Wil schreef op zondag 12 februari 2012, 23:07:

Eten ze zeker niet. Hier niet tenminste. Maar je ruikt het zelf ook wel hoor, als er echt overheen gepist is.
Wij verweren sinds kort onze poes uit de hooischuur. Die pist dus over het hooi. En het stro. Stinkt enorm. We hebben het gebruikt als stalbedekking voor de schapen. Meurt als een gek, totdat de schapen er zelf overheen gepiest hebben

Martina schreef op dinsdag 14 februari 2012, 12:21:


Wát 'n zeikwijf!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wil schreef op dinsdag 14 februari 2012, 12:23:

Die malloten hier stonden vanochtend te rillen naast gevulde hooinetten... Maaaaar, het was niet het lekkere hooi dat erin zat. We hebben onlangs het laatste pak voordroog open gemaakt dat we nog hadden. Ze zijn daar echt volledig dol op. We moesten het al mondjesmaat voeren en nog was het 1 gelukt zich een koliek te vreten. Nu krijgen ze echt mini-miniporties op hoopjes door de rijbak heen verdeeld (leuk carrousel dat dan ontstaat, gisteren gingen de schapen ook meedraaien ), en het "vieze" hooi dat onbeperkt aanwezig is en ze al de hele winter eten wordt niet meer aangeraakt. Nee, we wachten gewoon en gaan ernaast staan rillen.
Het voordroog kan ik ook niet in de 2 hooinetten stoppen, dan staan ze te dicht op elkaar bij het goud en wordt het knokken.
Zou blij zijn als dat pak op is.

Martina schreef op woensdag 15 februari 2012, 11:07:


Hier ook wel eens hongerstakingen gehad als een lekkere baal op is en een minder lekkere aan de beurt is. Echter geen rillende paarden.

Tegenwoordig meng ik een gedeelte van de nieuwe baal met wat hooi van de oude baal. Anders weigeren mijn dames die "troep" te eten. Het wordt uit het hooinet getrokken, luid snuivend besnuffeld, uit elkaar gekrabt met de hoeven om vervolgens zielig bij het hek gaan staan hinniken. Het is helemaal erg als ze tussendoor even op gras gestaan hebben.

De hongerstaking duurt echter nooit langer dan een paar uur. Daarvoor is Liltje een te grote vreetkop.

Hongerstaking is het juiste woord Ze waren nat vanochtend en het is flink gaan tochten hier... Gelukkig hield het rillen snel weer op. Ze waren wel weer lekker actief aan het dollen.
Ja, we moeten ook weer langzaam gaan mengen straks. We hebben nog 1,5 rol (die 200 kilo rollen) "vies" hooi van onze eigen oogst. Daarna moeten we over op het gekochte hooi. Waarschijnlijk in vergelijking met de voordroog ook "vies" maar wel mooi paardenhooi Mengen gaat wel moeizaam, je krijgt er 4 assepoesters van die 1e het lekkere er tussenuit peuteren

Martina schreef op woensdag 15 februari 2012, 13:51:


Liltje en Kim hebben waarschijnlijk vorige week goed samen huisgehouden. Wat ze wel hebben uitgespookt? Ik trof 's avonds toen ik thuis kwam van mijn werk een Liltje aan die krepeerde van de pijn en die nauwelijks kon lopen. Kim was helemaal niet brutaal en was erg beduusd. Ze bleef dicht bij Liltje en drukte steeds haar neus tegen haar aan.

Liltje haar achterhand ter hoogte van haar rechter heup was gezwollen en gloeiend heet, de damp kwam ervan af. Therapeut gebeld, bleek dat ze een spier goed verrekt had. Na behandeling en drie dagen insmeren was de ontsteking eindelijk weg.

Inmiddels is alles weer in orde.

Monique

Monique Meijer schreef op woensdag 15 februari 2012, 15:27:

Arme Lily! Gelukkig was het snel weer weg!!! Wellicht is ze te veel en lelijk uitgegleden op een glad stuk onder de sneeuw...? Waarmee heb je gesmeerd?
Ik ging net naar buiten met m'n azijnspuit maar trof 4 rollende en jolige en rollende jongens aan. Ben maar weer vertrokken met m'n spuit FF een handiger tijdstip afwachten.
Bij onze waterbak is een heuse gletsjer ontstaan (over een pad langs de wei ook, ahum...). Ik maak me soms een beetje zorgen dat ze rond de waterbak gaan glijden en iets verrekken, je ziet het ijs nu niet, zit onder de sneeuw (grote stukken hebben we er oud hooi op geplakt). Maar die slimmeriken doen meteen hun neus omlaag waar het ijs onder de sneeuw begint en kijken goed uit. Eerst dacht ik dat ze nog wisten waar het ijs zat, maar laatst zijn we een stukje met Tofik op pad geweest (1e x onder het zadel, jeui), over dat pad met gletsjer dus, daar wassie nog nooit geweest. En prompt ging die neus omlaag exact waar het ijs begon. Zouden ze dat ruiken...?

Martina schreef op woensdag 15 februari 2012, 16:06:


Ik heb met Franzbrandwein ingesmeerd (alleen voor uitwendig gebruik, niet voor de inwendige mens he, Wil?) De naam is misleidend, het ruikt erg aangenaam, maar het is echt geen wijn).

Liltje was erg sceptisch: je denkt toch niet dat ik dat opdrink?!
Kim daarentegen stond steeds hinderlijk in de weg en aan mijn mouw te plukken: Een slokje, ik wil een slokje, als Lily het niet wil dan drink ik het wel op!!


Mja.... of mee gaan rollen......


Ik heb wel bij Kim gezien dat de dames veel kunnen hebben: Kim kwam er laatst in gallop aandenderen, kreeg de boch niet bij het hek en gleed zo onder het hek en zat vast. Geen paniek, even loswurmen en jaaahooooeee weer verder. Geen grijntje spierpijn de volgende dag. Zo kan het ook.

Liltje is niet zo wendbaar als Kim. Gaat die onderuit, dan hou je er ook niets aan.

Gelukkig is het weer over.

Monique