Vandaag eens hard gewerkt aan mijn zenuwen onder controle houden...
Ik ging een buitenritje maken met een d-pony van 5 jaar die bekend staat om zijn slechte manieren. Hij beslist regelmatig gewoon zelf in welke gang een pad wordt genomen en jij hebt dat gewoon te accepteren. Dit komt denk ik vooral door een slechte opvoeding in de eerste jaren.
Afijn, ik voel me om de een of andere reden altijd erg prettig op deze pony dus nam ik me voor mijn angst en zenuwen thuis te laten.
Het eerste stuk ging heel goed. Op een gegeven moment kwamen we bij een paadje waar we een stukje zouden draven. ik reed achter de andere pony en nam me voor dat hij netjes zou blijven draven. helaas duurde die draf maar enkele passen gevolgd door een snelle galop over de harde weg. BRRRR... Ok, kalm blijven nu... Wat moet ik doen???
OEPS... eerst de teugels (die ik in paniek kort had gepakt) losgooien. Niets doen voor ik weet WAT ik moet doen. En nu???
Adem in, adem uit... Achterover zitten, benen ontspannen... rug ontspannen... Pffffm dat was al erg moeilijk. Intussen waren we in rengalop en al 100 meter verder. Voorzichtig de teugels oppakken dan maar en kijken of ik reactie krijg... Niks, noppes... Ja, logisch, bedacht ik, terwijl ik de teugels oppakte had ik mijn benen weer vastgeklampt... Opnieuw, benen los, rug los, teugels los... Teugels oppakken en terugvragen. Intussen moesten we wel stoppen want de provinciale weg kwam steeds dichterbij... Pfff. gelukkig begon die andere pony al te draven en bleef Chester netjes achteraan... hehe... Ik moest wel wat meer teugeldruk gebruiken dan me lief was om Chester ertoe te bewegen echt te stoppen voor de grote weg, maar goed, het lukte toch allemaal redelijk beheerst.
Nou dat was toch wel errug goed van mezelf vond ik eigenlijk!!!

Even later was het weer zo laat. Dit keer zouden we een rustig galopje doen. Ik weer achteraan. Afijn, het tempo lag vrij hoog en opeens zagen we iets evrderop wandelaars met honden. VOL in de remmen dus. Mijn vriendin kon haar paard maar net op tijd terug krijgen in draf... Het MOEST me lukken!!! En jawel, zonder al teveel problemen kreeg ik Chester in stap voor we de wandelaars passeerden. Hij bleef zelfs stappen terwijl de andere pony doordraafde!!! Eenmaal voorbij die mensen liet ik hem naa rde andere pony galopperen. Ja, dit ritje heeft een me een stuk meer zelfvertrouwen gegeven!

Ilona, ik heb trouwens ook nog even haasje over gedaan onderweg. Dat was echt lachen. eeerst kostte het wel wat moeite (we begonnen met halt en stap en later halt en draf en toen nog even stap en draf) maar later bleven onze paardjes heerlijk rustig wachten tot zij aan de beurt waren. helaas heb ik nog geen vrijwilliger gevonden die met mij en Chip dit spelletje wil spelen...

groetjes!!! sandra