Patchouli schreef op dinsdag, 24 mei 2005, 7:57:


Hoi Caroline,

Ik ben heel blij dat het allemaal goed afgelopen is. Je mag er niet bij stilstaan wat er allemaal had kunnen gebeuren .... Ik sta er telkens weer van versteld wat een paard in blinde paniek kan uit- en aanrichten, niet enkel aan de omgeving maar vooral aan zichzelf. Wat een kracht daar niet achter zit, je bent als mens op dat moment compleet machteloos. Maar ik denk dat we in onze jarenlange omgang met paarden allemaal wel eens met zo van die momenten te maken krijgen. Ik denk dan niet steevast aan de echte 'blinde paniek' momenten, maar ook aan de momenten waarop we soms ongewild of door onze onwetendheid 'potentiële' gevaarlijke situaties creëren voor onze paarden. Denk maar aan een longeerlijn die verstrikt raakt tussen de poten, een paard dat schrikt en zich lostrekt en met balk en al aan de haal gaat, de ruiter die van zijn paard keilt tijdens een buitenrit, waarna het paard de kortste en meest gerichtste weg naar huis neemt, rondslingerende rommel die meer dan paardonvriendelijk is en waaraan ze zich kunnen bezeren, geen goed omheinde paddock of weide, giftige planten in de weide of omgeving, een foutief ingeschat manoeuver tijdens de rit .... Zo kan je nog uren doorgaan. ik ben zeker dat iedereen al wel eens zo van die momenten meemaakt in zijn omgang met paarden. Maar het zijn kleinere dingen waar we niet altijd zo hard over nadenken. Ik betrap mezelf erop dat ik steeds attenter en allerter wordt, en dan nog ...
Dat zijn nu eenmaal dingen die inherent zijn aan het 'paardhouden'. Zo heb ik een hele tijd bij een boer gestaan met mijn paarden. De talloze gevaarlijke situaties die zich daar opgestapeld hebben, als ik daar nog aan terugdenk ? Rillingen krijg ik ervan.
Ook heb ik geleerd dat de paarden je beste leermeester kunnen zijn inzake het creëren van veiligheid voor paarden en 'paardenproof' materiaal. Zo heb ik onlangs een grote lap grond bijgekocht en omgetoverd tot een winterverblijf voor de paarden. Het is enkel wanneer je de paarden er in zet, dat je een perfect beeld krijgt van wat goed is en niet, hoe je nog praktische verbeteringen kan aanbrengen en hoe je uiteindelijk kan komen tot een veilig en paardproof paardenverblijf. Ook hier weer luisteren naar je paard in alle eenvoud, zijn gedrag observeren en daar leer je dan als mens weer heel wat van !
Je ziet het, omgang met paarden vereist een constante alertheid. maar in jouw geval, eind goed al goed.!
Tot hier even mijn gedacht !

Groetjes,

Sabrina

g

VaSsIeJlOvErKe schreef op maandag, 23 mei 2005, 12:05:


Hallo daar,

Angst is een lastig ding. Maar het is ook iets dat jezelf moet overwinnen. Niet altijd even makkelijk. Vertrouwen is een proces dat je moet opbouwen en jij mag enkel het tempo bepalen. Ik ken ook mensen die gewoon angst hebben op een paard, maar dan heb je ook het klassieke geval van angst na een val of een ongeluk. De redenen van angst variëren van mens tot mens. Ik heb zelf ook ooit eens een fameuze totter gedaan. Toen was ik ook even al mij vertrouwen kwijt. Als ik moest gaan rijden stond ik letterlijk te daveren op mijn benen ! Jammer genoeg heeft dit een negatieve uitwerking op je paard. Je paard stelt zich zoals hij het noemt niet vaker aan, het is gewoon hetgeen jij projecteert op hem. Als je angstig of zenuwachtig bent scheid je als mens een bepaald hormoon af. Wij ruiken dat niet, maar ja paard die vele fijnder ontwikkelde zintuigen heeft als de mens,is dit onmiddellijk waarneembaar ! Het afgescheiden hormoon (fermoon dacht ik) is voor het paard een trigger om alerter te gaan zijn. Niet enkel jou adrenalinsgehalte stijgt, maar ook die van het paard, omdat het de geur van gevaar ruikt. het paard associeert dat gevaar echter niet met de ruiter op zijn rug ! Die denkt dat het vanuit de omgeving komt. vandaar meer nerveus, schrikkerig, jachtiger en alerter. Dit is een waarheid als een koe. Dus kalm blijven is de boodschap. Ik heb toen mezelf voor de keuze gesteld : ofwel hou ik ermee op, want zo kan het niet langer, ik wil geen marteling zijn voor mijn paard of ik ga deze angst overwinnen, starten van 0 en compleet op mijn eigen tempo. Daar paarden en paardrijden in mijn bloed zit koos ik voor het 2de. Je kan altijd hulp zoeken, ik heb dat zeer bewust niet gedaan. Ik ben terug begonnen van waar het goed ging, grondwerk, veel alleen gaan rijden, zelf mijn tempo bepaald. Het heeft toen ook een half jaar geduurd vooraleer ik terug durrfde te galoperen. Nu zoef ik terug door de bossen alsof er nooit iets gebeurd is. Maar je moet het overwinnen. Voel je je niet goed in draf of galop, doe het dan niet, voel je je niet goed tijdens het springen, spring dan niet. One step at a time ! Doe waar je je goed bij voelt en dan volgt de rest van zelf.

groetjes,

Sabrina