Monique, ik krijg mijn mailtje naar jou steeds terug omdat de foto die ik porbeer te sturen niet in jouw inbox past? Heb je de laatste wel ontvangen? Die heb ik nog niet terug gekregen namelijk..

Michiel schreef op donderdag 29 maart 2007, 23:49:


Ik herken dit zó! Sieta, 10 jaar lang van stal naar de bak en weer terug. Kun je je voorstellen water gebeurde toen ik dacht lekker met haar buiten wandelingen te kunnen maken en buiten te kunnen rijden? Komt ook nog eens bij dat ze mishandeld is geweest en daardoor heel apart op dingen reageerde (niet apart meer als je haar achtergrond wist natuurlijk) maar voor mij héél moeilijk om mee om te gaan, had slechts 5 jaar op de manege gereden en daar hield mijn kennis zo ongeveer op.
Buiten de complete paniek en een paard wat je haast met geen mogelijkheid met je meekreeg, wist ze zich inderdaad geen raad met alles wat ze tegenkwam. Zoals Eddy al aangaf, ze liep inderdaad zó achteruit de sloot in, de bagger in waar je wegzakte enz. Ook nog eens hartstikke gevaarlijk dus want ze lette totaal niet op, omdat ze het gevaar niet kende.
Toch had ze meteen al een aantal voorkeuren, zoals heuveltjes, daar moest je hard oprennen, dat was dan wel weer leuk. Maar eenmaal bovenop de heuvel, REM en geen kant meer op te krijgen.

Nu we 4 jaar verder zijn durft ze meer eigen initiatieven te nemen en ik moet zeggen dat het buitenrijden daardoor inderdaad steeds beter gaat. Alsof ze meer vertrouwen in zichzelf krijgt. Aantal voorbeelden die me erg aan het 'going with your horse' wat jij beschrijft doen denken:

's Zomers staat ze 24 uur op het weiland. Dit was ze echter nooit gewend. Ongeveer 3 keer per weideseizoen heeft ze een dag dat, wanneer ik haar terug naar het land wil brengen, ze niet naar het land wil. Ze staat dan stil en ik zie het gewoon aan haar. Ze mag van mij dan een nachtje op stal blijven, en de volgende dag is het ook weer helemaal over en loopt ze net zo enthousiast mee als altijd. Waarom ze dit doet.. geen idee. Misschien dat ze zichzelf in de wei weinig tijd geeft om te liggen? Ze is altijd de alfa merrie, in welke kudde dan ook.

Wanneer we naar buiten gaan moeten we eerst een stuk langs de weg. Dan komen we eerst een fietspad tussen de weilanden tegen, aan de rechterkant. Vanaf dit fietspad kun je de weilanden van onze pensionstal zien. Dat vindt ze fijn want daar kan ze haar vriendjes zien en ze roepen, en is ze vlakbij stal (= veilig voor haar). Ook gaan we daar vaak een stukje wandelen als we weinig tijd hebben, mag ze wat grazen en gaan we weer terug. Op weg naar het Twiske moeten we daar langs. Ze staat daar ALTIJD stil. Echt altijd. Ze geeft duidelijk haar voorkeur aan voor dat pad. Uiteraard ga ik er nóóit in als zij stil staat. Al 4 jaar niet. Je zou denken dat het dan wel uit zou doven. Toch blijft ze het doen. Ze staat stil, ik vraag haar om door te lopen en ze gaat gewoon weer mee. Maar ze zal er nooit in één keer langs lopen. Heb al vanalles geprobeerd. (Waarschijnlijk komt het deels ook omdat ik me bedenk 'ze zal wel weer stil gaan staan').
Ik onthou die voorkeur echter wel en ga er soms op de terugweg nog even heen, nadat we een paar uur in het twiske zijn geweest (we hebben heel lang gedaan wat ik wou, nu gaan we even dat pad in wat jij zo graag wil).

