eddy DRUPPEL schreef op woensdag 8 november 2006, 17:35:
>
> Peter , ik kan het niet met je oneens zijn maar de cijfers in
> klinieken zeggen het tegendeel. Bovendien is vaardigheid en
> vaardigheid twee / Vele jumpingruiters of dressuurruiters doen
> kaka in hun broek als ze mee naar Spanje het terrein in gaan.
Nee Eddy, de cijfers zeggen alles over voorbereiding, vaardigheid en vertrouwen.
Ik vergelijk verder geen appels met peren van anderen doch 1 op 1 tussen enduro-competitie (terreinmotorfiets) en paardrijden door dezelfde omgeving van mezelf.
Zowel bij het een als bij het ander heb ik als laaglander nieuwe vaardigheden moeten ontwikkelen. Ben zowel bij het een als het ander HEEL, tot zo maar een handvol keren per rit, vaak gevallen. Gebroken onderdelen, sappige verhalen met bloederige details door de rijmaten waar je hartelijk om kan lachen, maar gelukkig telkens weer opstaan na het vallen dus veel geleerd.
Ik ben na tig jaar racen op alles met wielen paard gaan rijden en doe het met een Man-from-Snowy-River-afdaling relatief rustig aan.
Geloof me Eddy, zelfs een nachtelijk galopcross door de ruige bergen hier is ontspannend vergeken bij eenzelfde rit overdag op een motorfiets. Het paard loopt en denkt zelf. Dat moet je het echter NIET afleren en WEL laten doen. V, V & V.....
Ik DOE het en hoor-leer HEEL graag van mensen met meer ervaring op dit gebied. Er is nog, altijd, HEEL veel te leren en dat is met ervaren hulp makkelijker dan je eigen leergeld in blutsen te betalen.
Over vallen trouwens. Vallen van een paard is echt een lachertje vergeleken bij de kledders die je met een motorfiets maakt. Wat bij vallen van fundamenteel belang is dat je weet HOE. Leer vallen. Scheelt meer dan een bodyprotector. Wederom ruim persoonlijke ervaring. Natuurlijk kan je die bepantsering nog steeds aan trekken, doe ik soms ook Heb zelfs een SuperMotard-broek die ik soms als rijbroek inzet), maar dat is allemaal passieve veiligheid. Valtechniek is actieve veiligheid en VEEL doeltreffender.
HC