marjolijn schreef op zaterdag 11 maart 2006, 19:40:


Ik denk dat het belangrijk is in deze discussie dat jullie ook eens bekijken wat voor jullie 'belasting' is. Een zondagse wandeling bij HC is iets heel anders dan een zondagse wandeling hier bij mij thuis bijvoorbeeld. Belg of arabier onder het zadel, geen van beiden heeft moeite met een 10 km staprondje in een doorsnee Nederlands of Belgisch landschap. De verschillen worden pas duidelijk onder zwaardere inspanning. Hoe zwaar?

jose schreef op zaterdag 11 maart 2006, 19:46:

Nu reist bij mij de vraag wat de zin van een rasstandaard is? Wat het bestaansrecht van een ras is?
'Het nieuwe type'???? Sorry hoor, maar wat ís dan een fries? Een typisch fries tuigpaard dat op werkdagen voor licht landbouwwerk en zondags voor de sjees naar de kerk werd gebruikt of een andalusiër met sokken?
Jammer dat de klassieke Fries 'achterhaald' is en er weer een stukje cultureel erfgoed de vergetelheid in is gefokt in het belang van het grote geld.
Als ik het goed begrijp is de Fries dus geen rastypisch paard meer maar een marktgefokt product. Daarmee is de naam 'Fries' in feite niet terecht meer want het heeft zijn oorsprong 'achterhaald'.....

HC
http://users.telenet.be/huertecilla

ElkeW schreef op zaterdag 11 maart 2006, 19:55:

Daar ben ik bij nul al vanuit gegaan Elke: niet van 10 km. wandeltempo.
De topicstarter ging drie keer de bak rond in galop of in galop op een buitenrit met een trekpaard. Dát was het onderwerp: meer dan een stukkie galop met een trekpaard.

Ik ga derhalve uit van een arabier voor de ploeg op zeeuwse kleigrond of een rengalop van een kilometer door een belg onder het zadel.
Een Akhal Te voor een kar met 6 volwassenen of een Noriker door de woestijn.

Als ik hier een doorsnee zondagsrit met Arabella zou rijden op een Noriker is die dood door oververhitting: punt.

Ik heb het bij wandelen ook in dezelfde zin over trektochten over lange afstand. Zeg 40 km/dag een paar weken lang.
De stuwkracht onder het zadel en de verhitting van het paard zijn beiden kritische factoren voor de bepaling van het tempo en de ritroutine. De uitkomst is zo simpel als 1 + 1 of zwart versus wit. Hoe minder een paard verhit raakt van hoog tempo hoe gunstiger voor de stuwkracht en hersteltijd = hoe meer het ras geschikt is voor een lange trektocht.

Als je de stuwkracht als doorslaggevende factor aan zou houden en de rest, dus inclusief de dagafstand, daarbij aan zou passen, dan is het ras ineens irrelevant. Dan kan je wandelen met een Noriker en draf/galop met een Arabier en is het enige verschil hoe ver je komt per dag.
Daarbij geldt dat hoe hoger je de grens voor de stuwkracht stelt hoe lager de gemiddelde druk op het zachte weefsel moet zijn.
Wat het paard zou kúnnen dragen wat kracht betreft is daarbij niet van belang.

HC

Huertecilla schreef op zaterdag 11 maart 2006, 20:00:


Heeft imo ook niks met grote geld te maken maar wel met het verbeteren van je ras. Er is zeker geen erfgoed weg, waarom denk je dat het Friese Stamboek wars is van vreemde invoer van bloed (Arabo-Fries), ondanks dat het voor het terugdringen van de inteelt heel hard nodig is?

Een rasstandaard heeft zeker zin en bestaansrecht, dat er door de tijd heen zwakke punten uitgehaald worden omdat die niet meer passen bij het gebruik, is niet meer dan terecht en het paard heeft om die reden dus bestaansrecht.
De klassieke Fries is zeker niet achterhaald!

Maar het is maar net wat je beeld is van wat de Fries is, en ik merk dat dat beeld bij jou niet correct is, niet lullig bedoeld overigens, maar je beschrijving klopt niet Dus verdiep je daar eens in, als dat je interesse heeft.

Een fries is niet alleen maar tuigpaard en nooit geweest ook!
Een Fries is een zwart showpaard, een adelijk, fier voorkomen met veel behang, met uitzonderlijke draf, galop over het algemeen slecht ontwikkeld.

