van lennep schreef op dinsdag 6 maart 2007, 10:19:


Ik moest Sieta een tijdje geleden van een fysiotherapeut met touwtjes longeren. Ze heeft nog nooit zo'n last van haar rug gehad als toen ik dat twee keer had gedaan. Onder begeleiding van de fysio. Gaat er natuurlijk gezegd worden dat het dan op een verkeerde manier is gedaan, maar voor mij is het duidelijk!

trea hoex schreef op dinsdag 6 maart 2007, 11:09:


Ik heet geen Pien maar wil toch even reageren
Conrad gebruikt ook druk. Weliswaar 10 gram, maar het is druk. Hij voert de druk alleen nooit op, dat is het verschil, naar mijn mening. En dat is ook waarom het werkt bij mijn pony, die totaal in verzet gaat wanneer je de druk op gaat voeren.

trea hoex schreef op dinsdag 6 maart 2007, 11:26:


Voor mijn pony maakt dat het verschil. Wanneer ik aan het trailerladen ben en ik vraag haar vooruit (ga), komt daar 10 gram druk op het touw bij, waarbij ik met mijn arm wijs waar ze naartoe moet. Wanneer ze gewoon stil blijft staan op de klep blijft deze vraag 'aan', net zo lang tot ze een goede poging doet. Afhankelijk van hoe spannend of hoe moeilijk ze het vindt neem ik genoegen met een buiging van de hals in die richting of één pasje, of meerdere pasjes. Het is een kwestie van eventjes wachten en ze komt naar voren. Wanneer ik het touw los laat blijft ze gewoon staan, zo van, geen vraag = ik doe het goed? Ik moest er zelf ook erg aan wennen want ik dacht in het begin, dat voelt ze toch nooit? Maar reken maar dat ze het voelt! En ze reageert er super op.

trea hoex schreef op dinsdag 6 maart 2007, 12:00:


Oké, ik snap wat je bedoelt. Ik vind het overigens wel een verschil wanneer je een paard iets nieuws probeert aan te leren, of hem wilt leren zijn angst te overwinnen, of wanneer hij agressief gedrag vertoont tegenover jou en de situatie gevaarlijk wordt. En per paard is het ook al een verschil. Toen ik Sieta net van de manege had meegenomen had ik bepaalde dingen niet zonder druk op kunnen lossen. Ik zeg niet dat het niemand gelukt was, maar mij lukte het niet. Negeren kon ik het niet. Ze heeft me zelfs met haar voorbeen gericht in mijn gezicht geslagen. Ze trapte en ze beet, ze viel mensen aan. Dit paard had 10 jaar in maneges en dergelijke doorgebracht, en reageerde zo goed als niet op signalen (zoals mijn lichaamstaal) waar ze nu perfect op reageert. Of ze ze niet meer herkende doordat er nooit op zo'n manier met haar was omgegaan, of dat ze ze bewust negeerde weet ik niet. En ongetwijfeld heb ik zelf natuurlijk ook een hoop verkeerd gedaan. Overigens was zij ook doodsbang voor andere paarden en vertoonde ernstig sociaal gestoord gedrag waardoor ze niet bij andere paarden gelaten werd. Wat ik bedoel is dat er altijd wel voorbeelden te noemen zijn waarin een mens het nog zo goed kan doen, maar het paard er niet op reageert zoals je zou willen. En het opvoeren van druk kan ik in sommige gevallen wel goed begrijpen.

Beste iedereen,

Ik zou graag jullie mening/advies willen over mijn situatie met Sieta.

Ik denk dat de meesten hier wel gelezen hebben over haar manegeverleden, mishandeling en haar agressieve gedrag tegenover zowel paarden als mensen.
Toen ik haar van de manege vandaan haalde en meenam naar mijn huidige pensionstal, viel het me op dat ze redelijk verkeersmak was (met uitzondering van grote vrachtwagens en tractors e.d.), maar eenmaal in de natuur compleet kon flippen van een graspolletje wat een andere kleur had, een pad met bosjes ernaast, takken die op de grond lagen, water, enzovoort. Eigenlijk van alles wat je in de natuur tegen komt.
Ik ging altijd met een ander paard mee wat wel rustig en vrolijk was buiten, maar dat maakte haar weinig uit, ze wou de deur van de stal richting buiten al niet eens uit als die omhoog ging, steigerde, rende achteruit (de sloot in, de weg op) of stond stokstijf stil en was niet in beweging te krijgen (deed je een poging dan ging ze in verzet).
Door het gewoon vol te blijven houden (zo'n 1,5 jaar lang) kon ik eindelijk een buitenritje of een wandeling maken als er een ander paard voorop liep.

