marianne laenen schreef op maandag 1 januari 2007, 17:24:


Omdat ik vaak 's avonds na mijn werk/stage naar mijn pony moet, moet ik vaak in het donker wandelen. Eerst een stuk langs de weg en daarna rechtsaf een fietspad op tussen de weilanden door. Het is daar echter helemaal niet verlicht, dus blijf ik altijd een beetje in de buurt van een huis wat daar links naast het pad ligt, met nog een sloot ertussen. Wanneer de bewoners van dat huis mij zien, staan ze eerst voor het raam te kijken en daarna laten ze hun 3 rottweilers los, die echt als idioten op me af komen stormen. Ze doen pogingen om over de sloot heen te springen en staan regelmatig met hun voorbenen al in het water. Als de honden al in de tuin zijn voordat ik aankom, is er echter niets aan de hand. Het zullen gerust hele lieve honden zijn maar op het moment dat er eentje naar de overkant komt ga ik niet staan afwachten of ie mij of mijn pony zal bijten of niet. Ik heb altijd een zweep mee, en dus niet voor mijn pony.
Soms erger ik me echt kapot aan honden eigenaren, ze fokken die beesten binnen al flink op en doen vervolgens de deur open, bah! Wat denken ze dat ik kom doen met mijn pony? Ik ben niet eens op hun terrein! Het is echt een kast van een huis met een flink stuk land er omheen, twee dure auto's staan er. De eerste paar keren dat ik daar liep ging die man meteen zijn auto's in de garage zetten. Ja hoor, ik neem altijd mijn pony mee als ik auto's kom stelen..

Nog zo'n voorbeeld; ik ben buiten aan het rijden met een vriendin en onze twee paardjes. Plotseling stormen er twee grote honden op ons af, in een gebied waar wel een hondenuitlaatterrein is, maar ze niet los mogen. Ik vraag vriendelijk aan de eigenaren of ze hun honden terug willen roepen. "Ben je bang ofzo?" lachen ze (twee van die macho kerels). Ze roepen één keer zachtjes en zeggen dan "Nee ze luisteren niet, hahaha". Ik: "Nee ik ben niet bang, maar als mijn paard een trap tegen hun hoofd geeft staan ze waarschijnlijk niet meer op". En ineens riepen ze de honden snel bij zich. Konden ze plotseling toch heel goed luisteren.

Gelukkig zijn er vaak ook mensen die bewust hun hond bij zich houden en ze kalmeren wanneer ze beginnen te blaffen, ik bedank er altijd hartelijk voor, ook al is mijn pony aan honden gewend.

Mieke Berry schreef op woensdag 3 januari 2007, 15:48:


Hoi Mieke,

Ik kan goed begrijpen dat je, als je nog niet genoeg vertrouwen in jezelf en je paard hebt, je niet bitloos naar buiten durft. Pien heeft verder al genoeg uitgelegd, maar ik wou mijn ervaring er ook nog even aan toevoegen;

Toen ik mijn pony net had (van een manege) ging het buiten rijden verschrikkelijk (niet stoppen, achteruit de sloot in of de weg op rennen, omdraaien, steigeren) en ik reed haar gewoon met bit. Ik heb toen besloten om heel veel met haar te gaan wandelen voordat ik er weer op ging.
De eerste keer dat ik er weer op ging, ging ik mee met een paardje wat heel rustig was buiten. Sinds die tijd dat het buiten rijden weer goed ging, heb ik de stap naar bitloos genomen, en ik merk geen verschil ten opzichte van mét bit rijden, behalve alle positieve dingen die het met zich mee brengt; ze is vlotter en blijft zelfs beter bij me dan met bit. Ze schudt bijvoorbeeld ook niet meer met haar hoofd, wat ze voorheen wel deed.

Of buiten rijden goed gaat of niet heeft dus helemaal níets met een bit te maken. Tuurlijk kun je er net zolang of zo hard in gaan hangen en zullen sommige paarden daar ook wel op stoppen, maar dat is hopelijk niet wat je wil, dan stoppen ze puur op pijn en niet op vertrouwen.
Nog een voorbeeld: een vriendin van mij rijdt nog steeds mét bit en haar paard is niet meer te houden buiten, zij kan niet eens meer buiten rijden. Het bit maakt daar echt geen verschil in, het zijn andere dingen waar zij aan zal moeten werken voor het buiten rijden weer goed zal gaan.

