hi Natasja,
heb ik ook die nurtural, inderdaad wat problemen met de one rein stop, voor de rest is dat prima voor de gangen te rijden enzo. Ik heb ook een sidepull, doet het beter om in te buigen, maar is minder goed om te tölten. Ze spring nl liever in draf, maar ik wil niet dat de tölt verloren gaat.
Maar mijn ijslander is vroeger 'tradi' beleerd, ik heb ze nu nog maar een half jaar, ze heeft al een hele voorgeschiedenis voordat ik ze had . Aan grondwerk blijkt ze een hekel te hebben, ik rij haar dus gewoon buiten, alleen of in gezelschap en dat is heel leuk en gaat super goed.
Maar ik zou toch graag wat dingen willen veranderen, vertrouwen vergroten enzovoort. De reden waarom de ORS niet lukt, is gewoon gebrek aan vertrouwen, hoewel ze op mijn teken overal doorgaat , ook al heeft ze wat argwaan. Dus het vertrouwen is er wel, maar blijkbaar nog niet genoeg.
Wat doe jij aan grondwerk wat je ijslander wel leuk en interessant vindt ? Die van mij maak ik alleen maar blij als we lekker vooruitrijden, oefeningetjes ervaart ze als minder fijn.
Ze is weinig geïnteresseerd in voedsel wanneer we bezig zijn, vandaar dat ik nog niet geklickerd heb. Bijvoorbeeld op tocht, wanneer andere paarden eten tijdens een pauze, wil ze niet grazen en wordt ze beetje nerveus omdat ze liever vooruit wil...leuk zo'n voorwaarts paardje, maar ik wil ook graag haar aandacht om eens andere dingen te doen... tips zijn welkom.
thx grtz
wendy

hey, hou het forum op de hoogte van de kip-avonturen, leuk ! 'het klikt met m'n kip', super plezant, weer eens iets anders toen ik kind was , 'trainde' ik de kippen van mijn grootvader. Ik spreek nu over m'n kleutertijd, erg lang geleden dus, maar ik weet het nog goed.
Ik had vooral interesse in de kuikens, die waren vinnig en onbevreesd, zodanig dat ze door de mazen van de ren naar me toe liepen. Ze 'moesten' van mij op en af m'n knieën springen terwijl ik neerzat enzo en ze liepen achter me aan. Terwijl werd moederkloek half gek , al kakelend en roepend naar de kuikens. Niet heel de nest deed mee, meestal enkele 'waaghalsjes' die het meest nieuwsgierig waren. Ik gebruikte kleine sprinkhanen als beloning die ik in de wei op voorhand ving en in een tasje meenam. k had geen clicker, kende ik toen uiteraard niet...ik vermoed dat ik daar wel heel zoet mee ben geweest voor het zover was dat de kuikens 'truukjes' deden. Toen de kuikens groter werden, kwam het er niet meer van om verder 'te spelen', ze konden niet meer door de mazen en ik mocht niet in het hok omwille van de haan, vond ik toen heel jammer en zullen er wel tranen gestroomd hebben...
Nu heb ik al jaren geen kippen, nooit gehouden, m'n grootvader heeft er nog 3 denk ik, jaja hij leeft nog, is gezond en wel.
Ik heb nu onze konijnen geleerd om op handgeklap terug in hun ren te gaan(ze mogen soms vrij in de tuin huppelen). Ook gaan ze op dat signaal in een transportbakje (zoiets voor katten in te vervoeren)omdat we ze soms meenemen 'op weekend'.
Ben wel eens benieuwd voor die kippen, maar ze zullen nogal stressgevoelig zijn indien ze dit op volwassen leeftijd moeten leren?
succes met dit interessante experiment wendy

hoi

Onze pony heeft de laatste weken stress op buitenrit wanneer ze everzwijnen of herten ruikt.
We hadden onlangs zelfs een echte 'ontmoeting' met de zwijnen op een 20-tal meter afstand staken ze de weg over. We waren toen met 2 paarden op wandel, het paard van m'n vriendin bleef redelijk rustig, echter die van mij was nerveus en begon te transpireren. De rest van de tocht bleef ze wat gespannen. Ikzelf bleef heel rustig tegen haar praten om haar gerust te stellen, dit hielp wel, maar ze bleef super alert, maar voorwaarts.

