Mijn paard heb ik ook moeten scheiden van haar alles.

Ze was onafscheidelijk met een jonge ruin. Altijd met elkaar bezig, ook (juist) als de één de wei uitging. Ik denk wel dat de vriendschap voor de ruin nog meer betekende dan voor mijn merrie. Niemand, maar dan ook niemand mocht in haar buurt en er was geen land met hem te bezeilen als ze niet bij hem in de buurt was. Eigenlijk had ik er gewoon een paard bij in die tijd, want hij plakte als een magneet aan haar. Gelukkig heeft mijn merrie dat niet zo sterk gehad, die kon ik nog wel gewoon uit de groep halen.

Gek genoeg heb ik nooit iets aan mijn paard gemerkt vanaf het moment dat ze de trailer afstapte op haar nieuwe plek. Ze heeft nieuwe maatjes gemaakt waar ze mee kroelt en klooit. En als ik met haar terugkom van wandeling staan ze luid te hinniken dus ze is geliefd . Maar ik heb haar nooit meer zo close gezien met een paard als dat ze was met hem. Hij heeft ook nog dagenlang om haar staan roepen destijds...

Ik heb altijd tegen zijn eigenaresse gezegd dat ik hem over neem als ze hem ooit weg doet, of er gebeurt iets met haar. Gewoon omdat ik de kans niet kan laten schieten om twee paarden die zo gehecht zijn aan elkaar een leven lang bij elkaar te houden. Het voelt ook haast alsof ik dat aan mijn merrie verplicht ben .

Persoonlijk zou ik er absoluut geen vrede mee hebben als mijn paard met één ander paard zou staan waar ze niet bevriend mee is.

Groet, Dani

Oh ja zeker vriendschap!
Arme Anda nam ik mee op vakantie,maar ben voor haar 2 dagen eerder terug naar huis gegaan.
Ze loopt nl sinds een jaartje in een hechte kudde met ijslanders en my god,wat een ontroering ,toen ze weer terug was.
1 grote wirwar van manen,begroeten ,wollige lijfen(of is t lijven?
geweldig.
gaan we voor mijn lol niet meer doen.
ijzer/zweep/spoor/bitloos,maar niet stuur-of hopeloos.

Toen wij de mogelijkheid kregen om mijn paard aan huis te houden moest er natuurlijk een maatje voor hem komen. Ik kende mijn paard al heel goed en heb puur op basis van karakter een maatje voor hem uitgezocht waarvan ik wist dat het goed zou klikken. Mijn paard was in alle pensionstallingen waar hij stond altijd de laagste in rang en werd geregeld gebeten/getrapt. Ik vond het belangrijk dat hij " thuis" eens de man des huizes zou worden.

Het maatje wat ik had uitgezocht stond al 5 jaar samen met een kleine pony (van dezelfde eigenaresse) en zij vroeg dan ook regelmatig of ik die kleine pony ook niet wilde hebben, omdat het echt maatjes zijn. Uiteindelijk zijn beide pony's dus gekomen maar vanaf dag 1 werd de kleinste pony het derde wiel aan de wagen, en werd de pony die ik voor mijn paard had uitgezocht dikke maatjes met mijn paard. Zij doen alles samen. Mijn paard is wel de baas, daarna de kleinste pony, en daarna de "uitgezochte" pony. Mijn paard stuurt zijn maatje de hele dag door overal naartoe door hem voor zich uit de duwen. Zo maken ze samen heel wat kilometers. Als ik met mijn paard bezig ben, dan zoeken de pony's elkaar wel op en gaan ze meestal spelen (het zijn echt speelmaatjes), maar mijn paard maakt daar meteen een eind aan als hij erbij mag, en eist zijn vriendje weer op.

Nu komt er binnekort een 5jarige tinker ruin bij ons. Ik hoop dus echt dat dit een speelkameraad wordt voor onze kleinste pony. Zodat deze niet langer meer het derde wiel aan de wagen is. Zo kunnen die twee kleffies lekker alles samen blijven doen (zijn beide 21 jaar) en mijn kleine ondeugende pony van 16 heeft dan hopelijk weer een speelkameraad op zijn niveau. Helaas blijft er bij het vertrek van de tinker op zijn oude plek dan een merrietje alleen achter. Nu is die klik niet zo heel erg groot, maar zonder elkaar gaat ook lastig worden. Dat vind ik dan echt weer heel rot eraan .

Ik heb juist een hekel aan dat gesleep/verhuis van paarden omdat er op vriendschappelijk gebied dan zoveel kapot kan worden gemaakt. Alhoewel het soms voor een individueel paard (of voor de eigenaar) beter is....lastig hoor!

Groetjes Jolanda

ik kan ervan meespreken....
toen wij (jong en onbezonnen ) onze mini shet kochten, als gezelschap voor onze Fjord... hadden wij er nooit bij stilgestaan hoe alles zou kunnen evolueren en dat shetten nu eenmaal graag zelf bepalen waar ze gaan en staan

4 jaar later hebben we 4 eigen paardjes, bijna 3 jaar lang hebben daar nog 2 paarden bij gestaan van een kennis. een leuke "kudde" allemaal samen.

tot we (en da's een lang verhaal, ik ga nu kort door de bocht) een stalletje en een stukje paddock hebben moeten "Tony-proof" maken en onze shet van dan af aan enkel nog maar bij de andere paarden mag, als we zelf ook op de wei zijn om alles in het oog te houden.