Ook al denk je bij jezelf, zonder bit naar buiten gaat mij nooit lukken, met de juiste training zul je zien dat het je wél gaat lukken. Neem bijvoorbeeld het aanbod van Conrad aan en kijk eens wat je ervan vindt. Probeer eerst iets anders in plaats van dat je er toch maar een bit in doet. Het is het proberen waard.

En in omgeving Amsterdam als het even kan... Dan hoeft Conrad niet meer zo ver te reizen :)

Spirithorses schreef op donderdag 11 januari 2007, 10:06:



Weeralarm
Waarschuwing ZEER ZWARE WINDSTOTEN: GROTE SCHADE MOGELIJK
Langs de kust staat een zuidwesterstorm, windkracht 9, waarbij voornamelijk in het westen van het land zeer zware windstoten tussen de 100 en 120 km/uur voor kunnen komen. Hierdoor kan grote schade ontstaan. De zeer zware windstoten zijn tot in de loop van de middag mogelijk.

Water van het meer naast mijn huis komt hier al over de kant heen, paarden zijn allemaal binnen gehaald op de pensionstal waar mijn pony staat. Schijnt tot een uur of twee te gaan duren.. ga toch maar niet op de fiets vandaag :)

Ans Jondral schreef op donderdag 11 januari 2007, 10:07:


Bij mij op stal is er iemand die het ook is gaan gebruiken, klacht was dat haar paard inderdaad vooral in het begin van de les erg stijf was, en al helemaal de dag nadat ze flink met hem gewerkt had. Ondanks regelmatig werk, rustig opbouwen en veel in en uitstappen, ze heeft hem ook gemasseerd maar het hielp niet echt. Toen vit E en selenium gaan voeren, en de stijfheid is voorbij, paard vind het ook erg lekker overigens, ruikt een beetje naar poedersuiker. Zij vond het een wondermiddel zei ze. Maar zelf ben ik wat terughoudender met meteen een supplementje erin gooien.

Ik ben er nog lang niet maar ik moet het nu al even kwijt! :)

Misschien herinneren mensen zich mijn verhaal van de dierenkliniek nog wel? ( 'ervaring in dierenkliniek die ik even met jullie wil delen'). Mijn pony die ik niet zelf de trailer in kreeg en die verschrikkelijke arts..
Dat was echt nog maar een glimp van het hele trailer verhaal, Sieta is zelfs met een band om haar nek (koeienband noemen ze dat hier) vastgebonden zodat ze zichzelf zou stikken als ze achteruit zou lopen. Twee mannen aan de andere kant aan het touw, en maar trekken, en van achteren de zweep erop. Sieta ging gewoon zitten, en sprong op het laatste moment met één grote sprong de trailer in.
Ondanks dat is ze met mij de trailer nog een paar keer ingelopen, toen ik haar van de manege ophaalde (als ik hier maar weg mag, dacht ze waarschijnlijk)en een maand later toen ik naar een kliniek moest. Op de weg terug vanaf de kliniek begon de arts al met touwen er achter, fout één. Daarna het verhaal van de man die 'die lastige merrie wel even voor me in zou laden' toen ik op vakantie ging en na 5 minuten al met een bezem in haar stond te prikken.
Aleen als ik haar verdoofde lukte het nog en ook dan had ik vier man nodig om haar er letterlijk in te tillen...

Naar aanleiding van mijn topic over die ervaring in de dierenkliniek kreeg ik een mailtje van Piet, die mij aanraadde om eens contact op te nemen met Conrad. Dat heb ik toen gedaan, en vandaag, mijn derde les, stond Sieta in de trailer!! En het belangrijkste is natuurlijk de manier waarop! (ga, ho, terug, mooi en geen druk opbouwen).

