Manchita schreef op woensdag 12 december 2012, 18:57:


Ja, dat was een aardig lange weg.

Ze wilde zo ontzettend graag contact maken, maar durfde tegelijkertijd eigenlijk niet. Ze snapte niets van zachtheid en raakte van een lichte aanraking in paniek. Maar de klik was er. Ik zie haar nog omkijken toen ze haar af wilden zadelen na ons proef-buitenritje. Die blik in haar ogen, vol ongeloof dat ze weggebracht werd. Ik heb haar toen afgezadeld en terug naar de hal gebracht waar ze met een groot aantal andere paarden stond. Ze verzonk gelijk in haar eigen wereldje. Weer iemand die even gebruik van haar wilde maken en verder niets. Treurig, wat een leven. Een uur later was het contract getekend, een paar dagen later werd ze gebracht. Een verwaarloosd scharminkel dat angstig haar snor tegen mijn hand drukte toen ik haar naar het weiland bracht. Buren waren geschokt (waarom heb je geen mooi paard gekocht), mijn dierenarts boos dat ze zo verwaarloosd was. Maar ze was lichamelijk gelukkig gezond, afgezien van een enorme wormbesmetting en ongedierte.

We zijn nu drie jaar verder en ze is erg veranderd. Er zijn nog wat kleine dingetjes die met de tijd ook wel overgaan. Tijd zat.

Ik ben erg blij met mijn besnorde dame!

Wat een mooi verhaal!!! Krijg er kippenvel van. En ik ken dat maar al te goed, dat wegzinken in een eigen wereldje. Het even oplichten van de ogen wanneer ze een moment gelukkig zijn en dan weer wezenloos bedroefd staren, wachten op dat volgende geluk moment.
En natuurlijk ben je er niet met alleen die klik, maar het maakt de kans van slagen wel groter!

Ik herken het verhaal. Ik had dat met Raffles, ook ernstig verwaarloost. Zijn hoeven leken wel flippers en hij moest grote stappen nemen om überhaupt te kunnen lopen. Hij was mager en doodsbang voor mensen. Maar die ene blik... Dat graag willen maar niet weten hoe... Dat deed het hem, ik zag dat daar onder al die trubbels een lieverd schuil ging.

Nog steeds maakt hij zich heel snel zorgen. Sporen en zwepen in zijn buurt? Je ziet zijn ogen groot worden en zijn hoofd schiet omhoog. Maar hij vertrouwt me volkomen en weet dat ik ze nooit zal gebruiken. Ik kan hem ook makkelijk weer uit die spanning krijgen.
Ik rij hem zonder bit. Kom nauwelijks aan de teugels, rij veel met mijn zit en vooral totaal ontspannen. Goede timing is bij hem heel erg belangrijk. Met bit leek hij wel een ja knikker... En hoe meer druk er op hem werd gelegd, des te gekker ging hij doen. Pure angst.... De vorige eigenaar vertelde dat hij een crazy horse was die hij voor geen goud wilde rijden...
Ja duh... Beestje had pijn aan zijn hoeven die veel te plat waren en werd geslagen... Hallo?!