Caatje schreef op woensdag 7 maart 2007, 14:09:


Caatje, ik ben het niet met je eens. Er is maar 1 koning en dat is het paard . De gene bij wie het paard hoort is degene die jou betaalt, niet meer dan dat. Meestal ook nog zonder enige, of met te weinig kennis. Je liet je voor het blok zetten, terwijl je eigenlijk de rollen had moeten omdraaien.
Als het bij jou niet goed voelt, of je twijfelt of het goed voor het paard is, ligt de verantwoording bij jou, niet bij degene zonder kennis.
Ik had echt gezegd, "sorry, wat je me vraagt te doe, dat wil ik niet, om die en die reden.
Zoek een ander of laat me het op mijn manier doen."

Piet

Zalin schreef op woensdag 7 maart 2007, 20:18:


foto's zijn zeker nuttig!

Piet schreef op woensdag 7 maart 2007, 20:30:


Da's narigheid. En de voorvoeten mankeren niks?
Allereerst haalde ik de ijzers eraf. De lippen aan de zijkant beperken het hoefmechanisme en daarmee de doorbloeding nog veel meer dan bij een "normaal" ijzer.. Alles wat slecht doorbloedt zal slecht genezen.
Een verklaring voor de scheuren heb ik zo niet.
Ik heb maar een advies, laat van de hoeven rontgenfoto's maken om uit te sluiten dat de oorzaak binnenin de voet zit.
Misschien wordt een en ander dan duidelijker.

Piet

Piet schreef op donderdag 8 maart 2007, 7:21:


Ik heb er nog evenover lopen denken.
Goed mogelijk dat het een schimmel is die de scheuren openhoudt, door een aantal keren de voeten te ontsmetten met een schimmeldodend middel kun je dat oplossen, maar ik zou toch zeker willen weten hoe de binnenkant eruit ziet en de voeten natuurlijk laten bekappen.
Piet

Caatje schreef op donderdag 8 maart 2007, 9:48:


Ik heb et ooit al eens geschreven, maar ja, waar?
Ik heb een hernia gehad en mijn fysio raadde me aan te gaan paardrijden en meer specifiek om dan niet licht te rijden, maar om altijd door te zitten. Vandaar mijn western
De massage die je krijgt doordat je bekken beweegt en je rug recht blijft was voor mij geweldig.
Nadat de eerste enorme stijfheid weg was begon ik na een week duidelijk verbetering te voelen.
Als ik nu vastzit, weet ik dat ik te weinig gereden heb.

Piet

Eva Saegerman schreef op donderdag 8 maart 2007, 12:55:


En de trein ligt op koers :)
Heel mooi!
Een ding zou ik veranderen.


Dit is een andere methode, een methode die dwang gebruikt.
Let wel, ik zeg niet dat het niet kan werken, maar probeer het eens zo:
Eigenlijk exact hetzelfde zoals ze zelf haar neus in haar hoofdstel duwt.
Laat haar bv met de hals naar het hoofdstel toekomen. Time met je bridge elk stukje dat ze meer haar hoofdstel aanraakt.
Als jij blijft doorgaan moet je door verzet heen en je wilt geen verzet toch?
Je wil dat ze het zelf doet. Laat het haar dan ook doen!
Eerst op steeds dichterbij haar oren trainen en daarna op duur,
Tenslotte leer je haar een cue bv. "hoofdstel" en ze moet hem bij wijze van spreken zelf aantrekken.
Maar leuk dat er vorderingen zijn.
Ik zou voor mezelf opschrijven in hoeveel stappen ik haar het hoofdstel wil aantrekken. Dat is je trainingsplan Probeer het in zoveel mogelijk stukjes te breken.
Echt met zo klein mogelijke stapjes opschrijven en dan elk stapje aanleren en een paar keer... 3 keer..... foutloos oefenen en na die 3 keer even een paar minuten rust om het even te laten bezinken, daarna weer 3 keer zelfde stapje en een nieuw stapje erbij.

Ik zal et nog een keer uitleggen, moet je maar kijken of je het met me eens bent.......
je doet het namelijk wel met haar neus in het hoofdstel laten zakken maar niet met het touw op haar hals leggen.

Het is niet zo dat jij het hoofdstel aandoet en meegaat als Una in de stress gaat en haar hoofd wil wegtrekken, net zolang tot ze het accepteert.

Jij houdt het hoofdstel op een bepaalde plaats en Una steekt haar neus er inmiddels diep in.... Ze mag haar hoofd er weer uit halen als ze wil. ....Ze leert vrijwillig.....

