Margot van Lare schreef op woensdag 28 februari 2007, 12:00:


Belangrijkste punt in het artikel van/over de DB vond ik het feit dat het zo moeilijk is te achterhalen wie de eigenaar is. Als je (zoals wij toch allemaal) een goed verhaal hebt en kunt vertellen (wil niet zeggen verdedigen) waarom je paard er zo bijstaat, is toch het belangrijkst om te communiceren op het moment dat het mis zou kunnen gaan!

Daarom denk ik dat het belangrijk is om te zorgen dat er bij het weiland een adres of zelfs telefoonnummer zou moeten hangen waar mensen terecht kunnen als ze iets te melden hebben.
Snap echter ook, dat een telefoonnummer ophangen weer andere problemen geeft: wij werden tot vervelens toe gebeld door potentiele 'verzorg-ponie-meisjes'.....

Ik denk dat je het gewoon zakelijk moet zien: de DB moet ook maar het kaf van het koren kunnen scheiden en dit kan alleen door te informeren/communiceren!

Groeten Bianca

Esther schreef op dinsdag 6 maart 2007, 23:22:


Keuze hebben is ALLES voor mijn paard
Haar stal is ECHT haar huis en haard
Ze heeft een hekel aan regen en nattigheid
het is echt een schattige meid
Ze staat erin te schuilen bij de regen
Maar vooral het kunnen kiezen is haar zegen;
Als het droge weer maar eventjes verschijnt
en de regen met de wolken verdwijnt
is ze direct weer buiten te vinden
en hoeven we haar vooral niet vast te binden.
De schuilstal is haar huis en haard
ik heb echt een verwend paard;
De keuze om binnen OF buiten te staan heb ik haar gegeven
En daarom kan ik met een goed geweten leven!

......rijmelarij van de onderste plank
Ik ga eerst maar eens even aan de drank
De keus voor een heerlijk glas wijn
oh wat is het leven (van mens EN paard) toch fijn!

Piet schreef op donderdag 8 maart 2007, 10:25:


Ik heb al sinds ik weet vergroeiingen in de ruggewervels...
Altijd een rug gehad die erg snel moe was. Een avond-4daagse lopen ging goed, maar owee slenteren in een stad.
De woorden zeggen het ook al: het verschil tussen lopen en slenteren....
Mee leren leven en eigenlijk niet veel aan de hand.
Op mijn 30 gaan paardrijden: western, maar NIET vanwege mijn rug. Gewoon vanwege de klik, de verslaving, het virus....
Nu ben ik intussen 7 jaar verder en zonder er expliciet over na te denken, heb ik aan aantal maanden geleden weer eens een dag heerlijk geslenterd door de stad. Tot mijn verbazing kwam ik er eenmaal thuis pas achter, dat mijn oude kwaal weg is: ik was nieteens moe......

Had die mensendiek-therapeut van vroeger dan toch gelijk: in mijn geval was het puur een kwestie van rugspieren trainen? En dan niet op korte termijn, maar proberen een andere manier van leven, waardoor je anders met je rug omgaat?

Legde ik me er vroeger bij neer, dat mijn rug snel moe was en pastte ik daar mijn tempo bij aan....
Nu HEB ik die andere manier van leven gevonden: langzaam maar gestaag zijn mijn rugspieren getrainder geworden en hebben ze gewoon meer uithoudingsvermogen gekregen!
Het leuke is alleen dat die nieuwe manier van leven er niet één was die me opgelegd werd, maar 1 die ik toevallig tegenkwam onderweg naar een nieuwe hobbie/sport/verslaving: mijn paard!!

Nu nog leren mijn nek los te laten.........

Gr. Bianca

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 14 maart 2007, 12:30:


Misschien kan dat instinct nu juist wel wegebben, omdat we er immers alles aan doen om onze paardjes het gevoel te geven zich vertrouwd te kunnen voelen! Wij mensen geven ze immers een schuilstal, een veilige plek en wij zorgen ervoor dat de roofdieren niet bij ze kunnen.

Heb een aanvraag gedaan voor het mogen houden van een puma naast mijn land zodat ik de natuurlijke situatie nog enigszins meer na kan bootsen... Heb hem helaas los moeten laten op de Veluwe ongeveer 2 jaar geleden, want de buren waren er niet zo blij mee....

Daarnaast heb ik mijn paard geleerd, dat een mens ook nog een voordeel heeft in het NIET paard zijn: handen en vingers hebben waar je zo heerlijk mee kan jeuken, vlooien, strelen, enz..
Mijn paard vind het niet zo gek da'k niet als een paard beweeg en denk, ze is er aan gewend geraakt en pakt de voordelen ervan gewoon ook mee!
Dus wij liggen inderdaad heerlijk SAMEN op haar aangelegde Copa-cabanastrandje in de hoek van haar grote paddock en genieten samen van de lentezon!

Mijn man maakt er een foto van en inderdaad we kunnen zo op de voorkant van de Pennie!!!!!

Gr. Bianca

Esther schreef op woensdag 14 maart 2007, 20:27:


Was jij diegene met die gangen-nijlpaarden?
Of had dat meer met paarden uit de Ganges te maken?
Of was het de nijl?
Ik raak er altijd door in de war....

Esther schreef op woensdag 14 maart 2007, 22:33:


En ik maar tellen die gangen: blackendecker, blackendecker...

Esther schreef op woensdag 14 maart 2007, 22:57:


Vanochtend vroeg al paniek: nee niet bij de paarden: er kwam een grote vrachtwagen met een betonboormachine erop (black en decker??) de rand van de geasfalteerde tennisbanen afzagen (ze staan op de voormailge tennisbanen van het dorp).
De Betonboorman was wel erg paniekerig toen hij zag, dat hij zodicht bij de paarden moest zagen: "dat hele hoge schrille geluid van mijn boor (hebben ze ook haantjes bij Black en decker...?) NEE, daar is nog nooit een paard NIET van geschrokken, ze MOETEN weg daar!"
Maar die altijd relaxte husband-man van mij dacht dat het wel mee zou vallen en heeft de paniekzaaier met een kop koffie ervan overtuigd dat het wel goed was.
En wat schetste zijn verbazing: ze waren inderdaad niet alleen niet bang toen hij (heel netjes in stappen het geluid van de machine opvoerend) begon te boren.... Ze kwamen zelfs hun neus in de voorovergebogen bilspleet van hem drukken om toch vooral zeer geinteresseerd te komen kijken wat hij nou eigenlijk aan het doen was... En natuurlijk of ze konden helpen?????

Toen mijn man binnen kwam om het vertellen, had ik eigenlijk de neiging (in het kader van dit onderwerp) om even stiekem te gaan kijken of de paardjes intussen niet LAGEN te kijken; IK HAD ER NIET RAAR VAN OPGEKEKEN!

HIHI!

beauba schreef op vrijdag 16 maart 2007, 18:18:


Achterop de klep van mijn trailer?
Lijkt me wel wat, dat wat er nu opzit is erg kapot en lelijk.
Ik zal de maat meten en dan een e-mailtje sturen: alhoewel opsturen (qua gewicht waarschijnlijk erg duur wordt???)

Groeten Bianca