Omdat ik het vreselijk zielig vind Tony daar dan 23/24 uur alleen te zetten (en omdat een shettenvriendinnetje voor hem uitgesloten is.... we hebben genoeg dieren) heb ik mijn Jeanneke gedoemd om hem gezelschap te houden. Onze andere paarden kunnen er ook bij staan, maar nooit langer dan een paar uurtjes of het is ruzie of brokken.... dus jeanneke, de sukkel. geen andere keuze.

Jeanneke's dikke vriend is echter onze Io, die 2 hangen aan mekaar zoals 2 magneten. Elke dag mogen ze samen, soms ook dag en nacht (en moet Tony het maar eens alleen redden)... ze staan dan de hele tijd (als ze niet eten) te kroelen met mekaar.

Sinds Jeanne niet meer fulltime bij Io staat, schuurt ze, soms haar manen, soms haar staart.... ben zeker dat ze geen eczeem en geen luizen heeft. dus ik meen dat het frustratie is. vind ik zo zielig ...
ik weet niet wat "goed" is, gezien deze omstandigheden. Als we een eigen plek vinden, hoop ik alles "Tony-proof" te kunnen afzetten, zodat ze terug allemaal samen kunnen. Tot dan staan onze paarden 2 per 2.

Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 28 oktober 2011, 14:34:

[knip]

Is er een speciale reden aanwijsbaar waarom Tony wegloopt? Of begrijp ik het verkeerd en loopt hij niet weg maar doet gewoon van alles wat niet mag (omdat je geen eigen plek hebt)?

Ik vraag dit omdat zelfs mijn geiten (ik ben aan mijn 3e geit, Bella, in successie) nog niet zijn weggelopen en geiten ,bij anderen dan, mij bekend gemaakt zijn als de kampioenen van het niet binnen raster kunnen houden (ik heb helemaal geen "raster" en Bella staat momenteel gezellie naast de kachel te herkauwen)... Els op de uitkijk vanaf ons terrasje en de rest zwerft ook wel ergens op het erf maar weglopen... niet 1.

Helaas heb ik mijn paard ook moeten scheiden van zijn vriendinnetje wegens emigratie, die twee waren ook onafscheidelijk.
Kayo (mijn ruin) is na de emigratie zeker 6 maanden mager geweest en het heeft me een maand gekost om een maatje voor hem te vinden in de vorm van een kleine witte pony.
Het waren op zich ook goede maatjes al konden ze wegen het verschil in lengte niet echt erg kroelen.

Sinds januari heb ik met de buurjongen het weiland gedeelt en zijn er 3 paarden en 2 ezels bij gekomen, in die kudde heeft hij een echt maatje gevonden die hij de hele dag bestuurd .
De twee andere paardjes waren bij de opvang al onafscheidelijk, dus die staan ook de hele dag bij elkaar.
Caramelletje (kleine pony) loopt overal een beetje tussendoor en gaat haar eigen gang, als de rest aan deze kant van de wei staat loopt zij rustig in haar eentje te grazen bij de buurman, geloof niet dat ze het heel erg vind dat ze niet zo heel close is met een paard.
Helaas zijn wij van plan om over een jaar of 5 weer terug te keren naar NL en aangezien mijn paarden de beste maatjes zijn met die van de buurman moet ik toch hier ook weer een oplossing voor zien te vinden .
Omdat een van de nieuwe paarden al aardig op leeftijd is (schatting 27?) kan ik hem misschien zover krijgen dat hij mee mag mocht hij nog leven tzt, even kijken wat de mogelijkheden zijn.

Tot die tijd gaat het prima zo!!

Normaal gesproken zijn Gigi en haar vriend Okkie onafscheidelijk. Meestal lopen zij in de groep op de grote wei. Deze zomer moest ik Pildym daarbij zetten, samen met Mopje (Mopje en Pildym kunnen wel redelijk goed met elkaar opschieten, maar Mopje blijft toch altijd op haar hoede voor Pildym) Het ging weken goed tot (misschien door hengstigheid?) Gigi ineens geinteresseerd raakte in Pildym en Pildym de arme Okkie uit de groep heeft gejaagd. Okkie is gehandicaped (gescheurde pees opgelopen in racen) en stond depressief aan de kant. Gigi was intussen helemaal weg van Pildym en keek niet meer naar hem om. Dus Gigi en Okkie weer uit de groep gehaald en samen in een andere wei gezet. Gigi heeft nog dagen om Pildym lopen roepen en bleef onrustig, nu is alles weer gewoon, zij staan samen met 2 andere paarden geheel rustig en weer bevriend als vanouds. Pildym trok zich niks van het vertrek van Gigi aan.

voor deze topic heb ik de foto gewijzigd, nu zie je Rosa en Docile. Ik ben ontroerd door hun vriendschap. Docile was heel stug naar andere paarden en onvriendelijk. Docile heeft heel veel alleen gestaan in haar leven en Rosa is als halfjarig veulen door een handelaar opgekocht en heeft daarna 2 jaar helemaal alleen in de wei staan wachten tot ze naar de slacht kon. In plaats daarvan kwam ze bij ons terecht. Zij begreep helemaal niks van andere paarden in het begin. Leuke bijkomstigheid is dat ze voor geen enkel paard bang is, dus ook niet voor Docile en zo zijn ze bevriend geraakt.

Ik pikte ook eens de 1 turf hoge Pipi op als veulen, begreep ook niks van andere paarden en liep helemaal alleen weg (de hekken waren te hoog voor hem) Het heeft weken geduurd voor hij in de kudde bleef en werd geadopteerd door een kleine ponymerrie de nu nog op hem past. Hij is intussen veel groter dan zij maar zij zijn goed bevriend.

Ik vind het heel leuk alle verhalen te lezen over dit thema.