Wil schreef op woensdag 30 augustus 2006, 20:57:


Je hebt hier alleen over wedstrijd sport denk ik, anders ...
kan ik haast niet geloven dat jij dit schreef Wil, hoezo mag een paard niet zelf terugvallen van snelheid? Mag hij dan ook niet zelf versnellen als hij daar zin in heeft? Waar blijft de samenwerking dan, als het paard niets in te brengen heeft qwa tempo?

Jur mag altijd zelf zijn tempo mede bepalen, zowel sneller als langzamer, ik vraag wel natuurlijk maar ik eis niet. En dat bevalt ons beide prima, ik heb geen wedstrijd ambities maar kan toch leuk rijden in alle gangen.

Michiel

Els Kleverlaan schreef op woensdag 30 augustus 2006, 21:49:

KNIP

Epona schreef:
Sorry hoor Eddy dat ik inbreek in de discussie maar er moet me

Ja, op een gegeven moment kennen ze de route. En dan moet je oppassen dat je niet altijd een bepaald stuk galoppeert.... Want dan 'hoort' het kennelijk bij dat pad.
Zo is 1 van onze Quarters volkomen verziekt! Altijd op de lange, rechte zandpaden voluit in galop, zo hard als dat ze maar wilde. En altijd KWPN'ers erbij.... dus werd het een racepartij.... Dit gebeurde bij haar vorige eigenaar, op de Veluwe....
Nu, ik kwam er wel achter toen ik hier een 4-km zandpad opdraaide... Nog nooit zo'n stuiterparade op een kruising meegemaakt! Steil overeind toen ik niet toegaf! Er is bij mij 1 gouden regel: we gaan pas galopperen als IK het zeg en ook pas als we rustig zijn.... Wil je geloven dat we meer dan 1 km. in de achteruit zijn gegaan?
Zo krijg je ook een getrainde achterhand!
En dan omdraaien, 5 passen normaal stappen, een flinke grom onder je en het uitslaan van een voorbeen, pisnijdig! Ophouding, loslaten en weer 5 goede passen.... grom, etc.etc. We noemden haar Miss Piggy. Ze heeft het werkelijk nooit opgegeven.
Altijd dribbelen en grommen.... Die wilde gewoon alleen maar hard. We hebben beiden dus nooit gewonnen. Ik ben op de hei weleens afgestapt. Ik was zoooooo kwaad dat ik dacht: voordat ik écht ga meppen zal ik tot minstens 100 tellen! )
Heb ik ook gedaan.... En daarna had ik nog steeds KILL neigingen.... maar kon me wel beheersen.... We zijn daarmee gaan fokken, het was trouwens een schat van een paard. Maar niet met rijden en zeker geen beginnersliefje.... Haar vader is de bekende hengst Peppy San.... en ik noem hem nog steeds Peppy Sambal!
Cooking Hot. Ze kreeg eens een veulen en dat heb ik meteen Chilli Pepper genoemd )

Ik vraag me serieus weleens af wat moeilijker is: een heel voorwaarts paard bij je houden... of een 'sloompie' voorwaarts )

Wil.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 30 augustus 2006, 14:10:


Jajajaja je snapt em, dus wat gebeurt er....paard plat door de bocht!!!! kan ie niet aanspringen, tenminste met veel meer moeite of verkeerd. en tussen ons gezegd en gezwegen idd er zijn 'mooie' trainers te kust en te keur in westernland
Ina

Michiel schreef op woensdag 30 augustus 2006, 22:12:


En de allerlaatste persoon in deze heeeeeele groooooooote wereld die wedstrijden zal gaan rijden..... ben ik dus Michiel! Tuurlijk mag mijn paard zelf heel vaak zijn tempo bepalen. Sterker nog... vaak let ik er niet eens op. Maar een basistempo, b.v. een stap, moet wel een regelmatig basistempo zijn. En niet... snel stappen want ik zie ergens iets interessants.... langzaam stappen omdat daar 20 merries lopen te keten... etc.etc. Het grondtempo moet hetzelfde zijn. Het was m.i. meer bedoeld als een trainingsmethode om iets aan een paard te leren....
Chaser heeft wel de neiging om te slenteren hoor! Dreutelen..... Zeker als ie last heeft van z'n ekzeem.... dan heeft ie niet zo'n haast. Kom ik wel achter als we richting HUUS gaan! Want dan kunnen we wel hard...

