Hans Arendse schreef op dinsdag, 27 september 2005, 17:11:


hans,

Vind ik buitengewoon zwak van je hoor ! Wat mij betreft moet je geen negatieve commentaar leveren op Nick, want dit getuigt eerlijk gezegd ook niet van veel klasse en niveau !
De draak steken met iemands gezondheid, walgelijk gewoon !

Sabrina

Piet schreef op dinsdag, 27 september 2005, 8:11:

.


hahaha
Piet toch,

Eigenlijk is het helemaal niet zo moeilijk te begrijpen waar het hier allemaal om draait ! Much ado about nothing

Hko is niet ineens genezen omdat je gaat rechtrichten of anders gaat rijden, is wel goed voor het paard en symptoombestrijdend, maar niet de genezing !
Logisch toch. Wel komt het het paard ten goede, en dat is wat telt.
En daar doen we het toch allemaal voor ? het leven van onze viervoeter zo aangenaam mogelijk maken.
Mij moeten ze ook niet komen vertellen dat een paard dat artrose, hko en weet ik veel welke andere aandoening heeft zomaar ineens geneest na het rechtrichten of anders rijden ervan. Wel dat het bijdraagt tot het dragelijker maken van de kwaal en de overlast en de pijn dat het paard ervan ondervindt.
Juich ik toe, en dat mensen zoals ADB daartoe in staat zijn, geloof ik graag.
Ik vind dit een eerlijke conclusie ! Zonder enige capaciteiten van wie ook of ADB in twijfel te trekken (hetgeen trouwens ook niet gebeurd is).
Ik voor !!

Groetjes,

Sabrina

huygens ivo schreef op vrijdag, 30 september 2005, 8:21:


Ive,

Dus ze geeft wel degelijke en duidelijk haar grens aan. Aan de mens om dat te erkennen en weeralom die grens niet te overschrijden. Bij het ene paard ligt die grens veel lager dan bij het andere.
Dat moeten we eerst leren accepteren en respecteren vooraleer we verder geraken. Bij ons is het niet anders hoor ! Mijn haf vindt niks leuker dan bepoteld en befriemeld worden, een hele dag plakt ze aan je lijf bij manier van spreken, een hele dag mag je aan haar zitten frullen ... ze kan dan heel relaxed staan genieten. Borstelen, knuffelen, aaien, gewoon wat gekken, spelletjes ... alles vind ze best. Mijn Anglo-Arabier, dat is een heel ander verhaal. Die was kopschuw en handenschuw toen we der kochten. Het zal nooit een knuffelpaard worden. Zij komt wel altijd af en wil bij mij zijn, ik mag haar ondertussen overal aanraken en ze is mijn beste vriendin, maar zijn bepaalt de regels en dat mag ze. En ik heb ontdekt dat door zo met haar om te gaan, ze haar grenzen iedere keer wat verlegt. Ze is enorm nieuwsgierig, zit overal met der neus tussen ... aaien en knuffelen mag, maar niet teveel. haar hoofd raak ik geeneens meer aan, en dan merk ik dat ze soms zelf der hoofd geeft ... Twee aaien over der schouder is ruimschoots voldoende, en dat kan nog net. Dan gaat ze weer weg. Een halve seconde later staat ze der weer en wil ze gewoon bij je zijn. Zet ik mij neer in de weide komt ze naast me staan grazen, verplaats ik me volgt ze me. Spelletjes spelen vindt ze leuk, zolang het maar makkelijk is, want anders haakt ze af. Het is een fantastisch paard, als je door de barrières heenkijkt van het hyperkinetische kruidje roer me niet juffertje ! Ze leerde mij om geduld te hebben en niet alles in een keer te willen. Grenzen te respecteren.
Het komt er inderdaad op neer, om niet te gaan agiteren. Hetgeen voor ons vanzelfsprekend is, is dat voor je paard niet, ook al heb je de beste bedoelingen.
Dus vanaf het moment dat ze aangeeft (weet niet hoe ze het doet) dat je niet meer gewenst bent, ben je feitelijk al (zonder het zelf te willen en beseffen) te ver gegaan in haar ogen.
Grondwerk, spelletjes, leuke dingen gaan doen, aanraken overal ...
Zoveel om te doen en om op te letten
Paarden zijn leuk en intrigerend !

groeten,

Sabrina

Esther schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 22:20:


HAHAHA

Wat een man allemaal niet lijden kan ....

