Spirithorses schreef :
> We did it !!!!
>
bitloos en ijzerloos Zo leuk als het was, zo spannend was het ook hoor.
Je moet je voorstellen dat er drommen mensen langs de weg staan, de doorgang is vrij smal, en overal op de stoepranden zitten kinderen met uitgestoken beentjes.
Ben je langs dan stroomt iedereen het gangpad in, niet bedacht op kerende rondjes lopende paarden.
Vooral op de stukken in de winkelstraten (kennen jullie de Grote staat en de Wolfstraat in Maastricht?) galmde de muziek van de voor ons lopende harmonie tegen de omsluitende huizen aan.
Als er ook maar iets zou gebeuren konden publiek en paarden geen kant op.
Ik was wel rustig omdat ik mijn paarden en de helpers volledig vertrouw, maar het blijven dieren die onverwacht kunnen reageren, hoe goed je ze ook
desensibiliseert.
Ik bedacht me vanmorgen dat ik blij mag zijn dat het niet regende, want niet ieder paard is gecharmeerd van parapluus, howel ze geen spier vertrokken toen er een ambulance aankwam met zwaailicht, ook de kannonnen maakten weinig indruk.
Als ik toch eens van te voren had geweten dat er kannonnen waren
....
Dan zie je verder ook het verschil tussen de koudbloeden en de warm(vol) bloeden : Stef en Izzy waren de rust zelve toen ze eenmaal aan het feestgedruis gewend waren, Stef leek zelfs parmantig in de maat van de muziek te lopen, Izzy zat met haar hoofd in de rug van de laatste blazer an de harmonie, die moesten ze daar echt weghouden.
Cherokee en BD hebben de stoet wel 3 keer dansend afgelegd, gelukkig was er een groot gat in de stoet tussen ons en de volgende deelnemers, dus konden we rondjes blijven lopen.
Cherokee ook nog steeds aan het halster he, Frans, het is echt zo : Veeeel veiliger....
Winner - en dat had ik nooit verwacht - was de rust zelve, die keek niet op of om.
Ik hoorde ook overal om mij heen dat de meeste deelnemers ruinen hadden ingezet en je zag dan ook dat de ruinen over het algemeen de coolsten waren.
De amokmakers waren bijna allemaal merries.
Voor ons steigerde zo'n 1.70 hoog stalpaard met glij ijzers op het wegdek en de rijder is eraf gevallen, ondanks bit, hengstenketting en thiedemann insnoerdingen om hem laag te houden.
Die konden na 100 meter de stoet al verlaten en huiswaarts keren.
Als je dat toch al weet van te voren he, waarom ga je dan zo'n stoet in....
Het was een onvergetelijke gebeurtenis, en ik heb gezien dat onze paarden al die tijd bij ons bleven, er is er niet één gefreakt, al die tijd was er samenwerking : Geven en nemen, loslaten en weer even bij je pakken, praten, meelopen, laten kijken, geruststellen....
Ik denk dat het enorm in ons voordeel is geweest dat onze paarden altijd bij elkaar zijn als groep, niet opgesloten zijn en de ruimte hebben, zodat ze niet hoeven te freaken als je gaat rijden.
Daar hebben ze elkaar en de wei voor.
Maar ik weet niet of ik het ooit nog zou durven,
niet vanwege mijn paarden, maar vanwege de smalheid van de doorgangen, het lange wachten, en het feit dat je nergens eruit kunt.
Ach ja, over 5 jaar ben ik alles weer vergeten en gaan we weer....zo ben ik wel.
Groet, Pien
www.spirithorses.be
Warboel
