Nils Vellinga schreef op zaterdag 10 juni 2006, 22:49:



Waar komen de konikpaarden vandaan? Het meest simpele antwoord is: uit Polen. Maar er is meer over te vertellen. Dik twintig jaar geleden zijn de eerste Koniks in Nederland als natuurbheerders ingeschakeld. Destijds werd gezocht naar een paardensoort die er toe in staat moest zijn om een authentiek (oer-) landschap tot stand te brengen en te onderhouden. Zo'n paard moest zelfredzaam zijn en een gedrag tonen dat dicht bij dat van de oerpaarden (tarpans) ligt.
In Polen waren bij boeren en in een natuurgebied paarden aanwezig die zeer dicht bij deze eigenschappen staan en ook qua afstamming nog dicht bij de tarpan staan. Inmiddels zijn er in Nederland tegen de tweeduizend Koniks in het terreinbeheer van natuurgebieden aanwezig.
Ze krijgen zeer veel ruimte : ca 3 ha/ dier. en kunnen leven in grote natuurlijke groepen die ook heel duidelijk het natuurlijke gedrag van wilde paarden gaan vertonen.
Meer info op www.konikpaarden.nl en in het boek 'M. Markerink: Koniks, wilde paarden in Nederland', Stichting ARK, 2002 (ISBN 907464886x)

Even een paar reacties op dingen die zo her en der verspreid door deze lijn te zien waren.
De leeftijd van de kudde van de kudde in Roosteren: in 1998 zijn de eerste Koniks in Roosteren gekomen. Dat was nog een kleine groep. Het gevolg is dat de kudde in Roosteren (en trouwens de meeste in Nederland) qua leeftijdopbouw aan de jonge kant is.
Het beheer in Roosteren is intensiever dan in de Oostvaardersplassen, een terrein van Staatsbosbeheer. De Oostvaardersplassen is een zo groot gebied dat een beheer als in Roosteren praktisch niet haalbaar is. Staatsbosbeheer laat de kuddes daar nog meer hun gang gaan. De natuur kan gewoon haar gang gaan. Afhankelijk van het weer vallen daar delen droog of zijn juist heel nat. Die dieren hebben magere en vette jaren. Alleen als ze onnodig lijden, grijpen de beheerders in.

Paul

Huertecilla schreef op zaterdag 17 juni 2006, 15:07:


HC,

Uiteraard is het terreinbeheer gericht op een natuurlijk mogelijk verloop van de processen in het gebied. Het gebied Roosteren is echter kleiner en dicht bij de bewoonde wereld; er staan installaties van de waterwinning. De kudde van 60 koniks wordt daar intensiever begeleid dan in de Oostvaardersplassen.
De bemoeienis met de paarden is uiteraard ook in Roosteren onvergelijkbaar minder dan met huispaarden. Het verschil is dus gradueel.

Paul

Spirithorses schreef op donderdag 27 juli 2006, 0:30:


Pien,

Gefeliciteerd met die aankoop. Ik heb zelf goede herinneringen aan de Mc Lellan-zadels (is de eigenlijke type-benaming, Malibaud is slechts één van de zadelmakers die dat type maken). Vorig e zomer heb ik met zo'n zadel een trektocht van een week door Pyreneen gemaakt, zonder ook maar een beetje last van zitvlak, vel of wat dan ook !
Dit jaar heb ik twee dagen bij een Gardian-paardenfokker gereden op een echt Camargue-zadel en meer training achter de kiezen met toch weer eens een doorgesleten kont tot gevolg. Misschien dat dat het gevolg is van de mindere bewegingsvrijheid in zo'n Camargue-zadel.
Ik ben heel benieuwd om weer eens op een Malibaud-zadel te rijden. Maar allereerst een fijne vakantie !!

Paul

Katrien schreef op woensdag 23 augustus 2006, 11:08:

Hoi Katrien,

Ik was gister ook bij de les van Pien, dus ik weet precies wat jij bedoelt. Gelukkig was ik met deze zitlessen al vóór mijn vakantie begonnen (ik heb in het verleden ook vergelijkbare lessen van Pieter Baalbergen gehad). Op vakantie heb ik namelijk nogal wat dagen en uren in het zadel doorgebracht. Daarbij paste ik de houding met het lage stuitje toe. Ik had na al die dagen (zo'n 30 rij-uren) nog al m'n zitvel en geen spatje spierpijn in mijn rug. Mede-reizigers die de schaambeen-zitknobbel houding gebruikten hadden heftige klachten en waren niet in staat nog ook maar één dag langer door te gaan.
In dit soort praktijken werkt het verhaal van Pien dus echt.
Op een tweedaagse excursie door de Camarque ,waar we in de echte Camarque-zadels reden, die de gardians (Franse cowboys) daar gebruiken, was er niet eens een andere zithouding mogelijk. Dat zal wel het gevolg zijn van het feit dat deze mensen continue lange dagen in het zadel maken.

Verder ben ik ook zeer benieuwd naar verdere bijdragen in deze discussie

Paul

Esther schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 16:09:


Ik heb een tijd bij een manege gereden. Toen de lessen me niet meer aanspraken (teveel druk op het bit, stevig aansporen etc.) ben ik regelmatig gaan buitenrijden, veelal met anderen samen, maar ook vaak alleen. Er waren daar geen paarden waar ik een speciale band mee had. Mijn ervaring was dat er maar één paard, een oudere merrie was, waar ik samen de rust mee kon opbouwen om zonder andere paarden buitenritten te maken. Toen ik daar eenmaal achter was heb ik alleen nog met die merrie gereden. Die merrie reageerde ook het beste geringe hulpen en wist zelf haar hoofd overeind te houden zonder aan het bit te gaan hangen.
Inmiddels rijd ik bij Pien en daar gaan we, voor zover ik weet, altijd in groepen naar buiten.

Paul

Ik heb ervaring met twee typen zadels die als camarque-zadel worden aangeduid.
Eén type is het Mc Lellan-zadel, het meest bekend onder naam van één van de producenten: Malibaud (www.malibaud.com). Met dit type zadel heb ik vorig jaar een week in de Pyreneeën een trektocht gemaakt. Momenteel gebruik ik af en toe een dergelijk zadel bij Pien in de les. Het zadel voldeed perfect voor de reis. Het geeft een goede communicatie. Voor dergelijke doeleinden een aanrader !
Een ander type zadel dat de echte Gardian-ruiters in de Camarque gebruiken is minder wijd verbreid. Ik voeg een foto bij. Een dergelijk zadel heb ik afgelopen zomer twee dagen gebruikt op een grote boerderij in de Camarque. Zo’n zadel geeft wat minder bewegingsvrijheid aan de ruiter maar ook een goede communicatie met het paard. Mij beviel dat zadel wat minder vanwege de gedwongen stille zit.