Liesbet schreef op donderdag 16 maart 2006, 23:50:
> Natuurlijk bekappen klinkt allemaal wel leuk, maar eerlijk
> gezegd lijkt het me doodeng om zelf aan zijn hoeven te gaan
> frutselen (ik heb ook dat verhaal van die Esther gelezen, en
> daar werd ik erg treurig van). Bovendien ben ik bang dat mijn
> paard helemaal geen geduld heeft om mij mijn gang te laten gaan
> met rasp en mes.
Kan zomaar dat je paard daar geen geduld voor heeft, maar ik zeg altijd op de cursus: maak er iets leuks van. Geef je paard een berg hooi voor zijn neus, en bedenk dat je alle tijd hebt, het hoeft niet vandaag direct af. Ga bijvoorbeeld op dag 1 de oude laag van de zool krabben met de botte achterkant van het mes of hoevenkrabber. Dag twee snijd je wat van de steunsels. Dag drie vijl je wat van de hoefwand. Dag vier maak je de afronding. Als je ondertussen niet echt over de verharde weg rijdt kan dat zo prima.
Daarbij: als de hoeven in een goed model zijn is het echt helemaal niet veel werk hoor, kwestie van wekelijks kijken of je iets kunt doen. De eerste bekapping moet je tóch het beste door iemand met ervaring laten doen, daarna is het een kwestie van bijhouden, en dat stelt niet zoveel voor.
> Het lijkt me niet prettig om de ijzers te
> laten weghalen en vervolgens niet verder te kunnen op de
> ingeslagen weg. Wie kan me overtuigen dat ik het ook kan?
Ik kan je zeggen dat er heel veel mensen zijn die vreseljik zenuwachtig zijn om het zelf te proberen. Uiteindelijk blijkt praktisch iedereen het wel te durven en het zelfs leuk te vinden. Het oefenen op de cursus op de dode hoeven is ook iets wat men enorm behulpzaam vindt. Je ziet dan namelijk dat je echt niet zomaar iets verkeerd doet, zolang je maar steeds blijft kijken. En bij twijfel nooit doorgaan maar juist stoppen en er iemand bijhalen.
> Verder: is (tijdelijk) traditioneel laten bekappen een optie
> als overgangsfase, zodat ik eerst kan bekijken of ijzerloos
> goed bevalt?
Nou nee, juist niet. Het probleem is dat de meeste hoefsmeden bekappen alsof er een ijzer onder moet maar dat ijzer dan niet plaatsen.
Paard moet dan op de hoefwand lopen (de buitenste rand dus), in plaats van op zijn gehele voet. Gevolg is vaak brokkelen, scheuren en gevoeligheid.
> En hoe lang zal mijn paard gevoelig blijven, en
Soms zelfs helemaal niet hoor! Mijn arabische merrie had afschuwelijke voeten, en toch is zij niet overgevoelig geweest (behalve op grindpaden, steentjes enzo), alleen maar door het feit dat ik haar hoeven goed bekapte. Ik weet met zekerheid dat het komt door goed bekappen omdat zij geen stap kon verzetten als ze een ijzer kwijtraakte toen ze nog traditioneel werd bekapt. Ik noem deze merrie omdat zij van mij is, maar ik ken talloze paarden waarbij het op dezelfde manier is gegaan.
> moet hij dan in de wei blijven of kan ik wel voorzichtig met
> hem op pad? Ik kijk uit naar jullie adviezen.
Het beste kun je dan zoveel mogelijk met hem wandelen. Zelfs rijden hoor.
Kijk gewoon of hij gevoelig is, is dat niet zo dan is er sowieso niets aan de hand. Als hij wel gevoelig is laat je hem lopen in de berm enzo, in zijn eigen tempo. Verder is het goed om de hoef voor de rit te bestuderen van de onderzijde en dan na de rit weer goed te kijken naar het verschil (slijtage). In het begin zal het waarschijnlijk snel slijten maar na verloop van tijd stabiliseert dit zich vanzelf. Het wel/niet gevoelig lopen is een goede graadmeter om te weten of je teveel doet of niet.
Ilona
--
let's keep on moving naturally!
Warboel