Tijdens het wandelen in het Twiske durft ze steeds vaker naast me te komen, en sindskort ook voor me te lopen. Dat mag ze van mij omdat ik merk dat ze door af en toe kleine stukjes te leiden, ze ook makkelijker te rijden is buiten (voorheen stonden we alleen maar stil en deden we zo'n 3 uur over een rondje van een uur, nu wordt ze steeds dapperder en durft ze veel vaker ergens langs te lopen of stukjes te draven en galloperen waar ze voorheen alleen maar wilde stappen).
Ik wil echter wanneer ze voor me loopt, geen druk op het touw voelen. Trekt ze eraan dan moet ze direct weer terug achter me. Ze weet dit dondersgoed en ze accepteert het meteen als ik haar weer terug achter me stuur.

Zelfde met grazen. Ik maak lange wandelingen en ze mag van mij grazen, maar niet om de 5 meter bijvoorbeeld. Ik wandel een lang stuk en als pauze gaan we even grazen. Wanneer zij het tijd voor pauze vindt wijst ze met haar hoofd naar het gras. Een 'nee' is genoeg om haar door te laten lopen. Loopt ze nog een poosje braaf mee dan stuur ik haar naar het gras en op 'ja' mag ze haar hoofd naar beneden doen.

Ik heb nog wel tientallen voorbeelden van dit soort dingen. Ik ben ervan overtuigd dat ze zo meewerkend is omdat ze weet dat ze zal worden beloont met iets wat zij graag wil. Misschien lezen sommige mensen dit en denken 'ik zou het niet tolereren als mijn paard zomaar stil zou gaan staan omdat hij/zij graag een pad in wil'. Ik ben er eerlijk gezegd heel blij mee, omdat ze voorheen nooit dingen aan durfde te geven, omdat dat er simpelweg uitgeslagen werd, zo ook met kreupelheid.

Deze manier van met haar omgaan heeft o.a. ook tot dingen geleid als meer eigen initiatief in de bak. Springen vindt ze bijvoorbeeld fantastisch. Ik hoef niets anders te doen dan op haar rug mee te liften. Zij wend af, doet haar hoofd scheef om de hindernis in te schatten, en bepaald vervolgens of ze hem in een galopje zal nemen of zal blijven draven.
Of tot een betere oplettendheid buiten, zoals het kunnen inschatten van een terrein, zelf letten op dingen die op het ruiterpad liggen en waar we omheen of overheen moeten.
Alles zolang ik maar te allen tijde ervaar dat ik haar met een subtiele aanwijzing terug kan laten doen wat ik wil, zoals haar initiatief tot een galopje terugbrengen naar de draf.

Sorry voor mijn lange bericht overigens

Groetjes Franca

Muguet schreef op vrijdag 30 maart 2007, 13:12:



Denk je niet dat ook mensen wel eens uit instinct reageren, en daar misschien soms ook een reden voor is? Gevaarlijk wat ik zeg natuurlijk dit.. want wanneer is iets nog instinct, wanneer is het aangeleerd (bijvoorbeeld een slechte vorm van omgaan met paarden op maneges) enzovoorts enzovoorts.. Ik heb inmiddels flink wat ervaring met mijn eigen voorheen mishandelde paard. En die reageerde inderdaad op vrijwel alles met vechten en andere extreme signalen, kennelijk omdat ze gewend was dat dat nodig was om met rust gelaten te worden.
Toen ik haar net een paar dagen had ging ik met haar wandelen buiten. Ik had haar zelf niet in die situatie moeten brengen want daar waren we nog lang niet aan toe, maar ik was slechs een meisje van de manege met weinig ervaring en ik dacht haar er een groot plezier mee te doen. Ik vergelijk deze situatie dan ook absoluut niet met Mazir want bij mij gingen er wel signalen aan vooraf die ik alleen niet gelezen heb door mijn gebrek aan kennis en ervaring. Niettemin gaat het ook over extreem gedrag dat absoluut niet nodig had hoeven zijn en geen logische reactie was op iets wat ik deed.
De hele heenweg ging het al niet lekker, tot ze op een gegeven moment niet meer mee wilde en stil bleef staan, midden op de weg. Ik met mijn geduld en een rustige stem haar geprobeerd gerust te stellen, maar ze kwam niet mee. Ik zette zachtjes druk op het touw en ze begon te steigeren. Ze hield niet meer op, keek me aan, haalde met één been gericht uit en sloeg me vol in mijn gezicht, op mijn kaak. Ik probeerde haar vast te houden omdat ik bang was dat ze met haar voorbenen in het touw zou raken. Omdat ze niet ophield heeft ze ook mijn sleutelbeen zwaar gekneusd en mijn HELE rechterarm opengehaald. Ik ben helemaal anti schreeuwen en anti geweld, maar puur uit instinct ben ik omhoog gesprongen en heb ik haar toch een klap gegeven. Gepaard met een harde schreeuw die echt uit mijn tenen kwam.
Ik ben er niet trots op, had er zelfs onwijs spijt van, maar ze heeft het nooit meer gedaan en kwam direct met mij die weg af. Ik heb heel wat agressief gedrag van haar gezien maar ze stond nu gewoon regelrecht op mij in te beuken. En ik kan je vertellen dat je dan niet helemaal jezelf meer bent. Het was mijn ultieme grens, ik liet me niet in elkaar trappen en uit overlevingsinstinct sprong ik omhoog, daar heb ik geen seconde bij nagedacht.

Steigeren deed ze daarna wel vaker, maar ze heeft me met geen haar meer aangeraakt. Altijd met haar benen de andere kant op.
Daarna ben ik natuurlijk flink gaan nadenken en eerst aan allerlei andere dingen gaan werken.

Ik vind het met jouw Viento en die jongen ook een andere situatie. Ik denk niet dat we het hebben over corrigeren met slaan, daar zijn we het allemaal wel over eens. Maar soms zijn er zulke gevaarlijke situaties, waar geen signalen aan vooraf gaan, of gedrag wat zo extreem is dat je jezelf wel móet beschermen.

Ik wil mijn ervaring van een paar uur geleden gewoon even met jullie delen :)

Vanochtend besloot ik dat het weer eens tijd was voor een buitenrit alleen. Dit is onwijs lastig met Sieta dus erg nodig om het oefenen ermee weer op te pakken na twee jaar niet rijden. Vol goede moed langs de weg er nog even naast gewandeld en voor mezelf bedacht dat ik er gewoon een hele leuke ontspannen rit van ging maken (en wat gebeurde er.... ze stond eens NIET stil bij het fietspad haha!)

Het begin van de rit ging een beetje moeizaam, dan staat ze veel stil en probeert me ervan te overtuigen dat we beter naar huis kunnen gaan. Maar een grote dosis geduld lost veel op en daar gingen we dan.

Ik denk dat we nog geen 10 minuten aan het stappen waren dat we een ander paard tegenkwamen wat op ons af kwam. Dat vertrouwt ze al niet helemaal dus dan staat ze stokstijf stil tot hij voorbij is. We stapten rustig verder en plotseling schreeuwt de man op het paard naar me "KIJK UIT! ER KOMEN ER EEN PAAR AANGEREND!". Twee paarden, in rengalop, niet meer te stoppen. Beide ruiters in paniek en hun pogingen ze tot stilstand te krijgen resulteerde in geslinger het ruiterpad af en weer op. Ik snel Sieta het fietspad ernaast opgezet zodat ze ons konden passeren zonder over ons heen te rennen. Keihard scheeurden ze voorbij. Sieta is sowieso al erg nerveus in haar eentje en van dat soort dingen dus gigantisch onder de indruk. Ik word daar ook angstig van en moet echt tegen mezelf zeggen 'ontspannen zitten! op je kont! niet klemmen! niet je aan je teugels komen!'. En wat denk je... ze bleef keurig bij me ze was bloednerveus maar bleef onder me op haar plek draven, om vervolgens netjes verder te stappen.

Een stuk verderop stond een vrouw van mijn stal met haar hond, fiets en bijrijdster met haar paard te grazen. Dat is een enorme ruin van 1,85, Dancer genaamd, en Sieta is helemaal weg van hem, mede omdat hij zoveel rust uitstraalt en zij wordt daar dus ook rustig van. Omdat zij het ruiterpad versperden stopten de twee paarden.

Nog geen 20 seconden later hoor ik weer gekletter achter me. Deze keer waren het er drie. Het ruiterpad gaat daar over een fietspad heen en is een stukje opgehoogd met bestrating. Het voorste paard ging er keihard overheen, struikelde en viel bijna vol op zijn knieën. Hij krabbelde weer overeind en ging net zo hard verder, met het meisje op zijn nek (GEEN CAP OP!).
Gelukkig kreeg ze zichzelf weer terug in het zadel, maar doordat deze drie wel gewoon door gingen, sloegen de voorste twee paarden ook weer op hol. Ze verdwenen in de verte met zijn vijfen en ik heb geen idee hoe het is afgelopen, ik ben alleen zo verschrikkelijk blij dat ik niet de zesde was en dat Sieta bij me bleef!

De rest van het rondje heb ik verder gereden met Dancer. Iets verder in het rondje kwam ik dezelfde man weer tegen, die tegen me zei: "Ik vind jullie zó dapper, zo zonder bit. En jullie paarden gingen er niet eens achteraan!"

En we reden nog lang en gelukkig

Spirithorses schreef op zaterdag 31 maart 2007, 22:36:


Ik snap wat je bedoelt, maar het probleem was dat er een fietspad naast loopt. Ik kon niet het complete pad versperren, en dan heb ik liever dat ze over het ruiterpad verder gaan dan over het fietspad. En ik weet niet wat mijn pony gedaan had als ik haar op het pad had proberen stil te laten staan. Ik denk dat ze naar hen had geslagen.
Overigens zijn we met zijn tweeën vooruit gereden om te kijken of we ze nog konden vinden, maar ze waren nergens te bekennen. Kans is groot dat ze van stal Taams waren, zo'n typische amateur dressuurstal, die zijn eigen brug heeft van de stal naar het Twiske. Dat was iets verderop. Misschien waren de paarden naar huis aan het rennen, dat hoop ik eigenlijk.
Die vrouw van mijn stal die verderop stond heeft geprobeerd het pad te versperren, wat bij de eerste twee wel lukte maar bij die laatste drie niet.

Ans Jondral schreef op maandag 2 april 2007, 10:31:


Wat zou het toch makkelijk zijn als paarden elkaars hoefschoenen zouden passen net als mensen met dezelfde schoenmaat... Ik heb hier namelijk twee smitjes liggen :) Maatje grote pony zeg maar haha.
Goed, heb je dat topic over die zelfgemaakte hoefschoenen gezien? Misschien dat je handig genoeg bent om zelf iets snels te fabriceren?
En anders misschien vervoeren met de trailer? Of een alternatieve route die misschien wel veel langer is maar je wel over zachte bodem kunt?
De hoeven trainen voor het langere stuk lijkt mij niet meer te doen, als ze al zo snel afslijten en het over twee weken al is! Pfoe... ik weet het ook niet!

Ans Jondral schreef op maandag 2 april 2007, 11:10:


Ik ben bang dat het geen goed idee is om met hoefschoenen die voor het eerstaan zijn meteen een uur te wandelen. Het advies is ook om ze in het begin steeds 10 minuutjes aan te doen, en pas dan er kleine stukjes mee te gaan wandelen. Ik weet niet of andere mensen hier er ervaring mee hebben wat er gebeurd als er meteen een uur mee gewandeld wordt? Heb wel verhalen gehoord over beschadigde hoefballen namelijk. In ieder geval verschilt het wel per paard hoe erg ze er aan moeten wennen.
In ieder geval kun je ze best flink wat verstellen! Denk je aan hoefschoenen dan mag je ze wel van mij lenen. Zijn er alleen wel maar twee voor de voorhoeven! Maar beslis dan wel snel, dan kun je ze nog passen en je paard er aan laten wennen.
Een beter optie lijkt me eigenlijk de doe-het-zelf schoenen, iets wat je er tijdelijk op kan plakken ofzo, beetje tape om dr hoeven....
Dat heb ik trouwens wel gedaan toen een hoefsmid een stuk van Sieta's straal had weggesneden en er een ontsteking ontstond. Ik moest toen veel stappen maar er mocht absoluut geen vuil inkomen. Ik heb toen haar hoef in het verband gedaan, met van dat klevende verbandtape eromheen. Bleef heel goed zitten en was pas na een paar wandelingen weggesleten.

Zie je de mensen al kijken als je loopt met je paard met alle vier zijn voeten in het verband?

En een paardentaxi? Zal wel duur zijn zeker? Ook geen stallen/maneges/andere bedrijven in de buurt die doen aan trailerverhuur en je paard kunnen vervoeren?

En anders, kom op Ans, dan draag je haar toch gewoon? Niet zo flauw doen hoor, zij draagt jou ook vaak genoeg!

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 4 april 2007, 1:02:


Toen Sieta tien dagen in de kliniek moest blijven, kwam ik zoveel als ik kon langs. Was echter een flinke reis voor mij dus haalde het niet om iedere dag te komen. Ik stapte uit de auto op het parkeerterrein, en wandelde naar de stallen. Zijn allemaal dichte gebouwtjes met de opening aan de andere kant dan de voorkant van de kliniek. Ik hoorde haar gillen, en ze hield niet meer op. Ze had me niet kunnen horen van zo'n afstand (waren teveel geluiden omheen en mijn stalschoenen maken ook weinig tot geen geluid), de auto niet kunnen herkennen want die was van mijn schoonmoeder en ik was alleen dus ik was ook niet aan het praten. Het was geen 1 km afstand maar wel een paar honderd meter.
Ik vroeg aan de dierenarts die haar verzorgde of ze altijd zo stond te gillen, en zei zij 'nee, dat heb ik nog nooit gehoord, alleen nu net ineens begon ze'.

Caatje schreef op donderdag 5 april 2007, 9:09:


Het paard schrok ergens van en versnelde even, heeft niks met eddy zijn rijstijl te maken. Is al een keer uitgelegd.

Caatje schreef op donderdag 5 april 2007, 10:01:


Wurgreep? Dat vind ik érg overdreven. Je weet niet hoeveel druk er op die teugels stond. Maar zo'n discussie wil ik helemáál niet beginnen.
Ik vind het gewoon jammer dat een leuk initiatief van Wil al zo snel weer in zoiets moet beginnen. Dat je spanning ziet of voelt bij het paardje, prima. Maar laat die opmerking over Eddy's rijstijl achterwege dan. Waarom moet dat nou weer? In een ander topic is daar ook al iets over gezegd en toen heeft hij uitgelegd wat de situatie was. Dat bedoelde ik.

Wil schreef op donderdag 5 april 2007, 12:24:


Zou mij niets verbazen als er iets 'schokkend goeds' of helemaal niets schokkends is gebeurd. Dat Eddy ons op het verkeerde been probeert te zetten. Wanneer je iemand 'schokkend' en 'piekeren' hoort zeggen is dat je informatie waar je iets mee gaat doen, samen met dat je weet wat voor werk eddy doet, het feit dat hij ze te koop heeft staan, etc. Zijn al zat gegevens waarmee je vanalles kunt fantaseren.

Ik heb de link hieronder niet gelezen dus misschien dat mijn antwoord overbodig is, maar mijn pony heeft ook een zware peesblessure gehad aan beide voorbenen. Dat was vier jaar terug en de manege wilde haar ervoor naar de slacht doen.

Ik ben begonnen met heel veel met haar wandelen inderdaad, eerst kleine stukjes en langzaam aan steeds verder. Dierenartsen wilde al allerlei medicijnen geven, maar dat heb ik toen geweigerd omdat ik er nog weinig verstand van had en niet zomaar vanalles in mijn pony wilde laten spuiten, zonder dat ik wist waar het goed voor was.

Twee maanden heb ik met haar gewandeld, uiteindelijk werden dat wandelingen van zo'n twee uur. Over HARDE bodem. Ik bracht haar naar een kliniek en daar is ze toen röntgenologisch goedgekeurd voor de sport. Kun je nagaan.

Pas erg op met zachte bodem, als de pezen niet sterk genoeg zijn heb je snel je blessure weer terug. Liever wat langer over harde bodem dan kleine stukjes draven op zachte bodem. Wanneer iets zwak of overbelast is, is elke kilo meer erop teveel. Pas op met er veel op gaan rijden.
Draven hoeft niet om de conditie in het begin op te bouwen, goed doorstappen is zelfs zwaarder voor ze!
En zoveel mogelijk beweging, maar dat doe je al door haar (sorry als het een hem was) lekker buiten te zetten. Mijn pony heeft een tijdje stalrust gehad omdat ik dacht dat dat het beste was, en haar beide voorbenen waren hartstikke dik van het vocht. Dit ging uiteraard weg toen ze lekker buiten kon lopen.

Toen ik merkte dat ze tijdens het wandelen steeds vlotter en drukker werd ben ik begonnen met kleine stukjes erop, ook nog op het harde. Daarna is het een kwestie van tijd en afstand uitbreiden en kijken wat je paard aangeeft. Je kent je eigen paard het beste, die van mij moet ik bijvoorbeeld tegen zichzelf beschermen omdat ze te fanatiek is en gewoon doorgaat.

Advies wat ik kreeg van de artsen was longeren, beginnen met 10 minuutjes, en dat dan uitbreiden. Met véél instappen en uitstappen en daarna afspuiten om te koelen. Maar de fysiotherapeut zei dat stukjes rechtdoor veel beter is omdat de vele bochten met longeren zwaar zijn en haar pezen geen goed zouden doen. Ik heb dus lang gewacht met het longeren.

Ik ben niet iemand die alles wetenschappelijk kan onderbouwen maar dit is mijn ervaring en mijn pony heeft NOOIT meer een peesblessure gehad in de 4 jaar dat ik haar nu heb. Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Heel veel succes ermee!

Groeten,
Franca

Jasminum schreef op zondag 8 april 2007, 11:47:


Wanneer je paard hoefijzers heeft zou ik niet draven op het harde. De hoef heeft geen schokdemping meer en alle trillingen en schokken moeten daardoor worden opgevangen in de benen. Het belangrijkste is dat je oppast met te zwaar zand (Vergelijk het met wanneer je zelf een blessure aan je been hebt en je moet kiezen tussen harde ondergrond of van dat mulle zand op het strand, ik heb zelf een blessure aan mijn knie en als i er alleen al aan denk dat ik op het strand loop voel ik het al ).
Is je pony toe aan draven dan zou ik kiezen voor een stevige berm, gras, of een goed ruiterpad waar ze niet in wegzakt.
En bedenk je dat peesblessures HEEL erg lang kunnen duren. Vooral wanneer je elke keer net iets te vroeg begint en de blessure zich nog niet volledig heeft hersteld. Hoe vaker dat gebeurd hoe langer het gaat duren.
Is het been vrij van vocht? Lijkt de blessure verdwenen (niets meer te zien of te voelen aan het been)Loopt je paardje weer zuiver? Geeft ze zelf aan dat ze weer kan? Wacht dan zeker nog een maand, en ga dan pas weer rustig aan beginnen. Lijkt allemaal heel lang te duren maar het wordt alleen maar langer wanneer je begint terwijl de blessure nog niet volledig hersteld is. Wandelen wandelen wandelen....

Jasminum schreef op zondag 8 april 2007, 12:35:


Er is nergens een grasveld in de buurt ook? Je kunt natuurlijk ook leuke spelletjes met haar gaan doen, gewoon in stap, om haar toch iets leuks en uitdagends te doen te geven. Ik weet hoe verleidelijk het is om weer te beginnen (mijn pony is bijna twee jaar kreupel geweest en sinds 3 weken kan ik weer gaan beginnen, geloof me, dan wil je wel!) helemaal als je een paard hebt wat zo graag wil, maar je zal haar toch een beetje tegen zichzelf moeten beschermen. Heel veel succes!