Even in het kort:
Voor 1915: licht en sjiek koetspaard, veel gronings en gelders bloed, meerdere kleuren
Na 1915: rasomschrijving: geen gelders en gronings bloed meer, alleen maar zwart, kleine witte aftekening aan het hoofd toegestaan. Bekend zijn de draverijen, waarin de Friezen zeer snel waren (sneller dan de voorloper van de tegenwoordige draver).
Bouw werd langzaam iets zwaarder vanwege het werk op het land, en niet licht werk, zwaar werk. Er zijn paarden die de hele dag op het land werkten, na het werk werden ingespannen voor de sjees, 30, 40 km reden naar de plaats van show en vervolgens daar een eerste prijs in de wacht sleepten. Alles op een dag! Oh en de merries hadden vaak ook nog een veulen aan de voet en drachtig van de volgende. Dit zijn niet echt uitzonderingen, dit kwam veel voor: werk en luxe paard in een!
Als je het over ausdauer hebt!
Na 1970: meer ingezet als veelzijdig paard, showpaard, circuspaard en rijpaard.
De stuwkracht is langzamerhand omgebogen naar draagkracht.
Vanwege de inteelt zitten we met veel problemen, maar wat gebleven is is dat de Fries een showpaard bij uitstek is, met behang, met luxe en met spectaculaire draf.
De verbeteringen waar nu op wordt gelet zijn een sterk en snel achterbeen een lang voorbeen en schuin schouder. Dit om de beweging, m.n. de stap en de galop te verbeteren. Als deze kenmerken al niet verankerd zouden zijn in de genen van de voorouders zou het nu ook niet aan het licht komen. Tis gewoon goed om die dingen naar boven te fokken om het tegenwoordige gebruik als recreatie, dressuur, men en tuigpaard te waarborgen. Dat is je bestaansrecht als paard. Ik heb hier hengstenboeken met foto's van alle dekhengsten door de tijd heen en dan zie je dat je niet kunt spreken van een bepaald type Fries. Sommige gaven erg veel luxe en lichte paarden door, andere veel beweging en weer andere hele barokke, zware paarden.

Huertecilla schreef op zaterdag 11 maart 2006, 20:00:


De meeste merken waren altijd al marktgerichte fokproducten (op speciale situaties als op IJsland na, waar niet de opportune selectie van mensen bepalend was maar natuurlijke omstandigheden). Als de markt verandert verdwijnt een product of het past zich aan, toch? In de huidige tijd gaat dat snel....

Ik ben het overigens volledig met je eens, daar niet van.
Wat we de laatste decennia zien, althans in NL, is dat alle clubs hun kaarten zetten op het fokken van "rijtypisch" en "progressief". Dit in tegenstelling tot de historisch hoe dan ook vastgelegde rastypische waarden. Bij de ijslanders is me het ook een doorn in het oog.
De visie die eraan ontbreekt is dat niemand wil inzien dat er, technisch, niets BIJ gefokt kan worden; al die "veredelingen" en "verbeteringen" komen genetisch neer op een verdergaande versmalling van de genenpool.
Het enige mij bekende voorbeeld die dat anders aangepakt hebben is de przewalski fokkerij. Uitgangspunt was overigens ongeveer even droevig als bij de Friezen in de jaren 70, en nmm kun je de prezewalski's niet "wild" noemen.

Groeten, Egon

e m kraak schreef op zaterdag 11 maart 2006, 22:41:


Het jammere is dat er bij de Friezen teveel van alles in gepropt moet worden. En, rijpaard, en barokpaard, en showpaard en beweging en luxe. Je ziet vaak dat een paard of meer naar het tuigtype of meer naar het rijtype neigt. Het grappige is dat je niet kunt zeggen dat alle zware paarden tuigtypisch zijn. Er zijn enkele barokkere types die het zeer goed doen onder het zadel en andersom.
Er gaan stemmen op om twee richtingen te maken: een tuigtype en een dressuurtype, fokken op aanleg dus.
Dat zou praktischer zijn, uitvoerbaarder en het bevordert de verbreding van de genenpool over de langere termijn.

jose schreef op zaterdag 11 maart 2006, 22:53:


Je kunt geen genenpool verbreden anders dan door uitkruizen = definitief einde van geconsolideerd "ras".

groeten, Egon

jose schreef op zaterdag 11 maart 2006, 22:53:


Kun je me uitleggen hoe je terugfokt wat er is uitgefokt? Als de genenpoel zo is uitdunt is het gewoon weg. De genen die verloren zijn gegaan, fok je nooit meer terug.
Weg is weg, en voor altijd.

Esther