Nu de heel andere , veel vaker toegepaste, methode
Touw in de nek, (of hoofdstel, halster, whatever)
Jij duwt het touw tegen haar nek en houdt het daar, tot dat de stress, verzet, net hoe je het wilt noemen, weg is.
Met deze 2de methode creeer je dus stress en daarna overgave/acceptatie.
Je bent je paard iets aan het laten accepteren,
da's heel wat anders dan dat het paard in vrijheid iets wil leren.


Dat is toch niet echt zo gericht en scherp mogelijk trainen, op het moment dat je ontdekt dat de stap te groot is kan een paard al uit je handen gesprongen. zijn (Probeer het maar eens met Una in de stal zetten , daar heb je dan het letterlijke voorbeeld) er kan verzet ontstaan en je kunt weer overnieuw van voor af aan beginnen.
Beter dat vooraf te voorkomen, door elk stapje te trainen.
Het niet meer in de trailer willen van Shiny is ook een aardig voorbeeld. Hoe groter het onderhuidse trauma , hoe groter de noodzaak , elke opwinding tijdens het overwinnen ervan, te voorkomen.

Christel Provaas schreef op donderdag 8 maart 2007, 16:37:


niet beduust he
dat zijn weer die in nep Nederlands gestelde grapjes joh, om Hollanders te plagen Het is Vlaams voor duizend.

Eva Saegerman schreef op donderdag 8 maart 2007, 17:14:


moooii !! Daar spreekt pure passie

Ans Jondral schreef op donderdag 8 maart 2007, 17:11:


Ik begrijp niet zo goed wat moeilijk is. Je beschrijft zelf dat het paard enorm moeilijk uit de stal komt en een uur later rondsjeest ?
Zou het moeilijk lopen dan misschien kunnen komen omdat ze 's nachts op stal door het stilstaan zo stijf als een plank is geworden?
Of bedoelde je het cynisch?
Of begrijp ik het helemaal niet?

Piet

Ans Jondral schreef op donderdag 8 maart 2007, 19:30:


Ik snap et Ans , bedankt.

Michiel schreef op vrijdag 9 maart 2007, 23:20:


Goed verhaal Michiel! En zeker een bekend verhaal wat je veel ziet voorkomen. Een paard gaat aan je vragen: "kan ik erop vertrouwen dat jij goed genoeg bent om mij te leiden? Of kan ik het toch maar beter zelf doen en zie maar dat je mij volgt ?"
Deze vraag beantwoorden is de start van "Subtieltrainen" (Ja! Conrad en ik hebben er eindelijk een naam voor gevonden )
Voordat er iets anders gedaan wordt , moet eerst de relatie mens-paard zich gevormd hebben en duidelijk zijn.
Verreweg de meeste paarden lopen helemaal er niet op te wachten om zelf de verantwoordelijkheid van het leiderschap op zich te nemen. Ze geven het graag over aan iets ( mens of paard) wat bewezen heeft dit aan te kunnen. Het hangt van het paard af, hoe zelfverzekerd, sterk, het zich voelt hoeveel bewijs het vraagt en eisen stelt waaraan die leider moet voldoen.
Een jong onvolwassen dier of ziek, of met pijn, zal een leider sneller accepteren.
Doordat Jur nu in wezen een ander paard is geworden stelt hij meer eisen aan het leiderschap en is voorzichtig begonnen met te controleren of dat er wel is. Omdat hij van jou geen juiste, duidelijke antwoorden kreeg heeft hij steeds meer vraagtekens gezet. Uiteindelijk tot aan trappen toe. DE manier waarop paarden dit in laatste instantie onderling oplossen.
Voor die tijd is er al een enorme communicatie op een minder geweldadig niveau geweest.

Het is "het" moment, door het missen van die communicatie, waarbij eigenaars in de problemen komen.en pas wakker worden als het paard, om gehoord te worden, "aan het schreeuwen" is en dan .geen andere oplossing zien dan terug te gaan "schreeuwen" Oftewel gaan reageren met geweld.
Ik denk dat je de manier die jij en Josien gebruikt best zal werken, maar geloof dat er nog een veel "subtieler" ( om meteen een einde te maken aan het idee dat dit soft zou zijn weg te bewandelen is.
Een weg die ondanks zijn simpelheid voor veel mensen toch enorm ingewikkeld lijkt en die je moet zien om goed te begrijpen.
Misschien is het handig om samen eens een paar lessen van de rondreizende subtieltrainer Conrad, (ik blijf lekker in mijn Zeeuws-Vlaamse holletje , waar ik alleen uitkom als het echt moet , volgen om die te vergelijken met jullie methode..

Piet

Zalin schreef op donderdag 8 maart 2007, 10:41:


Heb je de foto's? kun je ze mailen of hier bij je album zetten?
Ik begrijp niet goed hoe je die vergroeiing bedoelt.

Piet