Isabel van der Made schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 0:08:


Handig, zo'n wandelende medische encyclopedie! Oh, dus zonder Heliobacter dus ook wel...... weer wat geleerd....

Nog steeds safergrass lezen...

Bedankt!

marjolijn schreef op vrijdag 25 augustus 2006, 22:29:


Zulke verhalen zo 's morgens vroeg zijn geweldig voor mijn motivatie om vandaag, zo mogelijk nog overtuigder, 10 mensen tijdens de cursus meer inzicht in paardenvoeten te geven.
'N goeie Marjolijn!

Piet schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 6:37:


Een verhaal van een proefdier. Zo werkt wetenschap. Ik kan een gevoel van misselijkheid niet onderdrukken bij het lezen van het ondraaglijke lijden waaraan het comité deze pony heeft blootgesteld. Achteraf is alles goed gekomen (anders publiceer je zo'n verhaal ook niet), maar de prijs die ervoor betaald is, vind ik eigenlijk onacceptabel hoog.

Christel Provaas schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:50:


Ik denk dat het proefdierstadium wel achter de rug is. Vergeet niet dat bv Strasser al 25 jaar bezig is met doodzieke paarden te genezen.
Ga je een dier afmaken of slachten terwijl je weet dat genezing mogelijk is?
Het is een puur ethische vraag: hoeveel pijn is leven waard.
Wat kan ik doen om die pijn te verlichten?
Al wist ik van te voren dat ik mijn paard bv een half jaar onder de dope zou moeten houden dan zou ik zeer zeker aan zijn beter worden werken.

Maar eigenlijk had mijn berichtje een andere strekking.
Mensen meer inzicht in paardenvoeten geven kan voorkomen dat het zover komt! Want daar moeten we heen, toch?
Piet

Piet schreef op zondag 27 augustus 2006, 11:24:


En dat de hoeven dus niet losstaan van de rest van het lichaam , dacht ik...

Ik heb het gisteravond proberen te lezen , heb er over gedroomt.
Ik weet niet wat ik zou doen in zoon geval , maar het is zeker iets waar je niet alleen voor kunt staan , dat is ook de redding geweest voor dit paard.

Gr Esther

De schrijver van dit verhaal twijfelt anders regelmatig aan wat ze moet doen aan de hoeven, of ze niet al eerder de teen terug had moeten nemen, of ze niet al eerder de hoeven korter had moeten maken met het (zichbare)hoefbeen als referentie. Hoewel het resultaat geweldig is, vind ik de weg daarnaartoe alles behalve geweldig.


Voor mij niet zoveel. Ze hebben het niet over een weekje ofzo. Het dier heeft tijden niet eens kunnen staan. Alle vier de voeten waren extreem pijnlijk voor het dier. Maagzweren ontstaan ook uit stress, pijn geeft stress... Het geeft mij te denken, wáár zijn die maagzweren door ontstaan?
Ook wijzen ze in het begin van het verhaal op een foto waarop het paard een dikke nek, vetopslag bij de schouden en de staart moet hebben als voorbode van. Na de rehabilitatie staat er een foto waar het dier er precies zo opstaat. Ík zie geen overmatige vetopslag op deze foto's en als ik zie wat ik moet zien zitten ze er naderhand nog.


Ik lees dat het dier tijdens de periode dat hij niet kon staan direct extreem zweette en trilde van de pijn als hij het toch deed. Óf ze hebben geen pijnmedicatie gebruikt, of dat wat ze gebruikt hebben was zwaar onvoldoende. En nogmaals, dat duurde niet een paar dagen, maar heel erg lang.

Dat absoluut! Voorkomen is beter dan genezen. En met bovenstaande kritiek wil ik natuurlijk bekappen of strasseren ook niet naar beneden halen. Dit is een extreem geval en daar valt niet zo makkelijk over te oordelen.

Groetjes Karin

Christel Provaas schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:50:

Oké. Kan. Weet ik niet.
Volgens mij hebben ze ook regelmatig getwijfeld of ze door moesten gaan of het dier uit zijn lijden moesten verlossen?

En wat ik wel weet is dat het eigenlijk altijd DE vraag is. Iedere keer opnieuw. Hoever ga je? Wat is liefde? Wat is lijden? Hoe gaat het aflopen? Is het het waard? Voor wie?

Niet alleen met dieren, ook bij mijn mensennichtje dat na een buitengemeen kindonvriendelijke transplantatie en isolatieperiode uiteindelijk toch stierf. De rest van hun leven vragen haar ouders zich af hoe het anders had kunnen lopen....
In alle realiteit, ook ZIJ was een proefdier. Kinderen na haar zullen in hun behandeling haar statistische gegevens weer meegerekend krijgen.

De prijs voor Druid is hoog geweest, dat ben ik met je eens, maar als dit dier nog 10 gelukkige gezonde jaren kan leven, bij mensen die haar onder fijne omstandigheden houden, dan vind ik het dat wel waard geweest. Was het mijn paard geweest en had ik zulke goede hulp gehad die mij op dit pad gehouden hadden had ik het denk ik ook gedaan. Met alle twijfels en zorgen die daarbij horen.

Want achteraf... altijd achteraf weet je pas of het goed was wat je deed. En of je blij en gelukkig daarmee kan zijn, of je klote gaat voelen a.g.v. een knagend schuldgevoel. ("Had ik nu maar......")