sandratien schreef op donderdag 17 augustus 2006, 16:16:
> eddy DRUPPEL schreef op donderdag 17 augustus 2006, 0:32:
>
>> Nick Altena schreef op woensdag 16 augustus 2006, 23:24:
>>>>>>> en sabah wil er niet over.
>>> (Knip)
>>> Een beloning zal het paard doen besluiten dat brugje toch over
>>> te gaan....net als op die terugweg ?
> erop heel behoedzaam langs die enge, vervaarlijke beesten
> geleid. Je raadt het al. Nu wil ze daar iedere keer aandacht.
> Even wachten tot het boertje niet in de buurt is en dan gaat
> mijn boze stem weer op. Werkt veel beter dan been geven.
Ah ah,
Nu komen er toch ineens grote verschillen aan het licht hier.
Ik ga totaal anders met mijn paard(en) om.
Da's een ontwikkeling geweest hoor, vroeger deed ik het ook zoals jij hier beschrijft, Sandra:
Als er iets verkeerd gaat dan is het paard daar de schuld van, en moet het 'aangepakt worden'.
En daar denk ik nu heel anders over.
Onder meer na het lezen van de boeken van Hempfling, en na het volgen van twee cursussen bij Pieter Baalbergen (Terra Natura).
Als er een probleem is dan zoek ik de 'schuld' bij mezelf. En werkelijk, het helpt altijd. Durft het paard niet, of schrikt het ergens van, dan ben ik niet rustig genoeg in mezelf. Als ik mijn vertrouwen vergroot en rust in mezelf weet te scheppen, is het probleem meestal direct voorbij.
Nu heb ik wel een Arabier, en dit ras reageert heel gevoelig. Bij mijn Haflinger was het moeilijker. Als die eenmaal opgewonden of angstig was, dan duurde dat even voor het over was (de adrenaline weer uit het bloed was, of zoiets).
Maar het werkte ook bij haar echt wel: als ik rustig in mezelf was, schrok ze nergens van en liep overal langs.
Groet,
Coralie
Warboel
