Coralie van W schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 19:35:


Tja, gewoon elkaar in een heleboel verschillende situaties meemaken. Zij weet wat ze van mij kan verwachten in een bepaalde situatie en ik van haar.
Ik voel aan de spanning in haar lijf en zie aan de houding van haar hoofd of het serieus is of niet. Als het echt is, gaat ze helemaal op in de situatie. Als ze mij wil bewegen om om te keren om naar huis te gaan is ze meer op mijn reactie geconcentreerd. Vrolijk zijn danspasjes en voorwaarts in een stevige draf. Of overgaan in galop terwijl ik ernaast loop en dan stomverbaasd zijn dat ik als leidmerrie haar niet eens bij kan houden.
Bij een wildvreemd paard zou ik het alemaal niet aan kunnen voelen. Maar je leert elkaar kennen in de loop van de tijd.

Coralie van W schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 19:51:


Nee hoor. Je verhaal klopt helemaal als een bus. Maar er zit echt een verschil (bij mijn Bright dan) tussen de momenten dat ze echt bang is of dat er lekker groen gras in de kant staat of dat ze terug naar huis wil. Het onderscheiden, dat is een kunst. De leidmerrie bijt haar groep in de kuiten als ze niet snel genoeg in de richting gaan waar ze ze naar toe wil hebben. Mijn brommen. (ik schreeuw niet hoor) is eigenlijk hetzelfde. Maar ik zou natuurlijk af kunnen stijgen en hetzelfde als de leidmerrie doen. Erachter gaan lopen en haar voor mij uit drijven.

epona schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 22:20:


Ik sluit me helemaal bij je aan Ina.

epona schreef op zondag 20 augustus 2006, 0:47:


Bovendien, en in mijn ogen niet geheel onbelangrijk. Leer je het paard om met enge dingen om te gaan. Daar wordt het op den duur ook rustiger van en het heeft over het algemeen minder last van stress.

Idunn schreef op zondag 20 augustus 2006, 13:27:


Die snap ik niet. Wat heb ik al twee keer gschreven? En dat van die leidmerrie had ik uit een boekje. Konikpaarden geloof is. Of bedoel je dat niet?