Trudy schreef op vrijdag 7 oktober 2005, 17:06:


Hoi Trudy,

Ongelofelijk rustgevend vind ik dat ! Gewoon plat op m'n rug in de weide gaan liggen, oogjes dicht, en dan plots merken dat mijn trouwe viervoeter naast me op nog geen halve meter van mij ook staat te suffen in de najaarstzon ... Geweldig, alsof ze de wacht houdt voor haar 2-bener.
Daarvan kom ik tot rust, gewoon bij die dieren zijn, wat knuffelen, wat gekken, gewoon niksen (een boek neem ik niet mee, want die vreet mijn donna steevast op de veelvraat
Daarvan laden mijn batterijen terug op, en laat ik alle ergernis van de dag voor wat ze was. Want deze dieren vervullen me telkens weer met rust en liefde.

groetjes,

Sabrina, Yitta en Donna de zielerustbrengers

Esther schreef op zaterdag 8 oktober 2005, 21:25:


LOL
Je moet op je rug gaan liggen he 2-bener
Niet op je buik !
Advies : het is niet alle 2-beners gegeven om plat op hun rug in de weide te gaan liggen
Mij wel. Wat en ik toch een gelukzak he !

Groetjes,

Sabrina, Yitta en Donna, nog steeds de zielenrustbrengers

Spirithorses schreef op donderdag 13 oktober 2005, 23:47:


Hoi Pien,

Donna loopt heeft wel al der haar terug op der staartwortel en manenkam, maar ik kan niet zeggen dat ze der lekker bijloopt deze tijd van het jaar. Er zijn nog teveel insecten, en je ziet dat ze geïrriteerd is en lastig wordt van de jeuk, ook al schuurt ze niet overal meer tegenaan.
Ze blijft jeukerig, en gaat regelmatig met der buik over de grond liggen wrijven. Ik wil nu starten met kruidenmengelingen om haar te ontgiften. Het is echt nodig, want dat dier zit niet lekker in haar vel.
Welke middelen of kruiden raad jij trouwens aan om het bloed te zuiveren en ze te ontgiften ?
Heb er al zoveel opgesmeerd, maar vanaf nu ga ik het vanbinnenuit aanpakken, daar waar het hoort !
Suggesties, ik hoor ze graag dan, want wil men ponky weer fit, up en running tegen volgende lente. Bovendien zal ik ze dan ook van het gras moeten afhalen. Vraag me wel af hoe ik dat ga doen. S'winters geen probleem, s'zomers staat ze met der onafscheidelijk maatje Yitta samen. Nu komt mijn vriendin der paard er nog wel bij, dus Yitta zou een maatje hebben Maar kan haar dan weer niet apart zetten of aan huis houden, want dan wordt ze gek. Daar moet ik nog eens sterk over denken. Ze alledrie op stroken zetten .... gedeelde smart is halve smart dan maar ... Hierover zal ik nog eens een plan moeten uitwerken .... Miserie, miserie

Groetjes,

Sabrina

van lennep schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 9:50:


Hou Esther,

ja inderdaad het is een groot probleem en de vraag is hoe kunnen we het het eficiëntste oplossen. Wil haar ontgiften, heb ij daar ervaring mee ? Hoop alsnog toch hier nog wat uitleg over te krijgen.
Ik moet ze terug beter in der vel krijgen, want zo kan het niet langer.
Je wordt er radeloos van, maar voor het paard is het nog vele erger.

Groetjes,

sabrina

van lennep schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 11:21:


