joop schreef op maandag 3 juni 2013, 11:08:
>
>
HB is een gecompliceerde aandoening waarbij meestal insuline resistentie
> een rol speelt, zeker bij shetlanders. Vroeger gaf ik alleen magnesium
> chelaat maar tegenwoordig voeg ik er aan toe: geelwortel als
> ontstekingsremmer, en paardenmest als oppepper van de darmflora. Meer en
> meer wordt bekend hoe belangrijk een gezonde darmflora is voor mens en
> dier, ook bij insuline resistentie.
>
>
http://www.nytimes.com/2013/05/19/magazine/say-hello-to-the-100-trillion-ba > cteria-that-make-up-your-microbiome.html?pagewanted=all&_r=0
>
> In geval van pijn voeg ik een pijnstiller toe aan de mix.
Ik doe dat hier ook zo. Altans, ik zou dat zo doen omdat ik in de werking geloof, ware het niet dat we geen
hoefbevangen paarden (meer) hebben.
Toen onze Quarab merrie Puck in 2007 bij ons kwam had zij een geschiedenis van chronische
hoefbevangenheden en telkens weer hoefontstekingen achter de rug. Dat was ook de reden dat eigenaar afstand van haar deed want ze kon geen aangepast beslag betalen. Achteraf is dit Puck's redding geweest.
Inmiddels zijn we 6 jaar en een veulen verder en Puck is nooit meer
hoefbevangen geweest en heeft gewoon op het gras kunnen lopen. Ik houd haar manenkam wel steeds in de gaten, da's bij haar een goede graadmeter voor 'teveel' en 'te dik'. Ik wijt een deel van háár problemen aan het jarenlang op stal staan, veel te vet zijn en stress tot en met (ze was 8 jaar niet uit haar stal geweest, alleen om eens in de zoveel weken te gaan sjezen door het bos).
Puck heeft tot afgelopen jaar gewoon meegedraaid in onze lessen en blootsvoets de buitenritten gelopen. Ze is inmiddels 20 jaar en sinds een jaartje met pensioen en loopt 24/7 op de weide.
Ik moet er wel bij zeggen dat, sinds zij niet meer werkt en volop op de weide loopt, ze weer een iets te dikke dikke manenkam krijgt dus heb ik haar toevallig net eergisteren op paddock-hooirantsoen gezet om eventueel gevaar de kop in de drukken.
De Ijslander van mijn vriendin was idem heel lang
hoefbevangen. Jaren heeft het er niet gunstig uitgezien voor hem maar hij is nu helemaal opgeknapt. Hij is nu in de twintig en op de een of andere manier over zijn gevaar heen. Er ontstaat natuurlijk na jaren vaak ook een evenwicht, je leert de zwakke plekken van het paard kennen en je leert te anticiperen op de signalen die je bij je paard ziet. Ook hij heeft na jaren geen gras inmiddels weer aangepaste weidegang.
Toch zie je dit niet vaak, daar ben ik me wel van bewust. Niet elke eigenaar is in staat de signalen op tijd te herkennenen in te grijpen!
Het kan dus na een hele tijd soms wel weer , die weidegang. Maar je moet eerstens de oorzaak vinden, die oplossen, en de weidegang aanpassen/doseren plus manenkam en vetophopingen in de gaten blijven houden. Niet wanhopen als je paard een hele tijd, misschien nooit meer, op de weide kan. Een paddockleven met hooi en vriendjes is nog altijd beter dan met pijn in de voeten op de weide.
Groet, Pien