Arabesk schreef op maandag 16 april 2007, 23:31:


Absoluut geen antibiotica. Is vorige zomer een paard bij mij op stal aan dood gegaan doordat het naar binnen was geslagen. Terwijl hij ook al opengebroken abcessen had. Drie weken geleden weer hetzelfde verhaal bij een shetje. Die staat nu in Utrecht en ze weten nog niet of hij het haalt. Ook naar binnen geslagen vanwege de antibiotica. Paard van mijn vriendin stond daar ook bij en heeft het ook gekregen, zij heeft zijn temperatuur heel goed in de gaten gehouden en iets weerstand versterkends gegeven. Lekker buiten gelaten. Hij is er nu bijna vanaf.
Sterkte!

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 24 mei 2007, 12:07:


Precies, hier nog zo één die er last van heeft, en omdat het gaat jeuken haar hele neus kapot schuurt. Nivea children factor 50, heb nog geen betere gevonden.

CooLLady schreef op zondag 3 juni 2007, 16:38:


Al een tijdje les van Conrad omdat mijn merrie ABSOLUUT niet bij de trailer in de buurt wilde komen. Steigeren, zich laten vallen en complete paniek.

Momenteel loopt ze op 'ga' voor me uit de trailer in en blijft daar zeker 20 a 30 seconden staan tot ik haar weer terugvraag.
Genoeg om je over te halen?

Danielle Schuwer schreef op donderdag 7 juni 2007, 8:03:


Voor mij zou gewoon niet meer in galop gaan geen oplossing zijn, ik weet niet hoe dat voor Daisy ligt natuurlijk.
Toen ik mijn pony net had kon ik haar ook niet houden, dus ik weet hoe angstaanjagend dat kan zijn. Aantal dingen waar ik rekening mee heb gehouden; nooit elke keer op hetzelfde pad een galopje doen (nu kan ik dat inmiddels wel makkelijk doen omdat ze heel goed bij me blijft, maar toen dus nog niet). Ik zie zo vaak paarden die op een bepaald pad ineens helemaal gek worden en er gewoon van door spurten of gaan bokken en steigeren wanneer ze worden ingehouden. Geen galop richting huis, sommige paarden hebben altijd extra haast op de terugweg. Verder ben ik heel consequent met buitenrijden, ze mag van mij niet wegdraven voordat ze van mij een seintje heeft gehad. Wanneer we met een groep rijden en ze ziet de voorste aandraven of weggalopperen wordt ze enthousiast en springt ze ook alvast aan. Ze moet van mij dan eerst terug naar stap of draf en mag pas weg galopperen als ik dat zeg. Dat is natuurlijk heel klein begonnen, oefenen met alleen stap en draf.
Inmiddels rijd ik bitloos en kan de groep in galop wegspurten terwijl zij bij me blijft tot ik zeg dat ze mag.
Ik weet natuurlijk niet hoe dat met jou en jouw paard zit, maar dit schoot me meteen te binnen. En je kent je eigen paard het beste, ik denk dat er voor iedere ruiter wel situaties zijn die hij het beste kan vermijden met zijn paard. Sommige combinaties paarden die onderling wedstrijdjes gaan doen bijvoorbeeld, terwijl ze dat met andere paarden niet doen.

Als ik in jouw schoenen stond zou ik eerst weer eens rustige ritjes in mijn eentje gaan maken (omdat je zei dat het toen uitstekend ging) en voor jezelf eens nagaan wie van jullie twee het tempo bepaald (ook harder draven dan je eigenlijk bedoelde bijvoorbeeld).
Ik kan je Conrad van Pruissen aanraden om je te helpen met je paard, hoewel ik niet weet of hij tijd heeft en bij jou in de buurt komt. Je kunt hem in ieder geval altijd mailen.

Wanneer gehoorzaamheid en vertrouwen normaal gesproken werkelijk geen enkel probleem is, is de combinatie van paarden wellicht een ongelukkige keuze geweest, samen met het 'op de weg naar huis gaan galopperen?'.

Sharon Coolen schreef op maandag 25 juni 2007, 20:47:


Hoi Sharon,

Mijn merrie wordt gedekt dit seizoen, ben al vanalles tegen gekomen dus kan je wel adviseren. Mail me anders even op sieta1000@gmail.com.

Groeten Franca

Margot van Lare schreef op dinsdag 26 juni 2007, 8:11:


Je moest eens weten hoe gefrustreerde hengsten merries kunnen toetakelen. Vriendin van mij liet haar merrie natuurlijk dekken en heeft haar open gebeten en nog net niet onvruchtbaar op kunnen halen. Ik ben overigens niet tegen natuurlijk dekken maar er kan wel degelijk vanalles gebueren als mensen er niet goed mee omgaan.