Esther,

Ik persoonlijk zou met haar werken daar waar het wel goed gaat, namelijk, buiten de bak .... maar alles behalve de weide. Je hebt ook van die paarden die immer zuur zijn als je de stal inkomt, omdat ze gewoon dat als hun plekje zien. De weide is rust, en laat ze daar dan ook ten volle van genieten. Wil je toch spelletjes doen in de weide, houdt ze dan leuk! Wijken voor druk is niet zo bepaald het leukste he ? Dan gaat ze je algauw zien als een lastige vlieg, waar ze van af wil. Op den duur ziet ze je dan ook niet graag meer komen. Onthoud : weide leuk, daarbuiten, is de alles (tja niet letterlijk he, as a matter of speaking) toegelaten.
Ga bij haar in de weide enkel langs om leuke dingen te doen, gewoon niks van haar verlangen, gewoon bij haar zijn en leuke dingen doen. Niks vragen. Staat ze met der kont naar je toe als je de weide inkomt ? Zo ja, wacht dan tot ze je gezien heeft, en zich naar je toedraait. Laat het initiatief om al dan niet naar jou te komen aan haar over. Zo kom je minder provocerend over, en je zult zien. Leer ze desnoods je hand targetten. (zie site van inge teblick). Leer ze dat naar jou toekomen altijd leuk is, en dat er altijd iets leuks aan vasthangt. Blijf kort bij haar, en als het goed gaat, ga je onmiddellijk weer weg. Uiteindelijk zou het aggresieve gedrag dan toch moeten uitdoven.
Met deze manier van werken heb ik wonderen verricht bij mijn 'loopgraagwegvandebaas' Angloarabier.
Die plakt aan me tegenwoordig.
En zo is het bij mijn paarden altijd geweest. Weide is rust, leuke dingen ... Ik probeer enkel leuke dingen met hen te doen. Dus met agressie heb ik nog nooit te maken gehad van hunnentwege.
Hoop dat je hier wat mee aan kunt ?
Het is eigenlijk simpeler dan je denkt hoor, en soms vergt het vele minder energie, dan je boos maken ! Wel vergt het weer wat geduld en gezond verstand.
Het beetje water bij de wijn van beide partijen

Groetjes,

Sabrina

Biny schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 18:48:


Hoi,

Je kan navragen of je eventueel geen schutstal of afdakje mag bouwen op de weide.
Misschien mag dat wel.
In principe moet ze daar tegenkunnen hoor, maar ja ik zou toch ook geruster zijn moest ik weten dat mijn paardje kan gaan schuilen wanneer ze dat zelf wou; kwestie van gemoedsrust. En dat is ook persoonlijk natuurlijk, te meer omdat ik zie dat ze der geregeld gebruik van maken. Vooral bij extreem warm weer en tegenwoordig ook regen de watjes !

Groetjes,

Sabrina

Michiel schreef op donderdag 13 oktober 2005, 23:06:


Ik probeer de buitenrit ook zo gezellig mogelijk, maar wel veilig te houden. Mijn haf is een echte toerist. Ze kan dus echt al slenterend aan 'windowshopping' doen noem ik het. Ze heeft alles graag gezien, en staat er een poortje open of een deur, ze zou zo naar binnenstappen. Daar corrigeer ik, want dat kunnen we niet toestaan. Ze houdt er van om van de gewone weg af te wijken en de kleine bospaadjes in te gaan, dan laat ik ze, want dit is voor mij ook leuk. Ze kan evengoed van de weg afgaan en in de bosjes gaan staan om daar haar plasje te doen (beleefd beest he ?), of ze kan en wil dan aan allerlei dingen gaan snuffelen. Zo begaf ze zich tijdens een buitenrit al eens tussen een bende van zo'n 100 eenden, kippen en ganzen, om eens een kijkje te gaan nemen, en natuurlijk het oude brood mee te grissen, zo besnuffeld ze tegenwoordig ook steevast iedere grote hond die voorbijkomt (of die het nou leuk vindt of niet
En zo wil ze ook steevast kennismaken met iedere wandelaar of fietser die ze tegenkomt, en wil ze steeds weer op bedevaart in het kapelletje dat bij ons midden in het bos gemaakt is ! Ook waadt ze het liefste door de diepste plassen en meertjes, ze is best avontuurlijk en enorm nieuwsgierig, beekjes springen, boomstammetjes springen - alles op het gemakje, maar af en toe ook een robbertje cross populair met Yitta.
Ik laat ze, ik vind ze leuk zoals ze is, en ik zou er niks aan willen veranderen. Ik zou ze bijvoorbeeld ook rigoreus op de weg kunnen houden, maar ik breng wel nooit mezelf in gevaar. Zolang het maar blijft bij een gezonde dosis nieuwsgierigheid en een aanvaarbare portie avonturisme, daar kan ik perfect mee leven. Het is pure lol met je knol.
En zo zou het moeten !

