Peet schreef op donderdag 3 mei 2012, 17:34:
> Het kan heel veel betekenen en ook juist positief zijn.
Binnen het totaalbeeld ben ik het met jullie wel eens. De vraag is ook maar in hoeverre er nauwkeurig wordt waargenomen....
Echter, ik herinner mij oude filmpjes van bijv. Monty Roberts, waarin hij het join up e.d. aan de britse queen in eigen persoon demonstreerde. Naar mijn mening geen twijfel mogelijk dat het gewenste kauwen als sleutelprikkel daarin een functie had als bevestiger van geleerde hulpeloosheid. Resultaat als gewenst: een onderworpen paard. Voilá.
Kauwen is een afgeleide van een duidelijke sleutelprikkel die als agressieremmer werkt. Bij veulens en paarden onderling is dat regelmatig te zien. Echte paardentaal dus, hartstikke instinctmatig. Wat verschil maakt is het al dan niet vrij zijn in ontwijken en dat is niet eens zo makkelijk uit te leggen. Ik herinner mij een van mijn hengstveulens die het (heel slim) wel enorm bont maakte door de sexbehoeften van zijn vader zeer efficient onmogelijk te maken door te klieren, ertussen te gaan staan, happen, etc. en op moment dat papa daar zat van was te gaan staan kauwen hetgeen bij pa de automatische agressieblokkade in werking zette waardoor hij ermee weg kwam. Hij vond het een enig spelletje!
Tot op zekere hoogte voldoet een goede trainer op deze manier dus aan paardentaal, bevestigt zich en wordt begrepen als aversief trainen exact getimed wordt gestopt.
Daarentegen heb ik nog nooit kauwgedrag waargenomen bij beloond trainen.
Dat "totaalbeeld" is dus vaak een mix van aversieve EN beloonde interactie. Kwestie van nauwkeurig waarnemen.
Warboel
