Wat een mooi verhaal!!! Krijg er kippenvel van. En ik ken dat maar al te goed, dat wegzinken in een eigen wereldje. Het even oplichten van de ogen wanneer ze een moment gelukkig zijn en dan weer wezenloos bedroefd staren, wachten op dat volgende geluk moment.
En natuurlijk ben je er niet met alleen die klik, maar het maakt de kans van slagen wel groter!

Ik herken het verhaal. Ik had dat met Raffles, ook ernstig verwaarloost. Zijn hoeven leken wel flippers en hij moest grote stappen nemen om überhaupt te kunnen lopen. Hij was mager en doodsbang voor mensen. Maar die ene blik... Dat graag willen maar niet weten hoe... Dat deed het hem, ik zag dat daar onder al die trubbels een lieverd schuil ging.

Nog steeds maakt hij zich heel snel zorgen. Sporen en zwepen in zijn buurt? Je ziet zijn ogen groot worden en zijn hoofd schiet omhoog. Maar hij vertrouwt me volkomen en weet dat ik ze nooit zal gebruiken. Ik kan hem ook makkelijk weer uit die spanning krijgen.
Ik rij hem zonder bit. Kom nauwelijks aan de teugels, rij veel met mijn zit en vooral totaal ontspannen. Goede timing is bij hem heel erg belangrijk. Met bit leek hij wel een ja knikker... En hoe meer druk er op hem werd gelegd, des te gekker ging hij doen. Pure angst.... De vorige eigenaar vertelde dat hij een crazy horse was die hij voor geen goud wilde rijden...
Ja duh... Beestje had pijn aan zijn hoeven die veel te plat waren en werd geslagen... Hallo?!