Groetjes,

Sabrina

Spirithorses schreef op donderdag 13 oktober 2005, 23:53:


hahaha

Ik moet eerlijk bekennen dat het al geleden is vanuit mijn kindertijd (kwas toen z'on jaar of 13 - 14) dat ik zoiets nog heb zien gebeuren. Maar kweet nog goed dat die vieze ruin (zo noemde ik hem destijds) mijn Roos pakte, en dat ik ze stond uit te schelden voor vieze slettebak.
EN tot overmaat van ramp kwam ook nog het oude knarretje dat ik toen verzorgde van 25 jaar effe hengstig doen en der dochter Roos, gewoon even wegduwen. ja die vieze ruin wist ook niet meer waar die het had, dus die had een relatie met zowel moeder en dochter hahaha
Als ik er nog aan terugdenk ... ze kan het maar gehad hebben nietwaar ?
Gelukkige paarden zijn het !

Groetjes,

Sabrina

Feyona schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 21:13:


Och het is net als met alle andere opmerkingen .... Waarom doe je niet dit, waarom doe je niet dat ... gewoon laten doen en over je heen laten gaan. Gewoon doen wat je lekker vind met je paardje, en als ze blijven doordrammen ben ik kortaf : 'Verzorg jij jouw paard, ik het mijne'.

Groetjes,

Sabrina

Monique Meijer schreef op donderdag 20 oktober 2005, 15:44:


Hoi Monique, en ook Cili

Daar ben ik het nu eens mee eens. Ik ben ook van de overtuiging dat het dier aangeeft wanneer het klaar is om te sterven en wanneer het echt niet meer kan. Dit zijn dan ook signalen die ik het oog zal houden als het ooit zo ver komt, en de wil van mijn paardjes respecteren. Zo'n beslissing is nooit makkelijk ..... heel zwaar, mag er niet aan denken, want dan schieten de tranen al in mijn ogen ... maar als ik weet dat mijn paardje het aangeeft en niet ik, dan voelt het juister, begrijp je wat ik bedoel.
Maar het gemis blijft, evenals het verdriet.
Soms zijn dieren ziek en lijden ze pijn, maar willen ze nog niet dood en vechten ze der tegen. Dat wil ik niet. Ik wil dat zij het mij aangeven wanneer het zo ver is, want inderdaad wie ben ik om te beslissen over hun leven en dood ?
Verschrikkelijk moeilijk blijf ik het vinden.

Groetjes,

Sabrina

Monique Meijer schreef op maandag 24 oktober 2005, 13:55:


Hoi Monique,

Tja hoffelijkheid is tegenwoordig ver te zoeken. Ofwel minderen ze vaar en passeren ze jeop een aanvaardbare snelheid, ook de meerderheid bij ons. Maar ! Dan moet je bij ons eens trachten te baan over te steken ! Het is een baan waar je 90 km/per uur mag en verderop maar 70. Men rijdt er allemaal minstens 100 km/u, en dan mogen ze je van ver zien wachten met je paard, ze zoefen tegen 100 km per uur voorbij. Daar worden paarden dan weer zenuwachtig van, en terecht. De enkeling die dan toch eens vaart mindert of je in het beste en uiterst zeldzame geval laat oversteken is 9/10 een paardenliefhebber of een paardenmens himself ! Spreek vanuit ervaring. Als ik in de verte de paardjes zien staan wachten, minder ik vaart en laat ze over. Kijk wel of het verantwoord is he, en of er niemand in mijn gat plakt, ben ook niet stom. Ik rijd dan ook niet sneller dan 70 km.u op die baan (daar flitsen ze immers geregeld
En dan ben je op 200 meter gemakkelijk gestopt voor een overstekende ruiter ! Moet je eens horen achter je ! Ze moeten dan 20 seconden wachten en dan gaan ze al in de claxon ! Lach ik lekker mee. Ik ben hoffelijk, en weet hoe stresserend het voor zo'n dier is om moeten wachten op zo'n drukke baan. De ruiters zijn me daar meestens dankbaar voor !
Maar inderdaad hoffelijkheid is inderdaad ver te zoeken, en dan heb ik het nog geeneens over de mountainbikertjs op zondag die denken dat het hele bos en alle aanverwante wegen van hen zijn, geen meter wijken en van achter je komen aangezoeft zonder enige verwittiging. Vroeger gebruikte men nog wel eens een fietsbel. Groot was dan ook mijn jolijt toen Yitta een paar weken terug een knaller van een scheet liet toe een mountainbikertje zomaar vanuit het niets voorbij stak ! Vlak zijn neus in ! hahaha
Net goed !
Heb ik ze geleerd met clickertraining

Nee niet waar, maar wel leuk !

Groetjes,

Sabrina