Ik heb hier al eens verteld van het succes van
bitloos rijden van een vriendin van me en haar paardje
Even samenvatten, want gisteren weer een droorbraak gekend!
Mijn paard, Queenie en dat van Isolde (mijn beste vriendin) Maia, staan in februari 2 j samen op de wei. Tot september 2006 hebben ze samen met nog twee andere paarden op een wei gestaan, 14 km van ons vandaan.
Sinds augustus staan de twee paardjes op mijn wei, aan mijn huis, of 600m verder van mijn huis. Voordeel: alles + geen omstaanders die ons bekritiseren op het "veel te lax omgaan met onze paarden, en cowboygedoe" zodat we met onze paarden kunnen omgaan zoals wij aanvoelen dat het moet en ons niet moeten frusteren in de neerbuigende blikken.
Maia is altijd een heethoofd geweest; van het begin al dat Isolde haar had. Een zeer zelfzekere ruiter kon met haar rijden, maar allesbehalve ontspannend! Steeds schrikken, hoofd omhoog, niet te stoppen. Isolde is een heel lief meisje dat niet de zelfzekerheid heeft om Maia zo te rijden (ik ook al niet
), en bovendien het verstand heeft dat zo rijden niet dé manier is. Zo kwam het dat Isolde een jaar niet gereden heeft en de laatste maanden zelfs niet meer dierf (dorst voor de ollanders
) op haar paard zitten.
Zoveel tijd later nam ze toch weer lessen en het ging al behoorlijk beter: een keer heeft ze zelf gegalloppeerd in de wei. Maar Maia bleef het heethoofdje. Van een ontspannende buitenrit was geen sprake! Isolde had eerst nog heel veel vertrouwen te winnen in een safe omgeving; sterk begrenst.
Op een dag (lijkt een sprookje, loopt af als een sprookje
) reed ik
bitloos en daagde ik Isolde uit om het ook eens te proberen. Zoals vele reactie die ik dan krijg: ben je zot, toch niet met Maia, die houd je nog niet mét bit. Nu moet je weten dat Isolde een heel paardvriendelijke madamme is die er alles voor over heeft om haar paard het zo aangenaam mogelijk te maken; dus alleen dààrom probeerde ze het. Resultaat was dan ook verbluffend: de eerste minuten strubbelde Maia een beetje omdat ze nog moest voelen wat de bedoeling nou weer was, en zocht ze het bit op met haar lippen.
Ze werd steeds ontspannender en Isolde besloot te investeren in een
bitloos hoofdstel, hetgeen ze ondertussen gedaan heeft.
Was hiermee enige hoop geboren voor Maia?
Sinds de paardjes hier bij mij staan op de wei kunnen we helemaal op ons gemak doen waar we ons goed bij voelen; met zoveel geduld als nodig, in een rustige omgeving zonder veel verkeer en mooie (verharde) wandelmogelijkheden.
Het
bitloos rijden ging alsmaar beter en het vertrouwen van Maia in isolde en van Isolde in maia groeide zienderogen. Enkele weken geleden besloten we het op een stapwandeling te wagen, alleen maar de straat heen en weer aflopen. Ging heel goed: Maia en Queenie waren heel opgewonden (het was ook bijna 2 jaar geleden voor Maia dat ze op straat kwam) maar niettegenstaande heel goed op de hulpen.
Ipv alles ineens te overvragen aan Maia, zijn we gaan opbouwen. Eerst tot achter het hoekje stappen, dan twee straten, dan blokje rond, dan groter blokje rond, enz ... steeds dichtbij de wei zodat isolde de zekerheid had dat ze zonder veel omwegen onmiddellijk terug naar de wei kon; een "noodrem" dus.
Omdat we alles zo kalm aan deden bleef het merkwaardig heel goed gaan. maia haar heethoofd werd warm, en schrok niet zo heel veel meer.
We waagden ons aan een stukje verder te wandelene, ongeveer een maand geleden. Maar dat was een stapje te vlug. Het was een lange eindeloze weg aan de horizon van meer dan twee km'ers met alleen maar weides rondom; een heuse open vlakte dus. Maia en Queenie werden beetje té opgewonden en stookten elkaar op
In een vlotte draf, bijna galop, zijn we teruggekeerd naar de wei. Queenies adertjes in der neusgaten gesprongen van de opwinding; maar isolde kon Maia tegen alle verwachtingen in (van anderen
) toch op stap houden, een soort trippelstap, weet je wel...
OK, effe stapje terug dan. Ik ondertussen met Queenie en Maia aan de hand (samen met Julie, een ander vriendin) langs die lange weg. Weer grootr alarm maar we gingen er voorbij; flinke yessss
Dan nog een keertje gedaan aan dehand: paarden deden niets meer.
En dan gisteren:
Gisteren ging het heel goed allemaal en Maia zat met zelfvertrouwen maar belangrijk ook vertrouwen in Isolde, zo voelde het!
En uiteindelijk zijn we meer dan anderhalf uur gaan wandelen, stap en draf, met diverse uitdagingen (vrachtwagen 2 meter naast ons, getunde auto die voorbij raasde, rare vrouw die oprit afspoot met tuinslang, windmolentje dat hevig draaide gezien veel wind, plastiek zeilen die opwaaiden, honden, enz enz), langs de lange weg!, en in alle rust en kalmte!
Weet je dat we onze paarden na half uur al moesten aanporren sneller te stappen, dat ze ogenschijnlijk bijna in slaap vielen!!
Dat maia's hoofd omlaag ging alsof ze gras zocht (was het dat ?
)
Dat in draf, Maia heel mooi kalm draafde, zonder te versnellen, oortjes, lippen, hoofd, staart, in rust
EN DAT WE MET Z'N ALLEN ZO BLIJ ZIJN DAT ISOLDE NA 2J WEER EEN WANDELING VAN MEER DAN ANDERHALF UUR HEEFT KUNNEN MAKEN IN ALLE RUST EN ONTSPANNING
Dank u mijnheer
Bitloos!
Warboel