Het punt is dat ie dan ook z'n achterhand niet gebruikt.... En die wil ik er toch weleens onder hebben....
Soms zit ik op een pad van 4 km. op de hei... En dan ben ik weleens zowel links- als rechts in galop aan het aanspringen... Ik bedoel: toch niemand die mij daar ziet...
Of wijken voor de kuit in galop. Dus links- of rechtswijken... laten we zeggen dat we weleens zigzaggen.... (volgens mij ben ik dan aan het dressuren, op een Endurancezadel en ook nog in cowboyoutfit.... met bodywarmer: rijjijijvervrij, en zilverkleurige moonboots onder m'n chaps - lust je nog peultjes?)

Op dat moment ben ik weliswaar aan het buitenrijden, maar toch aan het trainen... En dan mag hij niet zomaar uit zijn galop vallen.... Want dat heb ik niet gevraagd! Als je dit toestaat kweek je wel paarden die kunnen denken: bekijk het even.... gras aan de overkant ziet er interessanter uit!
Er zit wel verschil in een recreatieve slenterpartij en een ritje waarin hij zelf z'n route en tempo kan bepalen... of dat ik met 'iets' bezig ben!
Nee, hij mag echt niet altijd alles maar zelf bepalen. En ik heb het dus niet over wedstrijdsport.
Moet trouwens wel toegeven dat mijn 'trainingen' steeds minder worden en beiden hebben we een broertje dood aan de rijbak.... Slingeren rond bomen is trouwens ook een leuke training, en scheelt vervelend bakwerk....

Wil.

Michiel schreef op woensdag 30 augustus 2006, 22:12:


o jee michiel ik ben bang dat ik toch ook echt wel bepaal, tenminste waar het een eis betreft van het paard, het gaat meer om de manier waar op een verzoek denk ik over na en honoreer ik ook meestal maar een eis, nu ga ik stoppen want daar ga ik gras eten (sorry hoor mensen antromorphen maakt het voor mij gemakkelijker te beschrijven welk gedrag ik precies bedoel, ik denk dat paard dit niet bewust beredeneerd ) die willig ik nooit in.
Ina

Wil schreef op woensdag 30 augustus 2006, 22:29:


Oh gelukkig maar,


Ieder zijn voorkeur niets mis mee, maar dit versnellen en langzamer gaan als reactie op de omgeving vindt ik nu net het leukste van paard rijden. En inderdaad Ina niet bij gras happen zowiezo niet bij alles wat Jur af wil dwingen, dat gaat nooit en te never door.

Jur voldoet bijna altijd aan wat ik aan hem vraag, en omgekeerd dus ook, voldoe ik aan wat hij wil. Zowel met mijn hond als bij Jur is het voldoen aan elkaars tempo en richting de oorzaak van hun vlotte gehoorzaamheid. Mijn hond is ook echt veel vlotter en met meer passie mijn verzoeken op gaan volgen, sinds ik dit veranderd heb tjdens het uitlaten. Ik gehoorzaam ook vlot aan hun, zo simpel is het.


Snap ik, soms zijn er momenten dat je meer vraagt, wil hij terugvallen ... vraag je direct of hij door wil blijven gaan. Dat doet Jur dan ook, alleen buit ik dit niet uit en hou rekening met zijn verzoeken. We hebben ook nog niet zo'n lange relatie als jij met je paard en veel is nog in ontwikkeling. Meer vragen dan hij leuk vind, daar ben ik spaarzaam mee, behalve met de uitdagende routes die we vaak nemen en die op het randje van zijn kunnen liggen.