Ik heb jou en Carlos nooit in het echt ontmoet, maar wel veel over jullie gelezen. Een vreselijk verlies maar wat heeft hij een prachttijd gehad zo zijn laatste jaren bij jou te mogen doorbrengen. Ik wens je heel veel sterkte!

Vervolg van 'begin van een trailersucces!'

De derde les stond ze voor het eerst in de trailer. Dat was natuurlijk al een enorme vooruitgang, maar het duurde wel erg lang om haar daar te krijgen. De eerste paar pasjes de klep op en weer af was tot daar aan toe, maar daarna begon ze zich af te sluiten. Ondanks dat we het heel langzaam opbouwden en steeds het stressniveau naar beneden probeerden te brengen door haar snel te belonen en haar weg te halen bij de trailer om even een hapje gras te halen, bijvoorbeeld.

Op een gegeven moment kneep ze haar lippen al op elkaar als ik ‘ga’ zei en deed ze zelfs ook haar ogen dicht! Zo van, ik zie je niet, je bent er niet, dus je vraagt me ook niks, dus ik hoef ook niet te reageren. En zo bleef ze daar dan aan de grond genageld staan. Het was echt ongelovelijk om zo duidelijk te zien hoe snel haar max is bereikt, hoe snel zij eigenlijk ‘op slot’ gaat. En ik kan niet zeggen dat we haar nou zo aan het overvragen waren, het ging om een pasje de klep op en weer af, terwijl ze allang helemaal de trailer in was geweest.
Conrad stelde voor dat we de sessies in nog veel kleinere stukjes moesten hakken, zodat het stressniveau sneller afgebouwd zou worden door elke keer bij de trailer weg te mogen, zodat ze niet zo snel ‘op slot’ zou gaan. En zo gingen we verder, één pasje op de klep en bij de trailer weg. Twee pasjes en bij de trailer weg, enz.

Het resultaat was dat ze veel sneller op een verzoek ging reageren, niet op slot ging en je dus met haar kon blijven werken. En geloof me, als zij echt op slot gaat, kun je rustig 4 uur staan met je contact aan het touw, maar dan komt ze echt niet. En ik bleef voorheen ook gewoon zo staan, want anders had ze natuurlijk ‘gewonnen’

Uiteindelijk kwam ze elke keer heel vlot de trailer in, maar liep er ook vrijwel meteen weer uit. Naar mijn ‘ho’ luisterde ze niet en contact aan het touw was voor haar helemaal een reden om er éxtra snel uit te gaan. Elke keer weer terug naar wat ze wel goed kon en durfde, zoals de stapjes op de klep. Van de één op de andere dag liep ze verder de trailer in dan wat ik eigenlijk vroeg en kwam ze op ‘ho’ niet direct achteruit; een seintje dat ze aan een stapje verder toe was.
Wanneer ze er toch uit rende hield ik het contact heel zacht aan terwijl ze buiten de trailer stond. Kwam ze weer terug dan beloonde ik haar en mocht ze weer weg van de trailer.
Eerst moest ze nog helemaal uit de trailer lopen om zich veilig te voelen, later veranderde haar veilige plek al naar de klep, naar haar voorbenen erin en achterbenen op de klep. Tot het moment dat ze niet meer extra hard achteruit liep bij het voelen van het contact met het touw, maar juist meteen weer naar voren kwam.

Toen zijn we gaan trainen met het voor ons uit de trailer in sturen. Eigenlijk ging dit super vlot. Soms kwam ze nog achteruit maar vanaf de zijkant van de klep een beetje naar voren sturen aan het touw was genoeg om haar weer naar voren te doen lopen. Dit uitgebouwd tot ze een flinke tijd kon blijven staan, elke keer een seconde langer voordat we haar terug vroegen. Uiteindelijk kwam ze niet meer terug op 'terug' maar wachtte ze op contact met het touw (ow moet ik écht eruit?).

Het oefenen met de stang. Gelukkig kende ze het desensibiliseren al; als ik ga lopen blijft het bij me, als ik stil sta gaat het weg. Het duurde ook niet lang voordat ik haar met de stang over haar hele lichaam aan kon raken. Dit geoefend tijdens het staan in de trailer tot ze er niet meer op reageerde en toen de stang een keer vastgemaakt. Geen paniek en daarna gewoon meteen weer de trailer in.

