Piet schreef :

Piet schreef :


Naja, het is natuurlijk ook de nieuwe start die je maakt.
Bij BD was ik altijd veel 'strenger' op haar en mezelf; zij moest het als mijn paard en voorbeeld natuurlijk perfect doen. Maar daar vaarde zij ook wel bij, zij wílde geleid worden, vroeg altijd 'wat wil je dat ik nu ga doen?', wachtte, volgde....

Rubio is een heel ander paard; van karakter een veel sterker paard met een heel eigen mening. Die moet je niet in een keurslijf willen, dat zit je hem in de weg.
Van hem leer ik 'losheid'. Hoewel dit dus niet betekent dat hij zijn zin mag doen. Maar het betekent wel dat je meer in onderling overleg gaat en af en toe dingen die zo heel belangrijk niet zijn door de vingers durft te zien. Want dat gaat helemaal niet ten koste van je leiderschap.

Ik heb een paar keren met hem geparellied maar het werkt niet met hem, of misschien wel niet met mij (dat kan ook nog). Ik wil niet met een stick tussen ons in de druk opvoeren en op die manier iets gedaan krijgen. Je ziet zo'n paard echt veranderen en in zijn oude modus gaan. 'Oké, we doen het wel weer....'. Ik wil hem daar juist úít halen....

Benweg nu, de veulens terug naar huis halen (we hadden de hele club bijeen gezet tijdens het vuurwerk).

Nils Vellinga schreef op zaterdag 31 december 2011, 19:09:


wat zou de meerwaarde hiervan zijn? Ik weet zelf niet eens wat schouderbinnen inhoud en toch is het leven heel aangenaam.


het gaat er niet om wat mensen gepresteerd hebben, het gaat erom dat mensen de intentie hebben zonder zg hulpmiddelen (zoals ijzerwerk) te willen werken. Wat mij betreft is de bewondering voor wat mensen bereiken niet gebaseerd op het resultaat (zoals Tracy) maar op de manier waarop ze er komen. Dat voorkomt hopelijk dat het doel de middelen heiligt. In de tradi paardensport doen heel wat mythes de ronde, ( gebruik van nog gemenere bitten en sporen bv) methodes om paarden tot grotere prestaties te dwingen ter meerdere eer en glorie van ruiters. Weg ermee.

Om het korter te zeggen: ik heb liever dat iemand zijn paard geheel onledig in de wei laat staan als hij niet in staat is zijn paard op geweldvrije manier te beleren of te berijden. (zou het paard van Tracy ooit op de wei mogen staan?)

e m kraak schreef op zaterdag 31 december 2011, 19:47:


wat zijn wij het weer eens!


eigenlijk zijn in de paardensport alle middelen geheiligd die bij mensen normaal gesproken onder martelen vallen, te beginnen met langdurige eenzame opsluiting.

Spirithorses schreef op zaterdag 31 december 2011, 17:31:

-knip-



Hopelijk is dit weer een eyeopener voor vele mensen

Nils Vellinga schreef :


Ja, Nils. dat denk ik dus wel. 100 %. Je zou bij wijze van spreken eens een rondje op mijn Holly moeten kunnen rijden.
Vanochtend nog deed ze ongevraagd een spin met de angst nog in haar ogen....
Dit paard rijd (naja, 'reed', ze is met pensioen ondertussen) je zonder ook maar iets van een optoming. Maar dat is haar wel anders aangeleerd in haar vorige leven....
Het is herinnering en gedrildheid waar zo'n dier op teert.

Piet schreef :


Natuurlijk is het ook zo, Piet, dat de paarden die vanuit Argentinië komen, hier een cultuurshock ondergaan. Gepoetst worden, voetjes geven, grondwerk, een stal, deken, krachtvoer etc kennen ze allemaal niet. Maar dat is wel zoals 'men' hier over het algemeen met paarden omgaat. Een Criollo die supersociaal met zeeën van ruimte en vrijheid op de pampas opgegroeid is in een stal zetten, dan wórden ze toch ook getraumatiseerd.

Bovendien is de manier van rijden heel anders, dat moeten ze ook maar begrijpen. En het getut, de gehotseflots, engelse zadels, en bijbehorende totáál verschillende hulpen en attributen. Het gegeven alleen geeft mij als mens al spanning en ellende.....

Spirithorses schreef op zondag 1 januari 2012, 22:12:


Het gegeven alleen al dat je een paard helemaal uit godvergeten Argentinië haalt terwijl er hier méér dan zat zijn (dat geldt voor vrouwen trouwens ook ) vind ik nogal absurd.

e m kraak schreef :

Ja, absurd he. Idioot gewoon. Echt helemaal belachelijk.
Wees jij maar blij dat er ooit iemand vóór jou Ijslanders uit Ijsland geïmporteerd had, anders had jij er nu geen gehad. Of Shetlanders van de Shetlandeilanden, Tinkers uit Ierland, Arabs uit Arabië, Andalusiërs uit Spanje etc.

Je komt een paard tegen, de klik is er en dan wil je niet meer terug.|Geen nood, Rubio was al in NL toen ik hem tegenkwam, de heb ik gewoon in Drenthe gekocht .

Spirithorses schreef op maandag 2 januari 2012, 0:09:


En voor de rest vind ik dat ik wel voldoende paarden gered, cq een nieuw leven gegeven heb in de afgelopen jaren waarbij ras of herkomst nooit van belang waren.

Nu ben ik voor het eerst eens heel bewust voor mezelf naar een Criollo op zoek gegaan vanwege de raskenmerken. En ik zou het zó weer doen.

Spirithorses schreef op maandag 2 januari 2012, 0:09:


Zijn tenminste nog europese beesten. Maar die Argentijnen zijn dus eerst met de spanjolen mee daarheen gekomen, en moeten nu zo nodig weer helemaal terug???
Wat die ijsco's betreft weet je heel goed dat ik na het overlijden van Drop ieder redelijk gangenpaard wel had gewild of dat nu draver, ijsco of nog iets heel anders was op 1 voorwaarde: moest wel hengst zijn. NIET TE VINDEN!


Dat snap ik

e m kraak schreef op maandag 2 januari 2012, 0:53:

Is dat een ethische grens?

Spirithorses schreef op maandag 2 januari 2012, 0:18:



En anders maar wel! Waarom zou je niet een raskeuze mogen maken?

Groot gelijk Pien. Als je je in alles moest laten leiden door de vervuilende kilometers die ergens in zitten, dan zou je ook geen hooi uit de Eiffel of Noord-Frankrijk moeten laten aanrukken, om maar een willekeurige dwarsstraat te noemen.
Of zoutblokken in Spanje laten maken. Of uit de himalaya hakken.

Christel Provaas schreef op maandag 2 januari 2012, 10:23:


Klopt allemaal, als datzelfde stomme zout hier ter plaatse ook gewonnen wordt, net zoals hooi. Zouden er dan toch nog enkele grijze cellen actief zijn?
Of bedoelde je meer dat het je allemaal je reet kan roesten, en dat je kangoeroes nog het liefst van de noordpool haalt?