Michiel

Michiel schreef op woensdag 30 augustus 2006, 23:24:


Da's waar. Zomerekzeem is geen beletsel om te gaan rijden. Maar ik hou er wel, onbewust denk ik, rekening mee dat ie minder in z'n vel zit en energie nodig heeft om dat te bestrijden.... Als hij terugvalt moet hij wel terug naar het gevraagde tempo... maar het is inderdaad zo dat ik dan al vrij snel beloon door te ontspannen en tempo terug te nemen... Het zijn ook maar momentopnames, ik begin nooit aan een buitenrit dat ik van te voren al een heel scenario heb klaarliggen. Nee hoor, zo werkt het niet.
Ook een wisselwerking.... als hij niet zo 'loperig' is... ben ik het meestal ook niet.
Wat zal ik hem extra belasten of storen als hij al zo'n last heeft? Dan neem je al snel gas terug. Ik buit het zeker niet uit, eerder zal ik misschien toch te toegeeflijk zijn.
Daarom wordt ie dan ook weer dik.... omdat je met extreme hitte en ook met een hoge vliegendruk, niet gaat rijden. Want je wilt het hem niet extra aandoen.
Dus ga je in de avonduren, als het ietsje koeler is. En vaak dan maar een buurtrondje... zodat ie wel afleiding en beweging heeft, maar niet een grote inspanning moet leveren...
Als je een paard lang hebt, ga je bijna z'n gedachtes lezen, je voelt het gewoon aan.
Als Chaser iets laat merken, dan is het echt heel erg. Want ik weet dat hij geen piepert is.....
Met Catcher heb ik die band nog lang niet.... we moeten elkaar nog helemaal leren kennen....

Wil.

Michiel schreef op woensdag 30 augustus 2006, 23:24:


nu niet schrikken hoor Michiel maar, hoewel ik graag wilde winnen op wedstrijden was ik ook erg tevreden dat we bovengemiddeld gereden hadden, voor ons doen, en geen prijs hadden.
Voor mij waren wedstrijden vooral graadmeters voor wat ik getrained had. Vooral in de trail, daar ging het vnl om zonder het raken van de hindernissen een leuke set gekke obstakels uit te puzzelen.Let wel met losse teugeltjes. Dus minder de smaak van de jury. Ik weet dat er veel excessen kunnen zijn op wedstrijden en dat het ook veel eigenbelang is maar ik vond het ook leuk om onder een andere spanning/omgeving te werken met mijn paard, waar ik overigens ook zeker van weet dat zij ook genoot (moederliefde is groot,maar zij kon rustig haar veulen horen hinniken terwijl ze aan het werk in de wedstrijd was) Ik vind nog steeds mensen die met alle aandacht en rekenschap voor het paard op een hele natuurlijke manier met dikke wintervacht verschijnen op wedstrijd,en daar hun ding doen zonder overdreven te doen met allerlei dingetjes en kleurtjes. Hoewel ik heeeel veel toestanden op wedstrijd niet goedkeur is het nu ook weer niet living hell for horses all the time. Dat vind ik een beetje te zwart wit, ik vind mezelf dan ook niet een"die hard"natural, maar ook weer niet een ego wedstrijd ruiter met hoogfreqeunt pennygedrag.
Ik heb aan de andere kant weer een abnormale jeugd gehad die zeker ook van invloed is geweest op paarderelaties en mensenrelaties. ben gewoon een beetje vreemd maar wel lek......!
Ina

Wil schreef op woensdag 30 augustus 2006, 20:57:

Denk dat je me verkeerd heb begrepen Wil , dat is net waar ik voor waarschuw . Als je de draf of galop periode "te" kort maakt dan valt het paard vanzelf terug in een trager tempo als hij die enkele meters heeft afgelegd.

