Hij is natuurlijk nooit weggeweest, maar zijn houding tegenover mij is weer hetzelfde als dat het ooit was. Ik durf dat nu met een redelijk grote zekerheid te schrijven.
De mensen die hem kennen weten dat hij me hem dingen heeft laten leren, die hem geholpen hebben zijn trauma's vanuit zijn vroege jeugd te overwinnen, of in ieder geval toch naar de achtergrond laten verdwijnen.
Toen ik hem kocht heb ik hem getransporteerd vanuit Deventer naar huis, een rit van enkele uren.
De rit zelf was geen probleem, hoewel hij zwaar bezweet aan kwam.
Om hem meer vertrouwd te laten worden met een trailer zijn we later daarmee gaan werken, met tot het gevolg dat Shiny los op mijn verzoek voor -en achteruit de trailer in liep.
Zonder een spoor van angst of nervositeit.
Het was gewoon een stalletje wat een beetje hoog stond.
Inmiddels vonden we clikkeren zo leuk dat hij een prima demonstratiepaard werd, om andere mensen te laten zien wat je met deze manier van trainen kunt bereiken.
Dus nam ik hem regelmatig mee.
Het zweten verminderde eigenlijk niet.
Ik had gehoopt dat hij er wel "overheen" zou groeien.
De eerste waarschuwing kwam in de vorm van een aarzeling bovenop de klep. "Kom, jongen! Doe niet zo raar, we gaan een ritje maken!"
De keer er na, op 5 meter van de trailer staken en eerder achteruit willen dan vooruit.
De onrust/angst voor het rijden was hem toch te groot geworden. Ik zag hem bevriezen en in zichzelf keren, zoals hij kon doen toen ik hem pas had.
Dat....of exploderen,
Het bleef nu bij "nee".
Op dat moment besloot ik dat het jammer maar helaas was en dat Shiny's demo's op locatie verleden tijd waren.
Geen getrailer meer met hem.
Zijn angst was sterker dan ik kon overwinnen met mijn aanpak.
De inmiddels welbekende Conrad van Pruiijssen ontmoet, die onder de indruk van wat we samen konden en hij bood aan te helpen als ik hem meer leerde over clikkeren.
Daartoe moest Shiny eerst "het met goed gevolg reageren op een lichte druk" aangeleerd worden.
Ik heb dat natuurlijk met argusogen gevolgd.
Want tot nu toe was er geen moemenswaardige druk geweest.
Om een lang verhaal kort te maken, Conrad vond hem een van de moeilijkste paarden die hij als trailerspecialist, ooit tegen was gekomen.
Het aantal sessies is dan ook een stuk hoger geworden dan vooraf de bedoeling was.
Inmiddels rent hij de trailer weer in en nu na een aantal keren rijden heeft hij nog niet staan zweten. Geen angst meer dus en een Shiny die nu zelfs gaat staan eten in zijn rijdend stalletje.
Vanaf het moment dat Conrad kwam helpen , was de vrijwillige samenwerking tussen mijn paard en mij echter van de baan.
Niks ! wilde hij meer.
Alsof hij alles ineens was vergeten.
Het enige wat we in die tijd gedaan hebben is bekappen en wandelen.
Dinsdagmiddag kwam hij uit eigen beweging naar me toe en had iets in zijn houding van "zullen we"?
Tot mijn verbazing en blijdschap hebben we zijn hele repertoire afgewerkt, weer zonder touwtje op mijn lichtste gebaren.
Ik kon zien dat hij er helemaal bij was en met veel plezier alles perfect probeerde te doen, zonder ook maar een keer de neiging te hebben om hooi uit de hooikist te gaan staan eten.
Ik voel dat nu zijn spanning voor de trailer weg is.
Dat hij niet meer denkt "straks moet ik weer in dat wiebelhok"
Het maakt hem niet meer uit.
Ik heb genoten.
Het is een heel nuttige tijd geweest.
Er is weer een stukje van de problemen van Shiny opgelost. Ik heb de methode van Conrad van binnen en buiten kunnen bestuderen en hij heeft zijn aanpak op nog wat puntjes kunnen veranderen, nu hij het clikkeren kent.
Van het voorjaar gaan we mijn maatje zadelmak maken. Hij gaat dan richting 5 jaar, het is een kort paardje en ik ga 20 kilo afvallen
en we gaan zien voor welke verassingen hij ons nu weer zal stellen. Ik verheug me er nu al op.
Piet
Warboel
