Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 1 april 2004, 8:08:
>
> Maar wat ik me wel afvroeg nu ik er beter of nadacht; voegt het
> echt iets toe Marianne aan de omgang met je paard, bij wat je nu
> te weten bent gekomen?
>
Hoi Ingrid,
Je vraag is volkomen terecht en ik wil na mijn ‘verbijstering’van gisteren er wel wat meer over zeggen!
Een onderdeel van mijn persoonlijke visie op het samenleven met paarden is dat je zoveel mogelijk het paard zichzelf moeten laten zijn en het dier moet respecteren en begrijpen voor wat hij is. Een wezen met een eigen karakter, instincten en ervaringen. Als mens neem je diezelfde eigenschappen ook mee, met als toegevoegde waarde dat wij kunnen denken, beredeneren en analyseren.
Ik schrijf wel ‘toegevoegde waarde’ maar dat extra wat wij hebben, bóven dieren, kan ook een groot nadeel zijn. Ik zie maar al te vaak dat mensen op allerlei niveaus zichzelf projecteren op een paard, hun eigen dromen, ambities, onzekerheden of angsten vertalen naar hun omgang met het paard of het gedrag van een paard. En dat is vaak het begin van de ‘miscommunicatie’ die een natuurlijke en zinvolle relatie met je paard in de weg kunnen gaan staan.
Om het niet al te zweverig te maken: ik denk dat we het er allemaal wel over eens zijn dat dieren, paarden van ons bepaalde dingen ‘oppikken’ – ik noem mijn teugels wel eens de ‘telefoonlijnen’ waarmee ik signalen doorgeef; mijn gedrag, ontspanning of onrust over bepaalde dingen komen bij het paard haarfijn door en hij zal er altijd op reageren. Als jij bij wijze van spreken doodongelukkig bent maar je probeert, zoals mensen dat zo goed kunnen, dat te maskeren door te doen alsof je erg vrolijk bent “niets aan de hand”, dan vangt een paard door middel van lichaamstaal e.d. toch jouw onderliggende signalen op. Zijn die in tegenstelling met elkaar, dan kan-ie daardoor goed in verwarring raken en hij zal daarop met gedrag gaan reageren wat wij óf niet kunnen verklaren, óf niet meer naar ons eigen gedrag of omgang met het dier kunnen relateren.
Nu is het bepaald niet zo dat ik als ‘Alice in wonderland’ met mijn paarden omga hoor! Ik ben voor een eerlijke en open relatie en ik wil dat het dier waar ik de verantwoordelijkheid op me genomen heeft, het gewoon naar de zin heeft. Mijn ervaring, begrip, intuitie en ‘nuchterheid’ helpen daarbij en dan toch kun je soms tegen dingen aanlopen waarvan je denkt “waarom” en “wat doe ik daar nou aan” ..
In je ‘bewustzijn’ kun je soms blinde vlekken hebben die je ( inderdaad!!) zelf niet ziet of bewust bent en die het welzijn van je paard kunnen hinderen.
Het ‘experiment’ met Nanda was wat mij betreft meer ‘nieuwsgierigheid’ dan wat anders, ook al ben ik met Pauli we degelijk tegen dingen aangelopen die ik nooit eerder met andere paarden heb ervaren. En er zijn echt honderden paarden door mijn handen gegaan, dus mag ik wel zeggen dat ik alles wel zo’n beetje gezien en ervaren heb.
Dat deze vrouw op basis van twee foto’s mij concreet weet te vertellen wat het ‘pijnpunt’ is, zonder dat ik haar iets verteld heb over Pauli of mijzelf, vind ik verbazingwekkend. Dat ik daar verder over kan nadenken en in mijn omgang met het paard kan inspelen, dát is voor mij de toegevoegde waarde.
Ik ben helemaal niet gevoelig voor ‘new age achtige toestanden’ of geneigd mijn paard als een ‘hogere, spirituele geest’ te zien, maar ik neem haar woorden wel mee in mijn bagage! Als je relatie met je paard probleemloos en gezellig is, dan moet je dat vooral zo houden en je moet je ook niet laten ‘aanpraten’ dat je een ‘dieper inzicht’ in je paard of jezelf kunt krijgen. Als je die behoefte niet hebt, dan niet doen en gewoon doorgaan met dat wat je doet.
Wat Nanda mij gezegd heeft was behoorlijk confronterend maar ik sta stevig genoeg in mijn rijlaarzen dat ik er wat mee kan!
Groet, Marianne
Warboel