Michiel schreef op woensdag 30 augustus 2006, 23:24:


Een paard moet toch wel goed luisteren Michiel. Anders is het levensgevaarlijk in het verkeer. Af en toe moet het gewoon weten dat jij absoluut zonder tegenspraak, zonder overleg, de baas bent. En dat moet je oefenen. Als hij op een auto wil springen ben je te laat met leren luisteren. Verder niets dan lof voor je aanpak hoor.

sandratien schreef op donderdag 31 augustus 2006, 9:51:


Waar het in dit item ook om ging is dat het paard een goede overgang maakt. Ik merk aan Froukje heel goed, wanneer ze wil gaan draven. Dat laat ik haar doordat ze op sommige stukken nog wat gevoelig loopt ook zelf bepalen. Maar daarom mag ze nog geen slechte overgang rijden. Niet zo van éérst heel hard stappen en dan draf. Of; héél hard draven en dan in galop vallen. Ze kan een goede overgang op de achterhand maken en dat verwacht ik gewoon van haar. Doet ze het niet, dan neem ik haar terug tot een rustige gang en start opnieuw. Het lijkt mij gewoon belangrijk om je paard goed op de achterhand te laten lopen, of je nu dressuur, western of gewoon recreatief rijdt.
Een wat minder voorwaarts paard heeft de neiging om slecht op je benen te reageren en maar gewoon wat weg te hobbelen. Het steeds opnieuw overgangen rijden werkt hier heel positief op. De fjorden die ik tot nog toe gehad heb, liepen na verloop van tijd allemaal goed voor je been weg, zonder veel druk en vanuit de achterhand. Er zullen vast wel heel veel andere manieren zijn om het je paard aan te leren, maar deze is vrij eenvoudig en ook voor een niet zo heel goede ruiter (waar ik mezelf nog altijd toe reken) toe te passen.

Groetjes, Els.

epona schreef op woensdag 30 augustus 2006, 22:36:


En hoe je ook met hele kleine dingen gelukkig kan zijn.
Vandaag stond mijn slome Apache, de "dikke" van Hempfling, alleen uit op vreten en rust, aan de andere kant van de paddock te slapen. Ik kom naar buiten en ga aan de andere kant van de paddock staan. Apache komt naar mij en gaat naast mij verder dutten. Dat vind ik al tof.
Ik vind dat zelfs super.

Groeten, Marianne

sandratien schreef op donderdag 31 augustus 2006, 9:51:


Mee eens natuurlijk, en "dat moet je oefenen" daar gaat het heel vaak mis. Als ik al de adviezen opgevolgd had van goedbedoelende trainers, ook op NH gebied, dan had ik veel vaker de strijd aan moeten gaan met mijn paarden. Heb ik niet gedaan en de weg gezocht van kalmte en meegaandheid en daarmee alltijd paarden kalm en meegaand gekregen. Omdat ik veiligheid wil, ga ik juist geen strijd aan. (Met de genoemde uitzonderingen van gras eten en niets toestaan wat het paard wil afdwingen.)

Neem nu de gewoonte: "om je paard niet de zin te geven, niet direct tenminste en eerst even door te gaan. Wil hij terugvallen uit draf dan vraag je eerst een stuk verder en dan geef je pas de opdracht tot stap. Wil je paard sneller, doe dat dan niet hou hem even in de zelfde gang en pas dan ga je versnellen". Wat leerd een paard daar van? Hij denkt dat je doof bent denk ik, of dat alles heel langzaam tot je doordringt

Hoe dan ook, strijd en irritatie, dat krijg je daar mee, als dit je vaste gewoonte is. Kijk voor zo af en toe is het geen probleem, (daar schrijft Wil ook over) dan heb je gewoon een andere mening en vraag je om door te gaan. Je paard zal daar geen probleem mee hebben. Is het negeren van je paard zijn wensen je gewoonte, dan vraag je slavernij en bijna elk paard zal zich daar zijn hele leven tegen willen verzetten. Zo simpel is dat. Oefenen om veilig te kunen rijden begint met kalmte in de relatie en daarna is het alleen maar gewenning aan alle prikkels die je tegen kunt komen.

Michiel

Marianne Sychold schreef op donderdag 31 augustus 2006, 20:40:


Zomaar naar jou toekomen "zonder snoepbeloning" wil inderdaad iets zeggen .

Michiel schreef op donderdag 31 augustus 2006, 22:26:


Negeren van je paard zijn wensen = slavernij , daar ben ik niet mee akkoord de rest kan ik mee leven !