> Heelaas had het graag gezien natuurlijk, maar dta kan niet in
> deze omgeving vanwegen de grond soort.
en
> waren gebleven de ruinen hun plaats wel hadden gevonden en er
oftewel dat merries en ruinen gescheiden moeten blijven
Daar lig ik hier in de buurt (Randstad dus en dan het laaaaagste deel) vaak met mensen over in de clinch. En ik wordt er zo moe van.
Hier - laag laag, klei en veen - staan de paarden het hele jaar op de wei, merries en ruinen door elkaar. Alleen als er een laag water op staat hou ik ze van de grote wei af in het binnenterrein, omdat ze dan het land wel heel erg kapot lopen en het voor mijn mokgevoelige paarden nou ook niet je dat is.
1. Wat is er mis met een stuk land beschikbaar stellen, helemaal kapot laten lopen als dat zo uitkomt en in het voorjaar opnieuw inzaaien als dat al nodig is?
en 2. Het ligt er natuurlijk wel aan hoeveel paard en hoeveel hectares, maar een klein beetje beschadiging van het land maakt geen bal uit, want in het voorjaar zie je het in no time weer groen worden.
Ruinen en merries doorelkaar is geen enkel probleem. Juist goed naar mijn idee, kinders erbij, een groot paardenfeest van communicatie, organisatie, opvoeding, hulpverlening!! Waarom doen de meeste het dan niet? Omdat de meeste paarden of alleen overdag naar buiten mogen of af en toe een paar uur. Dan krijgt een groep nooit de kans om in evenwicht te komen en blijf je dus gedoe houden. Merries en ruinen doorelkaar geeft agv de hormoontjes bij tijd en wijle wat extra onrust, dus die factor wordt door scheiding uitgeschakeld. Simpel toch?
Allemaal gemakzucht en vooral gewoonte!
Dus: laat lekker een stuk land kapot lopen in de winter en zaai het desnoods in het voorjaar weer in.
En: laat zoveel mogelijk paarden gewoon lekker bij elkaar, geef ze de ruimte en laat ze zonder al te veel bemoeienis in evenwicht komen.
Gevolg: reacties als: "Goh wat zijn die paarden lekker rustig en goed van vertrouwen zeg!"
Tuurlijk. Logisch toch? Het kan zo simpel zijn.
Warboel
