er gespeend werd.
Merries die de draad slopen en overal dwars doorheen lopen, blind zijn voor aanwijzingen en zich proberen los te trekken etc... Merries en veulens die dagenlang naar elkaar blijven roepen en antwoorden van de ene kant van het terrein naar de andere kant.
En zo'n enorm jonge veulens zijn dat nochtans niet... + Dat die veulens vaak al maanden niet 24/24 bij hun moeder lopen. (Ivm het melken van de merries)
Maar ik zou toch geen zin hebben om mijn merrie en veulen dat aan te doen.
Die dagenlange stress tot ze het opgeven.
Met Charly en Jam zag mijn zus daar ook erg tegen op. Ook omdat die 2 zo enorm gehecht waren aan elkaar. Char is een soort oer-moeder die compleet verliefd is op veulentjes. Veel meer dan andere merries. Ze 'steelt' ook veulens van andere merries als ze de kans krijgt.
Jam was nog niet gespeend toen hij stierf. Dus we hadden toen erg veel schrik voor haar reactie. Toen we Jam naar de kliniek brachten hebben Charly en Angel snel op Pête haar stalling gaan zetten. En Charly In Pête haar stal zodat ze zeker niet zou kunnen uitbreken, aangezien we er uiteraard niet bij konden blijven. (Charly weigerde namelijk opeens de trailer op te lopen, anders hadden we haar uiteraard gewoon meegenomen.)
Gek genoeg heeft ze hem zelfs niet gezocht of geroepen en was ze heel kalm.
Het was Angel, een ruin, die hem daarna op de wei ging zoeken en over zijn toeren raakte toen hij niks vond. En Char zelf niet, die heeft geen kik gegeven.
Alsof ze het wist dat hij er toch niet was.
Terwijl we op voorhand er vast van overtuigd waren dat Char een drama zou maken van het spenen. En we ook al hele plannen hadden uitgedacht.
Dit is ook wel interessant trouwens:
http://www.sciencedaily.com/releases/2011/10/111006084028.htm
Warboel