Omdat ze nu bijna twee jaar kreupel is geweest heb ik al die tijd mijn energie gestoken in het buiten wandelen. En er is vooruitgang, maar ze blijft heel erg nerveus. In het begin durfde ze alleen achter me te lopen, soms met haar neus aan mijn hielen. Ze zette geen stap zonder dat ik recht voor haar liep. Ik heb haar geprobeerd te stimuleren om meer naast me te komen en dingen zelf te doen, zelf te ontdekken, zodat ze wat meer vertrouwen in zichzelf zou krijgen. Dat is wel een beetje gelukt, sinds een half jaartje durft ze ook naast me te lopen en samen met mij te gaan kjken naar enge dingen die we onderweg tegenkomen, ze te gaan onderzoeken.

Onderweg is ze erg voorwaarts, maar blokkeert ze als ze iets engs ziet of hoort, of een bepaald pad niet vertrouwt omdat het door bosjes is omgeven. Ze schrikt tijdens zo'n wandeling heel veel en bibbert ook als ze iets echt heel eng vindt. Wat me opvalt is dat ze op zulke momenten gaat 'stressgrazen' (zo noem ik het maar even). Plotseling heel fanatiek grazen maar constant blijven schrikken en daarbij soms ook echt vooruit spurten, elke keer als ze haar hoofd dan omhoog doet schrikt ze weer. Wat is dit? Probeert ze zichzelf te kalmeren (hoofd laag) of het enge te negeren in de hoop dat het weggaat?

Wanneer ik op zo'n moment door wandel knijpt ze haar billen bij elkaar en wil ze het liefst hard wegrennen (wat ze niet doet omdat ze gelukkig goed bij me blijft en makkelijk te houden is, maar dan draaft ze wel naast me, op de plek). Daarom ga ik eigenlijk altijd met haar naar 'het enge' kijken, waarbij ze hard snuift en achter me heen en weer ijsbeert. Ze trekt overigens niet aan het touw maar is wel héél ongerust. Komen we in de buurt dan begint ze te stressgrazen, in een dappere bui steeds dichterbij maar dan vervolgens zich rotschrikken dat ze al zo dichtbij is. Sindskort laat ik dit grazen niet meer toe en daardoor dwing ik haar als het ware om ernaar te kijken terwijl we erop aflopen. Doe ik daar goed aan? De extreme schrikreactie blijft nu uit maar het kost haar wel veel moeite om het 'niet te kunnen negeren' zeg maar.
Het is overigens niet zo dat ze er van mij per se helemaal naartoe moet, dat kan ze vaak niet aan, maar ze moet van mij wel kalmeren voordat we er vandaan lopen. Ik ben bang dat wanneer ik met haar wegloop, ik bevestig dat er inderdaad wat aan de hand is.

Twee dagen geleden was er weer een situatie waarin ze erg bang werd, door een geluid wat een kind in de verte herhaaldelijk maakte. Ze stond recht achter me en rende vlak langs me en draaide vervolgens een rondje om me heen. Mijn vriend was toevallig mee en heeft er foto's van gemaakt, zal ze zo toevoegen bij de fotoalbums. Dit rennen en springen blijft ze doen, het is af en toe net een vliegertje aan mijn touw. Ze trekt me gelukkig niet mee maar ik schrik er zelf ook iedere keer van. Ik word er overigens niet bang van want ik weet dat ze oppast voor mij en dat ze zich niet los zal trekken. Overigens denk ik veel aan mijn eigen houding, nerveus ben ik niet, over het algemeen straal ik wel rust uit. Maar dingen als mijn armen laag houden, schouders ontspannen, daar probeer ik op te letten. Ik ga nog steeds met plezier en vertrouwen wandelen maar ik vind het vervelend dat zij zo bang blijft.
Wanneer we onderweg andere paarden tegenkomen wil ze graag met hen mee. Dan blijft ze stil staan, gaat hard met haar hoofd schudden, rent rondjes om me heen en wil ook nog wel eens plotseling gaan rollen, dan stampt ze met haar voorbeen en gaat liggen. Het ziet er allemaal erg gevaarlijk uit maar ze raakt mij nooit aan, duwt me niet opzij en trekt me ook niet mee. Er komt wel druk op het touw te staan want ik laat haar natuurlijk niet los en ik ga ook niet met haar mee rennen, maar zolang ik gewoon blijf staan rent ze rondjes om me heen. Als ik dat negeer kalmeert ze en wandelen we vervolgens gewoon weer verder. Ze accepteert het als de paarden uit het zicht zijn.

