Het halfvolle glas

Voorjaar in de bergen hier houdt in dat het hooigoed geurig gemaaid in een frisgroen uitzicht op het land ligt. Dat de wei opgedroogd is. Dat de paarden strak onder hun winterpluis vandaan zijn, hun hoeven het bikkelharde zomermodel krijgen en zichtbaar genieten van het rijk gevarieerde voedselaanbod.

Vannacht schrokken we wakker van een stormfront dat met ons angstaanjagend geflits en gedonder over trok met achterlating van 200 liter water per vierkante meter. Veel erosieschade en alles doorweekt. Hooigoed, wei, paarden, álles en de paardjes staan zelfs in de windschaduw van de bomen te bibberen in de wei.

Ik heb de paarden op mijn krakkemikkige en door de weersomslag pijnlijke onderstel dramatisch stumperig door de wei glibberend extra voer gebracht.
Daar kan je over zeuren, griepen en sjaggie van worden, je zorgen maken over de jaarvoorraad hooi, maar dat verandert niets. Het is zoals het is.
Kleine problemen, kleine oplossingen, grote problemen…. we zien wel.

De paardjes staan er práchtig bij met hun bespierde natte lijven onder een nat sjabrak in klassiek model met zo’n puntje waar het water keurig afloopt en een kurkdroge buik.
Zij en ik genieten van een wederzijdse knuffel.
Zij gaan hun buikkachel opstoken met de vracht vers hooi, ik ga met droge kleren opwarmen in de keuken waar een brood in de oven staat.
Ondertussen lopen de biggen opgewonden knorrend van de luxe van zachte grond te genieten....

HC