Het achter overstappen is op harde, niet gladde bodem een belastender oefening dan op gras bijvoorbeeld, waar de hoef makkelijker meedraait. Het is overigens een klassieke oefening aan de hand om het achterbeen onder te laten treden. Bent Branderup en vast allerlei andere klassiekers gebruiken het. Ik gebruik het ook, maar alleen op zandbodem, juist vanwege het kunnen draaien zonder wringen. En pas op het eind van de "training", dan is de synovia dun en de spieren warm. Ook laat ik het paard in deze oefening voorwaarts gaan, dan is de kans op verdraaien minder.

Schouderbinnenwaarts is een oefening, die in de klassieke rijderij nog vóór de galop geleerd wordt. Het is de eerste verzamelende oefening in de dressuur. Van Antoine de Bodt heb ik gezien -en ik vind dat logisch- dat je pas schouderbinnenwaarts gaat beoefenen als het paard gelijke druk op twee teugels neemt, maw helemaal recht is. Het risico van over één schouder ontsnappen en daarmee de gelijke aanleuning verstoren is anders te groot. Immers verzameling kan pas met een rechtgericht paard.

Maar er leiden meerdere wegen naar Rome en er is er niet één de beste of de slechtste.

Christel Provaas schreef op zaterdag 27 januari 2007, 13:48:


Het spijt me dit weer eens te moeten interrumperen maar klassiek houdt in: schouderbinnenwaarts zónder teugeldruk!

Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey

e m kraak schreef op zaterdag 27 januari 2007, 14:32:


Egon heeft gelijk .

Druk op de teugel , of het nu van ruiter of paard komt moet eigenlijk zo snel mogelijk vermeden of nooit ingetraind worden . Iets bijkomend maar toch relevant is het volgende . Je stelt , en Antoine doet dit ook , dat een paard dat de teugelaanleuning langs beide zijde met dezelfde druk aanneemt automatisch recht loopt ! Dit klopt ook maar als je je paard nu kan trainen om verzameld te lopen (halve ophouding met onderin gebrachte achterhand) zonder teugelaanleuning (dus met licht doorhangende teugel ) dan heb je ook automatisch een rechtgesteld paard(beide zijden even licht !) Ik denk zelfs dat bitloos hierbij kan helpen omdat vele paarden zich op een of beide kanten van het bit vastzetten om zo tegenteugeldruk te geven wat dan weer de scheefheid in de hand werkt.
Een voorwaarts neerwaarts aanleuning is mooi om je paard rug en lendenen te laten uitstrekken en te relaxeren maar zou ik toch vermijden bij oefeningen waarbij achterhand moet onderin gebracht worden en voorhand licht moet worden . Het ene staat namelijk loodrecht tgo het andere . Een paard kan zijn voorhand niet licht maken als er sprake is van teugelaanleuning en dus druk naar voor/beneden . Het naar beneden rijden van een paard tijdens de "klassieke" dressuurlessen (zie ook de foto's vanTanya) vraagt zowel van ruiter als paard een grotere inspanning om verzameld te rijden ook is het onmogelijk voor het paard om vanuit deze positie zijn achterhand onderin te brengen om zo de grootst mogelijk drive voorwaarts te bevorderen of te behouden . Een bijkomende fenomeen is dat de ruiters die stelselmatig voorwaarts /neerwaarts van hun paard vragen door de loop der trainingen ook meer voorwaarts neerwaarts gaan zitten . Ik begrijp de lesgevers niet die toelaten dat ruiters constant tussen hun oren van hun paarden naar beneden zitten te turen, overhellend naar voor en ondertussen van het paard een ophouding vragen en verzamelde achterhand. Het ene sluit het andere uit .

e m kraak schreef op zaterdag 27 januari 2007, 14:32:


Hoe kom je daar nu bij? Klassiek is met een lichte druk op de teugels.

jose schreef op zaterdag 27 januari 2007, 20:32:


Niet waar . En vervolgens , waarom die druk op teugels ?

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 27 januari 2007, 20:38:


Wel waar, lees eens wat klassieke meesters, Steinbrecht zijn boek is erg toegankelijk.

jose schreef op zaterdag 27 januari 2007, 20:46:


Dit lijkt me duidelijk een semantische verwarring.
Voor we verder langs elkaar OHen, José, hoe noem jij dan Pluvinel, Saunier, De la Guérinière? Klassiek of anders?

Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey