clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 9 maart 2007, 11:31:
> Ja, precies, het gaat om het trekken terwijl het paard er niet
> aan toe is
> Als mijn paard gaat showen, geniet ik enorm trouwens, wat een
> maar ik heb nog nooit gedacht aan het rammelen van het bit, wat
> je dan voorkomt door contact te houden, volgens mij is dat een
> traditioneel idee
> Wat vinden jullie hiervan?
Zolang het paard zijn mond gesloten houdt kan er kwa bit niets rammelen.
Mijn paard Cadiz, die in Spanje beleerd is, gaat altijd 'bekkentrekken' zodra er een bit in zijn mond zit, hij trekt zijn mondhoeken op, tanden zichtbaar en hij trekt zijn tong omhoog. Dan praten we over een rammelend bit! Dit is een neurotische uiting van stress/werkdrift, maar het is ook zich richten op datgene wat hem prikkelt. Hij heeft een haat-liefdeverhouding met het bit, ik heb alle soorten geprobeerd: flexibele rubber stang, dubbelgebroken bit, vaquerostang, leren bit en
bitloos. Ook
bitloos loopt hij soms te bekkentrekken, een teken dat zijn 'stress' zich niet alleen op het ding bit richt, maar het is ook de drukte in zijn hoofd.
Waar hij bijvoorbeeld juist razend van wordt, is een loshangende teugel, dat uit zich in scheef lopen, hoofd schudden, stoppen. Dit is met mijn andere paard niet zo, dus het hoeft niet normaal te zijn.
Hij wil weten waar mijn hand is en zoekt zelf een bepaalde druk op. Het is nog verdomd moeilijk om met je hand ECHT te begeleiden, goed te volgen, want als dat niet lukt, krijg je ook een rammelend bit! In dat geval kun je beter met een doorhangende teugel rijden, dan stoor je niet in zijn mond. Of in geval van
bitloos: op zijn neus.
Toen ik hem
bitloos ging rijden, merkte ik dat het langer duurt voordat hij 'de krul' aanbiedt. Door veel wendingen, zij- en overgangen te rijden gaat hij achter steeds meer dragen en wordt hij op den duur zacht in je handen: een stille aanleuning met het hoofd op, of iets vóór de loodlijn en naar believen -zelfs voor dit badkuipmodelletje- te strekken.
Warboel
