Over het algemeen speen ik vrij laat, zo rond de zesde maand, meestal zo rond half oktober. Dan gaat de winter ongeveer in, moet er bijvoer komen, wat niet al. Het veulen is dan reeds vrij zelfstandig, drinkt nauwelijks nog bij Ma, die is dan meer een wandelend colablikje. Tijdens de eerste 6 maanden loopt het veulen regelmatig mee tijdens de (les-)uren, gewoon gezellig samen naar het bos. Daar begin ik al mee als ze ongeveer 2 weken oud zijn. Zo leren ze mensen kennen, situaties inschatten, stukje van de wereld zien. Niets inspannends en als ze willen drinken wacht de hele groep. Eerst 1 uurtje mee, na een maand misschien 2 keer, per week. Zoals dat ook bij mensenkinderen gaat, de lust om mee te gaan om inkopen te doen of gewoon wat wandelen, verdwijnt al spoedig: "laat mij maar thuis...", waarbij 'thuis' wel een wei is waar nog meerdere paarden achterblijven, ook andere veulens. Vaak zie ik ook dat andere moeders het niet erg vinden als 'Truusje óók blijft mee-eten'... Het veulen staat dus nooit alleen, altijd zijn er tantes bij en broertjes of zusjes. Na verloop van tijd kan moeders wat langer wegblijven, zeg 2 uur. Het feit dat Ma uiteindelijk weer terugkomt, legt reeds het vertrouwen vast dat het wel weer goed komt. Moeders kan nu steeds vaker en steeds langer afwezig zijn, veulen maakt zich geen zorgen en kan bovendien elders mee eten. Zo rond de 6e maand dus zet ik moeders, veulens en een oom appart weg. Nu neem ik eerst één moeder mee, ze komt niet meer terug en ze gaat naar een wei kilometers verderop. Na een paar dagen herhaalt zich dit met de anderen, een oom komt erbij, een moeder vertrekt. Goed, er wordt natuurlijk nog wel droef gehinnikt, vergelijkbaar met de heimwee-traantjes, zowel door veulen als door moeder, maar het ebt weg.
Binnen twee weken is iedereen afgespeend, het drinken bij de moeders was reeds een bijzaak, dus daar zijn geen complicaties. Pas als veulen en moeder een paar maanden later opnieuw bij elkaar komen, ja, dan is er even sprake van hevige teleurstelling, want Ma is nu niet meer verknocht als veulen zou willen. Maar ook daar komt het wel weer overheen.
Aldus heb ik ieder jaar gelukkige veulens, die niet getraumatiseerd zijn bij het afscheid, die reeds gewent zijn mee te wandelen, rustig in het verkeer en mak bij mensen. Wat wil je nog meer?