En toen kwam de dag dat ze naar de hengst moest voor een dekking, eigenlijk te vroeg in mijn planning, maar goed, hengstig is hengstig. Ik was van plan om veel vaker nog kleine stukjes met haar te rijden voordat ik aan zo'n lange rit begon, maar nu gingen we dan toch op pad.
Ik was zó verschrikkelijk zenuwachtig dat mijn handen ervan trilden ondanks dat ik twee anti-nervositeit pilletjes had genomen. Ondanks alle goede ervaringen die ik in de training met haar had gehad, dacht ik toch steeds dat het weer helemaal fout zou gaan. "En nu ik zo zenuwachtig ben wil ze natuurlijk helemáál niet met me mee!"

Binnen 5 minuten was ze er al 6 keer in en weer uit geweest en had ik mezelf er eindelijk van overtuigd dat ze 'het nog steeds deed' en dat we op weg konden. (Waarom is het baasje nou zo zenuwachtig? Het is toch gewoon de trailer?)
Eenmaal daar aangekomen bonkte ze met haar achterhand tegen de stang aan om te voelen of hij al los was of niet, en ik had verwacht dat ze er uit zou stórmen, maar ze liep rustig pasje voor pasje de klep af. Sowieso laad ik haar nooit meteen uit, zodat ze niet de tent afbreekt als we ergens stilstaan, maar als ik haar los maakt aan de voorkant weet ze gewoon dat ze eruit mag.

Toen ik haar een week later op kon halen, was ik heel bang dat het rijden te vroeg was geweest en dan ze niet meer goed te laden zou zijn. Allerlei mensen daar boden aan om te helpen maar ik bedankte hen vriendelijk. "Ze heeft zo haar eigen methode" zei de man die me altijd heen en weer brengt met de trailer. (niet MIJN methode natuurlijk, maar goed). Moet het schot niet opzij? Moet er geen stro in? Heb je wel voer bij je? Hangt er wel een hooinet? Zal ik het deurtje van voren open zetten? Meteen de klep dicht doen!
Van een afstandje stonden ze te kijken hoe ik aan het laden was en spraken later hun bewondering uit voor hoe makkelijk mijn paard te laden was. "En helemaal met niets!".

Ik blijf met haar oefenen, met verschillende trailers, in het donker, met mensen er omheen. Maar ik voel me heel zeker over het feit dat áls er ooit nog een probleem komt, ik het zelf op deze manier op kan lossen. Dat ze het 'nog steeds doet'. En dat ik nooit meer met haar bij een kliniek hoef te staan om de arts die haar met een zweep wil slaan, om hulp te vragen.

Ik geef nog net geen feestje

marianne laenen schreef op woensdag 11 juli 2007, 14:08:


Hier nog zo één. Niet volledig op eten gefixeerd maar wel het kop-aan-de-grond type, niet één die eens even lekker gaat rennen op het land, ofzo. En ja... sieta krijgt dus ook elke dag beweging van me. Ik ga zeker 4 of 5 dagen met haar buiten rijden, pittige ritten. Lange stukken draven en galopperen. Andere dagen longeer ik of gaan we stukken wandelen. Meer kan ik er toch ook niet van maken (ervan uitgaande dat hij geen stofwisselingsprobleem heeft ofzo). Hooi laten weken en dag later voeren heb ik ook wel eens van gehoord, me niet in verdiept.

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 11 juli 2007, 20:50:

Grappig, ik vraag haar als we 'voor het echie' laden ook niet in één keer de trailer in, ik laat haar altijd pasjes op de klep maken en daarna de trailer in. Het kost misschien wel twee hele minuten extra, maar ze wordt er zo rustig van dat ze de trailer ook niet meer uitkomt. Toen ik haar op ging halen en ze er na twee passen meteen inliep, mocht ze er zelfs eerst weer even uit van me. Niemand begreep er wat van

Nu ga ik gewoon af en toe even 5 minuutjes naar het Twiske rijden, daar uitladen, hapje grazen of stukje wandelen, en weer terug. Gaat dat zonder problemen en zonder stress dan lekker een keer naar het amsterdamse bos, naar het strand, op vakantie naar de veluwe met vriendinnen en hun paarden, héérlijk. Het idee dat ik dat nu gewoon allemaal kan doen, fantastisch!

wojnowska schreef op vrijdag 10 augustus 2007, 11:22:


Bianca koevoets, www.thenaturalhorse.nl

Hoi,

Ben het heel erg eens met de berichten die al geschreven zijn, en heb weinig toe te voegen, maar wou toch nog even reageren omdat ik van heel dichtbij precies hetzelfde heb meegemaakt.

