Maaike schreef :
Knip

Niet zo moeilijk. Als je weet dat een paard -ik noem het maar even- "geen respect" heeft voor een touwhalster maar wel luistert naar een bit (omdat haar dat zo aangeleerd is hoor, verder geen reden) dan kan er het volgende aan de hand zijn : (Altans, zo was dat bij Izzy)

Het paard is nooit gevoelig gereden. Het bekende 'slam-bam' verhaal.
Duwen, rukken trekken en aansporen. Izzy snapte dan ook niet dat wanneer ik dieper ging zitten en daar een 'whow' bij liet horen, ze geacht werd om de stoppen.Ze stopte puur op trekken aan de teugel, zoals jammergenoeg aan zoveel paarden geleerd is.
Als je je daarbij goed schrap zette kon je nóg harder aan de teugels trekken he....

Wat ze deed met het halster was met het hoofd schudden en gooien om eronderuit te komen. Dikke nek op slot en rammen maar.
Ik kan nu niet zeggen dat dat zo fijngevoelig is.
Het leek dan alsof ze 'van haar kracht gebruik maakte' .

Met bit echter bleef/blijft ze keurig op een lijn en stopt ze redelijk in balans (en met stoppen bedoel ik niet meer dan van stap naar stilstaan, voordat er gedacht wordt aan sliding stops enzo).
Gewoon : mooi stilstaan op 4 benen, meer niet.
En niks slaan met haar hoofd.

Je leert het door eerst de zit- en stemhulp te geven (ik zeg altijd met het woord "en" ervoor zodat ze weten dat er wat gaat komen) en als ze dan niet stopt ofwel daardoorheen loopt neem je de teugels licht op om haar duidelijk te maken dat haar oude hulpen in relatie gebracht moeten worden met de nieuwe aan te leren hulpen.
Dat verband leggen ze vrij snel hoor, want een paard doet heel veel om onder die 'druk' uit te komen, zoals we allemaal weten.
Voor je het weet heb stopt ze uit zichzelf op alleen de zit en de stem en kun je inderdaad die teugels slap laten hangen.
Daarom ook ga je te werk in stappen : Het opnemen van de teugel als allerlaatste. Vergelijk het met de fases van Parelli. Fase 1 zijn stem en zithulp in dit geval, fase 2 zijn de teugels. Gewoon, simpel en duidelijk, iedere keer consequent hetzelfde.!

De truc is nu om het 'solid' te maken, zodat zij en ik er niet alleen in de bak profijt van hebben, maar ook in het open veld.
Wat het wat hindert is dat zij af en toe nog in haar kracht komt en er nog een beetje doorheen wil rennen, met name door in te halen, of naar het midden van de bak te sjezen, dat is wat ik aangaf met 'we zijn er nog niet helemaal'. Haar grote voordeel - en mijn nadeeltje- is dat zij zichzelf geleerd heeft dat ze met haar kracht en dikke fjordennek meer power heeft dan een ruitertje.

De oefeningen die zij daarvoor moet doen zijn bijvoorbeeld : In de groep om de 10 stappen stoppen, 3 seconden stilstaan, en weer verdergaan.
Terwijl de rest om haar heenloopt en ook met een programma bezig is. Zo leert zij zelfstandig te lopen, niet te trekken, en te luisteren naar de ruiterhulpen. Het moment is er bijna om dit ook buiten te gaan oefenen.

Als dit goed gaat en dus solid is, hang je er op een dag een halster aan ipv dat bit. En je bent er!
Zo duidelijk ?

Groet, Pien