Hoe kan ik het beste omgaan met dat soort gedrag volgens jullie? Ik gebruik wel het woord 'nee' maar verhef mijn stem niet want dan wordt het gedrag erger. Vroeger probeerde ik haar te kalmeren door haar te aaien maar iemand zij me dat ik dan het gedrag beloon en dat lijkt me ook wel logisch. Bij enge dingen kruipt ze altijd achter me en dan kan ik er wel langs lopen met haar, zolang ik tussen haar en het enge in sta. Wanneer ik met haar langs de weg loop en ik zie iets waar ze bang voor is, of er komt een vrachtwagen aan, dan verander ik mijn positie zodat ik er weer tussenin loop. Geef ik op die manier aan haar aan dat er iets engs aan komt? Moet ik daar misschien mee stoppen? Wanneer ik er niet tussen loop reageert ze extreem en kan ik niet garanderen dat ze de weg niet oploopt.
Ik doe regelmatig vertrouwens spelletjes met haar, en wandel nu dus al 4 jaar met haar buiten! (Ik heb haar met 10 gekocht en ze wordt 15 mei 14)

Ik heb gedacht aan haar het hoofd laag aan te leren, als in 'kalmeer nu!', maar op de momenten dat het zo heftig is dat ik dat nodig heb is ze daar niet ontvankelijk voor. Soms bouwt ze duidelijk spanning op, en kan ik haar het hoofd laag al eerder vragen. Maar regelmatig flipt ze heel plotseling, dat zie ik dan niet aankomen. Als tip heb ik ook gekregen dat ik niet naar haar moet kijken wanneer ze zo bang is, dat dat ook bedreigend kan zijn of haar kan bevestigen in haar angst. Vind dat wel heel moeilijk want ik wil haar toch in de gaten houden!
Heb ook geprobeerd om juist níet naar 'het enge' te kijken, maar dan blijft ze onrustig. Het lijkt wel alsof ze dan gaat wijzen; ze kijkt naar mij, en naar het enge, en naar mij, en.... enzovoorts. Dan zou je toch denken dat wanneer ze ziet dat ik relaxed de andere kant op sta te turen, ze aanneemt dat het in orde is? In plaats daarvan heb ik eerder het idee dat ze denkt 'dat domme mens let helemaal niet op! Hé, joehoe, der is iets engs daar hoor!'

Snappen jullie mijn probleem? Ik heb het idee dat ik het wel aardig doe maar ze blijft zo angstig en dat vind ik zó jammer! Hebben jullie ook paarden die ondanks vooruitgang toch bang blijven? Maak ik me terecht zorgen of moet ik dit zien als een 10 jaren plan, gezien haar verleden?

Peet schreef op dinsdag 6 maart 2007, 15:06:


Petra en Christel,

Bedankt voor jullie reacties! Het zou inderdaad heel goed kunnen wat jullie zeggen. Ze is erg gevoelig voor mijn emoties. Laats stond ik aan iemand iets te vertellen waar ik boos over was en toen stond zij flink met haar staart te zwaaien. Ik kalmeerde en zij ging op rust staan. Dat soort dingen merk ik continu. Laatst was ik met haar een stukje zonder zadel buiten aan het stappen en we kwamen inderdaad bij een heuvel waar we vroeger altijd in galop op gingen, daar dacht ik aan en ze ging al, hetzelfde als wat jij vertelde Christel.