Gisteren op tocht (ik was alleen met het paard op pad zonder andere ruiter) kwamen we bij een weiland dat omgewoeld was door de zwijnen. Maar er was geen zwijn te bespeuren, de geur was wel duidelijk nog aanwezig. M'n paardje ging op de rem, kreeg haar niet meer vooruit.
Enkel door af te stappen en haar te leiden lukte het om voorbij het weiland te komen.
Daarna ben ik weer opgestapt maar paard bleef gespannen, maar het ging wel, tot aan de volgende bocht. Toen pikte ze weer een geur op, begon te snuiven en blokkeerde. Beenhulpen komen dan niet meer door. Dus weer afgestapt en ernaast gewandeld, beetje langer dan de eerste keer. Er terug op en toen we aan de splitsing kwamen, kreeg ik haar enkel in de beweging bij het kiezen van de kortste weg naar huis...

Het is niet de eerste keer dat een wandeling zo verloopt, m'n paard heeft duidelijk angst voor de geur van wild (everzwijnen, herten). Wat helpt is om in gezelschap van andere paarden te gaan wandelen, maar dit is niet altijd mogelijk...

Doe ik er goed aan om haar aan de hand te leiden ? Dan stapt ze wel mee, en kan ik later terug opstijgen.

Bedankt voor enkele tips,
Wendy

@Pien:
De angst voor het onbekende? De pony woont nog maar een dik half jaar bij ons, en voorheen kwam ze nooit in contact met de geur of de aanblik van wild...
Die ene keer toen we letterlijk oog in oog stonden met een groep zwijnen in het bos, gingen die er snel vandoor, de andere ruiter en ikzelf hielden eventjes halt om de troep rustig te laten passeren, en we moesten er even mee lachen want die beesten namen een spectaculaire vlucht. Mijn pony was wel erg onder de indruk. Ze lijkt het voorval nog altijd niet vergeten te zijn...

Die varkensgeur ruiken ze de hele tijd, dus zijn ze er niet meer zo gevoelig voor?


Waar ik een beetje over twijfelde is dat het afstappen op zich niet té belonend of bevestigend werkt...maar ik las hier al dat het nog gedaan wordt, dus ben ik gerustgesteld Ik heb ook al geprobeerd om meer beendruk te gebruiken, maar dan gaat ze zich uiteraard spannen ofwel gaat ze zelfs in achteruit...omdraaien wil ze het allerliefst, maar ik blokkeer haar om opzij te gaan. Dus blijven we stilstaan en wachten en kijken en wachten....dan blijft ze minutenlang met een hoog hoofd de omgeving afspeuren, maar de rem blijft erop, zucht...en ik doe dan even niets, geef ook geen commentaar om te vermijden dat ik haar met de stem beloon maar IK wil wel bewegen he, en ik stoor me het allerminst aan die zwijnen (zijn er trouwens dan al lang vandoor). En zo lang stilstaan is ook belonend , niet? Dus ja, stap ik zonder commentaar af , loop voor haar zonder haar aan te kijken en dan volgt ze dadelijk. Na 100 meter of zo, aai ik haar, en stijg weer op en kunnen we weer verder.
Ze is trouwens ook bang van tamme varkens, zelfde verhaaltje. Iemand van het naburig dorp houdt een kudde varkens in een weiland, als het mooi weer is dan mag heel de bende buiten, kei schattig om te zien, zo'n bende rondcrossende varkens. Mijn paard vindt ze NIET leuk , maar we wandelen er wel langs, goede training, maar het blijft spannend
Wendy