Hmmm, dit wou ik net schrijven maar jij was me voor....
Pien

Huertecilla schreef :


Bij mij is het een andere situatie want Peyo is nog niet mee naar buiten geweest. Niet dat ik dat niet wil, maar zij zou naar haar vorige eigenaar teruggaan, weet je nog?! en dus wilde ik geen risico's nemen met het landbouwverkeer en het landbouwgif, want de boeren hier strooien dat het een lieve lust is.
Dus bleef Peyo thuis als mama mee gaat op buitenritten. Dat gaat nu ongetwijfeld veranderen nu Marlies haar gekocht heeft en ze gewoon hier blijft, maar feit is dat Payo het nog niet gewend is en ik haar dus niet ga blootstellen aan een lange wandeling over de beton ineens, snap je mijn punt? Kwestie van opbouwen.

Jij zit in de middle of nowhere - wij niet, ook al zitten we in een buitengebied, het is hier veel bevolkter.
Ik kan weer zeggen dat Peyo zonder te mekkeren thuis blijft als mama een paar uur weg is.

Voor de rest ben ik het hartstikke met je eens!!!!

Groet, Pien

Ans, paarden kunnen heel erg 'eigen' zijn in het laten zien van hun emoties. Bij mijn paarden onderling is daar veel verschil in.

BD kan zwaar beledigd reageren wanneer ik niet háár maar Mazir buiten rijd, ze blijft dan de hele tijd voor het hek op en neer draven, is druk en schreeuwerig, terwijl ze met Mazir niks heeft, en ze keert zich van mij af wanneer ik terugben en haar mijn verontschuldigende aandacht wil geven. Wanneer zoals gisteren een ander haar gereden heeft 'straft' ze mij door de dag erna voor mij niet te willen werken, zoals vandaag, waardoor ik me lekker schuldig kan voelen. Tuurlijk weet ik heel zeker dat ze dat niet bewust doet, maar ze straalt iets uit alhoewel ik me ook zeer zeker realiseer dat dat ook míjn schuldige gedachten kunnen zijn. Wat het ook is; het zegt iets over mijn verbond met haar en haar verbond met mij en als ik héél eerlijk ben vind ik het geeneens erg.

Want ik ben gewoon van haar en dat zal ik weten ook!

Wat het ook is, mijn lichaamstaal of de hare, míjn emotie of de hare, het doet er niet toe, het ís er en ik moet er telkens weer wat mee want ik kan en wil het niet negeren.

Er zijn ook paarden die niet veel laten merken, die niet verwijtend zullen kijken, of jij als mens pikt dat niet op, hoewel het er misschien wel is.
Zo merk ik niet aan Izzy of ze haar koudbloedmaatjes die pas verkocht zijn mist en ik vind dat best moeilijk. Vanuit je denken als mens blijft het moeilijk te zien of je paard gelukkig is, want wat is geluk voor een paard?! Net zoals ik het moeilijk vind Bombita te peilen, omdat ze zo nors kan zijn. Maar als ik dan met haar werk en haar vanuit haar ooghoeken naar me zie kijken weet ik drommels goed dat zij mij in de peiling heeft en wanneer ik contact met haar maak hoor ik telkens weer van de rijder dat zij naar me toe wil trekken, dus er is wel degelijk een heleboel tussen ons, ook al zal zij dat niet snel laten merken. Wanneer ik haar tussen haar oren kriebel verzacht haar blik, maar ze zal zich niet snel aan mij overgeven. Aan Evy weer wel; die kan alles met haar doen.

Ik heb paarden waar ik alles mee kan doen, ik heb ook paarden waarmee ik niet moet 'werken' wanneer ik niet goed in mijn vel zit, moe, gehaast of sjaggerijing ben. Mazir is daar één van, feilloos in staat je zwakke plekken te ontdekken, je precies te laten zien waar je staat die dag en da's wel eens confronterend waarbij niet hij, maar ík degene ben die zich moet omdraaien en hopen-op-morgen-beter.

Aan de andere kant; toen Winner een paar maanden geleden erg ziek in de kliniek was en het erg onzeker was of hij het ging overleven, wie was er toen ik midden in de nacht overstuur en huilerig bij mijn paarden wilde zijn ? Niet mijn geliefde BD, die loopt (letterlijk) weg van dat emo gedoe, maar het was Mazir die heel zacht zijn neus tegen mijn been aanduwde en daar minutenlang doodstil met zijn hoofd omlaag geleund bleef staan zonder een beweging te maken en er ging zo'n troost en zachtheid van hem uit.....

Het hebben van een paard blijft voor ieder van ons een enorm leerproces, ook de mensen die al jaren met paarden omgaan.
Nooit zul je 100 % weten of je het goed doet, vaak zul je achteraf zeggen dat je het misschien toch anders had moeten doen, maar bedenk je dat je op dát moment het beste voor je paard wilde en van daaruit je keuzes gemaakt hebt.
Als je maar van jezelf weet dat je het vanuit een zuiver hart gedaan hebt.

Ik wens je sterkte, ben een beetje bezorgd dat je nu op en neer geslingerd wordt tussen hoop en vrees (werken of niet), nét nu je een beslissing had genomen om Tempête met pensioen te sturen.
Van een afstand kan ik niet beoordelen hoe het met haar gaat, wél lees ik in jouw berichten dat je het áller allerbeste voor haar wilt.
En de oplossing ligt dichterbij dan je nu zou denken, dat weet ik wel zeker.

Groet, Pien