Ik weet zeker dat er situaties zijn waarbij ik denk 'oh daar gaat ze vast van schrikken' en dat ze dat dan daarom ook doet. Maar meestal als er bijvoorbeeld een vrachtwagen langs komt, laat ik bewust het touw lekker hangen en ontspan ik me, terwijl ik er ondertussen bang ben dat ze ervan schrikt. Ze is wel nerveus maar blijft dan netjes naast me lopen, zolang ik er maar tussenin sta. Laat ik haar aan de kant van de vrachtwagen lopen dan springt ze achter me.
De situatie op de foto, vlak daarvoor stond ik nog te lachen omdat ze midden op het grasveld poepte en mensen heel boos stonden te kijken, er was werkelijk geen moment in die situatie dat ik een aanleiding voor haar was om zo te schrikken. Maar misschien dat jullie iets uit die foto kunnen halen zet hem er wel bij.

Ik vind haar gedrag overigens helemaal niet overkomen alsof ze nepschrikt of me in de maling neemt. Het is een verschrikkelijk lieve pony, maar heel onzeker en bang. En weinig vertrouwen in de mens, hoewel ik wel het idee heb dat ze veel vertrouwen in mij legt. Tot nu toe krijgen anderen haar overigens ook niet mee naar buiten, de laatste die het probeerde heeft ze gebeten. Ze schrok van een tractor en beet die persoon. Alsof ze het diegene kwalijk nam.

"> Wat je verder kunt doen wanneer je paard haar hoofd omhoog doet

Ik denk dat dat inderdaad is waarom ze zo graag wil dat ik ernaar kijk en daar ook door gerust gesteld wordt. Ik zal proberen om daarna de dingen te doen die je schreef, duidelijk uitademen, schouders laten hangen, enzovoorts. Ik weet bijna zeker dat dat wel zal helpen, om daar nog bewuster mee aan de gang te gaan. Toch denk ik nog steeds dat er een aantal dingen ook van haar uit komen.

Eddy schreef:

wel kijk ,wat ik op de foto's zie is geen paard dat bang is ze sterkt zich uit kont, hoofd en staart omhoog en vooral op de eerste foto is dit geen angstreflex, bovendien trekt ze inderdaad niet aan de teugels om kunnen weg te komen maar blijft ze relatief makkelijk bij je. Dus angst zou bij mij niet mijn eerste gok zijn.

Dan vraag ik me af wat ík dan doe daarna, waar ze zo ongerust van raakt. Het is een lekker pittig ding, dan kan ik niet ontkennen, maar ze vertoont voor mij tekenen van angst. De diarree is gelukkig sindskort minder maar wel erg dunne mest, zeer gespannen hals, snorken, stilstaan om ernaar te kijken maar niet goed durven kijken, een paar passen snel de andere kant oplopen en dan toch weer stilstaan en ernaar kijken, achter me ongerust heen en weer ijsberen. En ook als ze zich ergens helemaal het leplazerus van schrikt blijft ze bij me, niet alleen als ze gewoon even zin heeft om gek te doen. Dan moet ik over het algemeen strenger zijn.
Ik zou graag horen wat jouw idee is.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 6 maart 2007, 18:31:


Ik ken geen personen in mijn omgeving die ik met haar vertrouw, die innerlijk rustig zijn. Behalve mijn vriend, maar hem neemt ze dan weer in de maling omdat hij helemaal niets van paarden weet. Mensen op mijn pensionstal zijn óf bang en niet streng genoeg naar mijn mening (dus dan worden ze binnen de kortste keren van hot naar her gesleept) óf ze kunnen alleen maar heel hard schreeuwen en schoppen.

De enige aan wie ik haar wel eens meegeef is een vriendin van me, maar ook zij kent haar gedrag, plus haar manege gedrag van vroeger. Zij ging met haar lopen en Sieta bleef maar draven en sprongetjes omhoog maken. Gaat dit wel goed? Vroeg ze toen aan me, dus heb ik haar weer overgenomen. Toen was ze weer rustig.

Ik weet waar je op doelt maar ik zie mezelf niet als nerveus tijdens een wandeling. Het enige moment waarop ik wel eens nerveus ben is langs de weg wanneer er enorme tractors e.d. langsrijden. Maar langs de weg is ze juist mak, zolang ze maar achter me mag lopen.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 6 maart 2007, 19:01:


Ik liep er niet naast maar een heel eind er achter

Over dat bitloze hoofdstel, het is dat je het nu zegt, daar had ik nog niet over nagedacht. Ik gebruik hem altijd omdat die musketons van die rottige touwen tegen haar kin aanslaan als ze haar enthousiaste loopje doet

Iemand hier die zich geroepen voelt om met mijn pony buiten te wandelen?

