Hoi,
Dat dacht Isabella gisteren waarschijnlijk. In eerste instantie had ze niet zoveel zin om mee uit wandelen te gaan, maar toen we eenmaal in het bos waren en er steeds meer mensen, kinderen, paarden, honden en ander vertier te zien waren, werd ze steeds enthousiaster. Ik maakte de fout om haar even te laten grazen, want daarna was het gedaan met de rustige wandeling. Echt zo gek als een deur.

Continu met 4 benen tegelijk omhoog en maar zijwaarts voor me uit dribbelen (he schiet nou eens op vrouwtje). Als ze kon een eetbare struik of graspol bespringen. Bokken, steigeren, galopje aan de hand, alles gooide ze in de strijd om maar te laten merken hoe blij ze was dat de lente eraan kwam.

Hihi. Het had ook grote nadelen, want ik kon haar bijna niet meer baas, dus omgekeerd en al "stuiterend" richting huis gegaan.
Afijn ze werd wat rustiger en ging weer aan het stofzuigeren, maar toen wat kinderen met takken aan het slepen waren, raakte ze weer compleet geflipt van dat geluidje en ging ze weer haal hele toneelspel uitvoeren. Zo kwamen we dus al bokkend en wel bij 1 van die mendoorgangen aan. Ik moest haar echt even kalmeren alvorens ik tussen die palen doorkon (bang op verwondingen).
Staat er aan de andere kant een gezin, bestaande uit een man met zijn vrouw, een klein kind en een klein los hondje. Ik had eindelijk de pony rustig om tussen die palen door de manoevreren, gaat die man ineens boos tekeer tegen mij. Wat ik me in mijn hoofd haalde met dat beest en dat ik gewoon door moest lopen want ze konden er zo niet langs. Nog voordat ik kon antwoorden, wil dat kind naar de pony lopen (zegt PONY) en begint die vrouw hysterisch te gillen tegen dat meisje dat ze NIET naar die wilde pony mocht gaan. Daarop begint dat hondje vreselijk te blaffen, wilde ook komen lopen en werd bijna gewurgd door zijn baas omdat deze hoe dan ook wilde voorkomen dat die "wilde" pony die hond zou vermorzelen. En die vrouw maar gillen.
Nou dat maakte Isabella niet rustiger. Die vond het geluid en gedoe geweldig en veerde heel hoog op en neer met 4 benen.
Pfffff wat een wandeling en wat een hysterisch gezin was dat zeg.

Even later kom ik weer langs wat kinderen. Die vragen netjes of ze mogen aaien en ik waagde het er maar op. En ja hoor; Isabella staat braaf stil, laat zich aanhalen en toen ik weer verder ging ging ze op veilige afstand weer gewoon verder daar waar ze gebleven was (met dribbelen en bokken). Hoezo slimme pony en hoezo blije pony.

Ben wel blij dat het geen rijpaardje is, want zou er echt werkelijk waar niet op durven te rijden als ze zo is.

Groeten,
Ingrid