Ik ben nog steeds van slag :) Achteraf denk ik ook, waarom heb ik dit zelf niet kunnen bedenken?? Ik had simpelweg nooit gedacht dat ze zo op zoek zou gaan naar een manier om haar 'mooi' te verdienen, en dat ik de subtiele signalen die ze al die tijd al gaf, zoals zachtjes met haar voet de klep aantikken, alleen maar had moeten belonen. Er zit natuurlijk nog veel meer achter dan dat, dit is een methode die haar enorm in haar waarde laat. Druk opbouwen daar heeft ze een hekel aan, dan gaat ze vrijwel altijd in protest (achteruit lopen, steigeren of aan de grond genageld staan).
Ze heeft een verleden van 10 jaar lang maneges, fokkerijen etc. en is écht mishandeld. Toen ik haar net had was er voor mij werkelijk geen land met haar te bezeilen, als ik alleen al wilde wandelen met haar steigerde ze al tegen me op en sloeg ze me gericht in mijn gezicht. Iedereen die haar kende zei tegen me dat ik haar weg moest doen, dat het een vreselijke agressieve en dominante merrie was, dat je haar de baas moest zijn en meer van dat soort kreten, en het advies was natuurlijk altijd harder slaan en dergelijke.

Vandaag zag ik in het begin haar aarzeling om weer die klep op te lopen, maar omdat Conrad haar weer rustig liet onderzoeken en niet overvraagde en géén druk op bouwde, kwam dat eerste voetje al snel weer en duurde het ook niet lang voor ze weer met vier benen op de klep stond. En maar uitgebreid likken en kauwen, je hoeft niet eens naar haar te kijken want ze maakt er uitgebreide geluiden bij (misschien overdrijft ze alles een beetje omdat ze geleerd heeft dat ik het anders niet opmerk haha).
Op een gegeven moment vroeg Conrad haar met haar voorbenen de trailer in, en met haar achterbenen nog op de klep. Ze deed het en Conrad legde mij iets uit, dus zijn aandacht was even niet bij haar en meteen begon ze met haar hoofd tegen hem aan te schuren (zachtjes) zo van, "Hé, hallo, zie je wel wat ik hier durf??" ze kwam echt haar móói halen haha :) geweldig om te zien. Conrad prees haar de hemel in en toen was het goed.

Daarna moest ik natuurlijk hetzelfde met haar gaan oefenen, en ik was bang dat ze bij mij zou aarzelen, maar in tegendeel, ze deed het super en liep zelfs de trailer helemaal in! En maar knuffelen met me als ik haar beloonde, ik gaf haar een aai en zij poetste mij terug :) Wat een fantastisch paard heb ik toch! (en wat een fantastische trainer en trainingsmethode!, beetje jammer alleen dat ik dat niet zelf heb bedacht :))

Piet schreef op vrijdag 12 januari 2007, 16:34:



Sieta is in haar jaren vóórdat ze van mij was een keer door een brug gezakt, heeft er een flink litteken op haar achterbeen aan over gehouden. Ze heeft veel moeite wanneer de ondergrond van materiaal veranderd, en over enge dingen heenlopen. Met de bruggen die ik tijdens buitenritten tegenkwam ben ik de eerste periode afgestapt en voor haar gaan lopen, dan liep ze met haar neus tegen mijn enkels aan om te kijken of de boel wel sterk genoeg was om op te staan. Later had ze de moed verzameld om er zelf overheen te gaan, dan moest ze nog een meter ofzo en dan raakte ze plotseling in paniek en rende het hele end in haar achteruit terug.

Dat op die klep stan, dat was haar grootste angst. Nu ze het vertrouwen heeft gekregen dat daar niets engs aan is valt die trailer zelf ook wel mee. Ben wel bang voor haar reactie als ik haar voor het eerst vast maak of de stang er voor het eerst weer achter gaat.

Wat me ook altijd opvalt is dat andere paarden vaak nat van het zweet de trailer uitkomen. Zij had dat nooit, alleen de laatste keer toen ik terug kwam van de kliniek, maar dat kan ook van de verdoving zijn, zij gaat altijd enorm zweten van verdovingen.
Wat ze die laatste keer vóórdat Conrad bij me kwam ook deed, was heel rustig staan (toen ik haar eenmaal vast gemaakt had) zolang ik bij haar stond, en onwijs gaan hangen zodra ik de trailer uitstapte. Het liefst zou ik bij haar blijven wanneer we voor het eerst weer gaan rijden.