Christel Provaas schreef op dinsdag 6 maart 2007, 19:27:


Ik snap nu beter wat je bedoelt ja, ik heb precies hetzelfde, ik weet dat ze voor mij niet gevaarlijk is en moet af en toe ook lachen om alle sprongen die ze maakt en koppen die ze trekt. Vind het soms ook heel aandoenlijk hoe zo'n groot wezen bang kan zijn voor een stapeltje stoeptegels, en zich pas veilig voelt als ze achter mij kan staan, ik ben 1,62 en weeg 48 kilo! Als er echt een enorme leeuw aan zou komen zou zij een betere partij voor hem zijn!
In ieder geval, ik ga het bij de eerstvolgende wandeling toepassen! Ik hoop dat ik haar overtuig

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 6 maart 2007, 20:37:


Wij zijn ook een ruiterstandbeeld
Je moet mensen eens zien kijken als ik een ritje aan het maken ben. Ik lul de oren van haar hoofd, maar tegen haar praten helpt wel. En het schept een band he, als ze weet wat ik die avond ga eten.
Overigens kan ik amper een buitenrit maken in mijn eentje, hoewel een echte rit al bijna 2 jaar geleden is. Deed het wel gewoon en het ging steeds beter. Maar overal staan we stil, alles moet onderzocht worden voordat we er langs kunnen. Op het fietspad tussen de mensen in durft ze wel, het ruiterpad vindt ze eng. Zó zitten we nog netjes in draf en zó staan we plotseling stil omdat er ergens iets is wat er vorige week nog niet was. Of omdat er een ander paard aan komt, dan moeten we daar met een grote boog omheen. Vroeger stapte ik nog af om haar er langs te leiden, nu doe ik dat niet meer, maar het kost haar soms veel tijd om zichzelf te overwinnen. En ja dat irriteert me wel eens. Maar dan bedenk ik me wat ik al met haar heb bereikt, en hoe ze al is veranderd. In mijn omgeving doet niemand het me na, zweeploos, spoorloos en bitloos rijden! Als ik opstap op stal dan gaat ze in draf naar de bak, zo van, dat heb ik jarenlang gedaan, dat kan ik, dat is veilig. En dan doet ze vreselijk haar best. Soms word ik er wel eens triest van.

Ik vermoed dat het de eerstvolgende keer dat ik een ritje ga maken beter zal gaan omdat ze tijdens het wandelen al zoveel dapperder en rustiger is geworden. Maar inderdaad, ondanks dat ze vaak zo aan me kleeft ben ik niet de rots in de branding die ik graag zou willen zijn. Ik ben zo jaloers op die mensen met paarden die het fantastisch vinden buiten en er helemaal voor gaan op zo'n rit! Maar ooit komen we daar ook wel!

Jet van Gulik schreef op woensdag 7 maart 2007, 9:54:


Dank jewel!

Ik ben vorig jaar in december naar Apassionata geweest. Daar waren ook twee ruiters op Lusitano's die een Garrocha demo lieten zien. Ik vond het echt prachtig. Het waren de enige twee op het hele evenement die zonder sporen en zonder zweep reden. Wel een bit in, maar hun paarden niet extreem in de krul. Sowieso droegen deze paarden hun hoofd vrij hoog. Want ik het mooist vond om te zien, was dat je vrijwel niets zag van de hulpen die deze twee mannen aan hun paarden gaven. Zij draaiden hun lichaam en de paarden draaiden mee.

In deze demo werd er ook met vuur gewerkt. Van tevoren werd door de commentator iets verteld over de training van de paarden. Dat alles met heel veel geduld en liefde is aangeleerd, en dat dat ook terug te zien is in het vertrouwen wat de paarden in hun ruiters hebben. En ik vond dat dat ook zeker terug te zien was in de show. Het waren geen bange of gestressde paarden, ze waren relaxed, geconcentreerd en hun beweging was een genot om naar te kijken. Zag er heel ontspannen uit.

Was erg blij dat er nog wat in deze show zat waar ik met plezier naar kon kijken.