Vriendin van mij kreeg een arabiertje van 3 jaar, maar ik heb het vermoeden dat hij zelfs nog iets jonger was. Zelf wilde ze eigenlijk nog even wachten met rijden, maar om laten praten door mensen op stal en zelfs meteen de eerste dag er al op gaan rijden. Paardje was zadelmak, verder niet beleerd.

Vrij snel is ze toen begonnen met dressuur lessen, volgens mij na een week of twee al. Hier was het paard echt nog totaal niet aan toe, niet alleen omdat zijn lichaam het nog niet aan kon (ben ook van mening dat je op zijn vroegst pas rond een jaar of 5 moet beginnen met rijden) maar ook omdat hij geestelijk nog lang niet zover was. De oefeningen waren te zwaar voor hem en elke keer als iets dan goed ging moest hij wéér iets moeilijkers doen. Het resultaat was dat dit jonge speelse zachtaardige ruintje absoluut de bak niet meer in wilde, ging bokken, hoofdschudden, en niet vooruit te branden.
Momenteel heeft ze nog steeds problemen met hem, hij bokt, steigert en heeft af en toe geen rem. Ik ben ervan overtuigd dat de slechte start daar nog steeds iets mee te maken heeft. En ze is al een flinke tijd met NH bezig.

Maak alsjeblieft de keuze om het rustiger aan te doen, om elkaar eerst beter te leren kennen. Mocht de verhouding tussen jullie inderdaad nog niet duidelijk zijn zoals je zelf als mogelijke oorzaak aangaf, dan kan dat prima, en zelfs het beste, vanaf de grond.

Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat hij dressuur niet leuk vind, maar ga zelf maar na hoe je je voelt als jou iets opgelegd wordt wat je fysiek en geestelijk nog niet aankan. Dat geldt voor elke discipline. Geef hem zelfvertrouwen door dingen met hem te doen die hij wel al kan en begrijpt en bouw dat dan langzaam uit, dan gaat hij het werk vanzelf leuker vinden. NH en dressuur kan prima samengaan. Succes!

Esther schreef op donderdag 23 augustus 2007, 21:09:


Ik heb me eigenlijk altijd voorgesteld dat mijn kind zou leren rijden op Sieta. Zij is een iets te breed gebouwde new forest van 1,45. Ik ben zelf 1,63 en weeg 48kg dus pas nog prima op haar (overigens zou ze ook bij me blijven als ik te groot zou worden net als dat ze bij me blijft als ze niet meer gereden zou kunnen worden). Ook is ze met kinderen exta voorzichtig, dankzij of ondanks haar manege verleden. Maar goed, ik heb haar toevallig.. Als ik haar niet zou hebben of een ongeschikt paard zou hebben zou ik vragen of ze zou mogen beginnen leren rijden op een paard van pensioncollega's hier. Er zijn er genoeg die zonder zweep en sporen rijden en die ik bitloos mag lenen. Is alleen niet lang genoeg vol te houden omdat de eigenaar vaak zijn paard kwijt is, het niet meer ziet zitten en omdat ik toch vind dat je het beste op verschillende paarden kunt leren rijden.

Het sociale contact op een manege of pension is iets wat volwassenen vaak niet willen missen en zo geldt het voor kinderen natuurlijk ook. Ik vond ook niets leuker dan met vriendinnen op ponykamp en deel uitmaken van het carousselteam, toen ik nog jong was. Ideaal is het natuurlijk om je kind naar een soortgelijk iets als spirithorses te kunnen sturen om te leren rijden, jammer genoeg zijn er daar zo weinig van.
Ik was zondag met mn vriend naar egmond aan zee en reden daar langs een manege, waar ik zowaar alle paarden in paddocks en op de wei zag staan. Weet verder helemaal niets van die manege maar dacht, ach, dat is in ieder geval een begin.
Ik zou mijn kind niet op een manege willen. Zou er niet aan moeten denken dat er in de les dingen als 'je bent te zacht in je hand! TIK erbij! Rij 'm erdoor!' etc. gezegd zouden worden. En ik heb zelf genoeg verdriet gehad van alles wat ik op mijn manege zag.

Hmm.. toch maar een eigen pony kopen voor mijn kind mocht het budget het toelaten en er een goed plekje voor gevonden kon worden... ala haflinger, ijslander, fjord enz. Of een kleinere die dan zou mogen blijven, ik ben toch te emotioneel om een dier wat eenmaal van mij is weer te verkopen. En dan bitloos in de manege les (mocht er een instructrice aan mijn eisen voldoen) haha, dat zou toch wat zijn.. kleine kans dat je dat voor elkaar krijgt denk ik...

Ik vind het heel moeilijk. Ben blij dat ik Sieta heb zodat mijn toekomstige kind op haar kan leren rijden