jan seykens schreef op vrijdag 15 juni 2007, 7:17:
> Spirithorses schreef op donderdag 14 juni 2007, 15:02:
>
>>
>>> Los hiervan moeten ze natuurlijk gewoon luisteren, en ik heb
> dit bij m'n fjordjes opgelost door ze te te laten lopen als ze
> dat echt willen, en dan soms zelfs net iets meer dan ze willen.
> En, tot nu toe werkt dit prima.
>
Ha! Heel herkenbaar. Ik kan me nog een situatie herinneren toen ik een van de eerste keren met mijn wegren-paard alleen in het bos was. Hij begon te ezelen aan wat waterplassen, ik gaf wat druk en hij besloot ineens dat welletjes geweest was en dat hij naar huis ging. Hup duik van 180°, staart in de lucht en rengalop naar huis.
Nu waren we gelukkig al een zeker afstand van thuis, en moesten we nog een paar mooie rechte zandbanen kruisen. Ik heb me 100 m schrap gezet, me dan goed geïnstalleerd, en vervolgens besloten dat als hij kiest om te beginnen rennen ik vanaf nu kies wanneer we stoppen.
Ik heb hem over de zandbanen gejakkerd tot zijn tong tegen de grond hing. En ja, dat werkte, hij had het gesnapt, en het is een tijdje heel rustig geweest. Maar zo'n paard is niet dom natuurlijk, en de volgende keer dat hij er echt vandoor wou heeft hij er voor gezorgd dat hij dat lastig figuur op zijn rug eerst verwijderd had
Opbouwend voor de vertrouwensband is het beslist niet. Eigenlijk is het een vorm van geweld zoiets, en fysiek kan je van een paard wat wil terugvechten toch nooit winnen. In de rijbak sta ik wat meer op mijn strepen, en durf ik nog wel ietsje verder door drukken om hem te doen luisteren. Ik weet ondertussen precies wanneer we verzet of vluchten gaan krijgen en kom alleen maar in de buurt van de grens, nooit er over.
Buiten rijd ik 100 % op vermijden van dat soort toestanden, negeren van slecht gedrag en uitbundig belonen van alles wat ik wel wil zien. En dat werkt vele malen beter. Het is een heel betrouwbaar wandelpaard ondertussen.
groet,
Elke
Warboel
